Wyrok WSA w Warszawie z dnia 24 października 2014 r., sygn. VII SA/Wa 772/14

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Paweł Groński, Sędzia WSA Izabela Ostrowska (spr.), Sędzia WSA Halina Emilia Święcicka, Protokolant spec. Eliza Jędrasik, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 października 2014 r. sprawy ze skargi [...] Sp. z o. o. Nieruchomości Spółka Komandytowa z siedzibą w [...] na postanowienie Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] marca 2014 r. znak [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności postanowienia skargę oddala

Uzasadnienie

Postