Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 5 grudnia 2014 r., sygn. IV SA/Gl 198/14

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia WSA Małgorzata Walentek Sędziowie Sędzia WSA Beata Kalaga - Gajewska (spr.) Sędzia WSA Andrzej Matan Protokolant Specjalista Magdalena Kurpis po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 grudnia 2014 r. sprawy ze skargi M.G. na decyzję [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji w K. z dnia [...]r. nr [...] w przedmiocie zwolnienia funkcjonariusza policji ze służby oddala skargę.

Uzasadnienie

W dniu [...] wszczęto z urzędu postępowanie administracyjne w sprawie zwolnienia ze służby w Policji sierżanta sztabowego M.G. - referenta Referatu Kontroli Ruchu Drogowego i Obsługi Zdarzeń Drogowych Wydziału Ruchu Drogowego Komendy Miejskiej Policji w S.

Komendant Miejski Policji w S., na podstawie rozkazu personalnego nr [...] z dnia [...], zwolnił sierżanta sztabowego M.G. ze służby w Policji z dniem [...] i nadał mu rygor natychmiastowej wykonalności. Jako materialnoprawną podstawę zwolnienia wskazano art. 41 ust. 2 pkt 8 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (t.j.: Dz. U. z 2011 r. nr 287, poz. 1687 z późn. zm.) oraz wykazanie w toku postępowania administracyjnego oczywistości popełnienia czynu o znamionach przestępstwa, którego charakter uniemożliwia pozostanie M.G. w służbie.

W odwołaniu z dnia [...] pełnomocnik M.G. zarzucił organowi I instancji, iż wydał rozkaz personalny z rażącym naruszeniem przepisów postępowania administracyjnego, a w szczególności art. 10 Kodeksu postępowania administracyjnego, biorąc pod uwagę fakt, że nie przesłuchano w charakterze świadka M.G. i S.B. przez co pominięto stronę postępowania administracyjnego i wadliwie uznano, że zgromadzony materiał dowodowy pozwala przyjąć, iż popełnienie zarzucanego im czynu jest oczywiste.

Po rozpatrzeniu odwołania, [...] Komendant Wojewódzki Policji w K. decyzją z dnia [...], Nr [...], na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w związku z art. 127 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 roku Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity: Dz. U. z 2000 r. nr 98, poz. 1071 z późn. zm., zwanej dalej w skrócie: "K.p.a."), utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ odwoławczy wyjaśnił, że w oparciu o art. 41 ust. 2 pkt 8 ustawy o Policji, policjanta można zwolnić ze służby w przypadku popełnienia czynu o znamionach przestępstwa lub przestępstwa skarbowego, jeżeli popełnienie czynu jest oczywiste i uniemożliwia pozostanie w służbie. Przytoczony przepis stanowi podstawę fakultatywnego zwolnienia policjanta ze służby. By jednak przepis ten mógł stać zostać zastosowany, muszą zaistnieć dwie niezbędne przesłanki, tj. popełnienie przestępstwa lub przestępstwa skarbowego musi być oczywiste, czyli nie budzić żadnych wątpliwości, a charakter czynu zabronionego uniemożliwia pozostanie policjanta w służbie. Powyższe okoliczności stanowią przedmiot badania przez organ będący przełożonym do spraw osobowych, w ramach postępowania administracyjnego. Na organie ciąży zatem obowiązek prowadzenia postępowania z zachowaniem zasady prawdy obiektywnej. Powyższe wiąże się z prowadzeniem postępowania w sposób, który zapewni wszechstronne rozpoznanie sprawy m. in. poprzez zgromadzenie kompletnego materiału dowodowego. Przeprowadzona przez organ odwoławczy analiza akt wykazała, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy zebrany został zgodnie z zasadą prawdy obiektywnej oraz należytą starannością. Zatem organ I instancji w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie administracyjne w sprawie zwolnienia odwołującego się ze służby i dokonał oceny dowodów z zachowaniem reguł określonych w K.p.a. nie przekraczając granic uznania administracyjnego. W oparciu o zgromadzone dowody i poczynione ustalenia można w sposób oczywisty i bezsporny ustalić fakt popełnienia przez M.G. czynu o znamionach przestępstw z art. 228 § 3 i art. 228 § 4 w związku z art. 11 § 2 Kodeksu karnego przy zastosowaniu art. 12 tego Kodeksu. Decydujące znaczenie dowodowe należy przypisać złożonym w toku postępowania przygotowawczego i administracyjnego zeznaniom świadków zdarzenia tj. M.K. i jego brata T.K. Na podstawie ich zeznań ustalono, że sierż. szt. M.G. wraz z asp. S.B., w dniu [...], w godzinach od [...] do [...] pełnił obowiązki służbowe, posługując się radiowozem o nr rej. [...]. Nie budzi również wątpliwości, że ok. godz. [...] (na podstawie analizy zapisu monitoringu) wymienieni funkcjonariusze zatrzymali kierującego pojazdem osobowym M.K. Wskazani wyżej świadkowie zgodnie zeznali, że M.K. w trakcie przeprowadzanej kontroli przekazał asp. S.B. pieniądze w kwocie [...] złotych w celu zaniechania podejmowania przez policjantów dalszych czynności służbowych, skutkujących w przyszłości utratą przez kierującego prawa jazdy. Ponadto, w toku oględzin notatników służbowych asp. S.B. i sierż. szt. M.G. dokonano odczytania zapisów odnoszących się do służby w dniu [...] z treści których wynika, że w ramach patrolu w godzinach od [...] do [...] dokonywali kontroli trzeźwości na ulicy [...] w S. W notatnikach brak jest jednak adnotacji dotyczącej legitymowania i kontroli drogowej M.K. W wyniku przeprowadzonego przeszukania radiowozu marki [...] o nr rej. [...] ujawniono i zabezpieczono w saszetce urządzenia do pomiaru prędkości pieniądze w kwocie [...] złotych - w tym [...] banknotów po 100 złotych. Zatrzymani policjanci stwierdzili, że nie wiedzą czyją własnością były te pieniądze. Następnego dnia, tj. [...] M.K., w ramach udokumentowanego protokolarnie eksperymentu procesowego, bez wątpliwości wskazał prowadzącym czynności miejsce zatrzymania do kontroli drogowej oraz miejsce w którym wręczył asp. S.B. korzyść majątkową w kwocie [...] złotych. W wyniku przeprowadzonych okazań osób jednoznacznie i bez wątpliwości M.K. wskazał policjantów - asp. S.B. oraz sierż. szt. M.G., natomiast świadek T.K. rozpoznał sierż. szt. M.G. Świadkowie ci, uprzedzeni o odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznania, w złożonych w trakcie czynności zeznaniach opisali role policjantów w zakresie popełnienia przez nich przestępstw. Wskazane okoliczności w sposób jednoznaczny potwierdzają fakt popełnienia przez M.G. przestępstw o charakterze korupcyjnym. Mając na uwadze powyższe należy uznać, iż przesłanka oczywistości popełnienia czynu o znamionach przestępstwa, której brak pełnomocnik odwołującego zarzucił organowi I instancji została ponad wszelką wątpliwość udowodniona w toku postępowania administracyjnego. Odnosząc się do zarzutu, iż decyzja została wydana w oparciu o niewystarczający materiał dowodowy, albowiem bez przesłuchania w charakterze świadków funkcjonariuszy Biura Spraw Wewnętrznych oraz S.B., uznano go za bezzasadny. Zgodnie z art. 75 § 1 K.p.a., jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. W szczególności dowodem mogą być dokumenty, zeznania świadków, opinie biegłych oraz oględziny. Zgodnie z treścią przytoczonego artykułu, jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy. Tym samym należy uznać, iż dowód w postaci przesłuchania w charakterze świadków funkcjonariuszy Biura Spraw Wewnętrznych, asp. S.B. i sierż. szt. M.G. nie wniósłby nic nowego do sprawy, a tylko taki mógłby pomóc w jej wyjaśnieniu. Wystarczająca okazała się dokumentacja z podjętych w tej sprawie czynności, tj. notatki urzędowe, protokoły zatrzymania i przeszukania, które zostały przez organ I instancji włączone w poczet materiału dowodowego. Podkreślenia wymaga również fakt, że stanowisko odwołującego w sprawie zarzuconego mu przestępstwa było organowi znane, gdyż jako dowód dopuszczono złożone przez niego wyjaśnienia w toku postępowania karnego. Tym samym przesłuchanie wskazanych wyżej świadków nie należy uznać za niezbędne. Analizując powyższy zarzut nie sposób pominąć faktu, że pełnomocnik odwołującego o przesłuchanie w charakterze świadka S.B. oraz funkcjonariuszy Biura Spraw Wewnętrznych wniósł dopiero w odwołaniu z dnia [...], nadesłanym do Komendanta Miejskiego Policji w S. w dniu [...], a więc już po wydaniu decyzji przez ten organ (co miało miejsce dnia [...]).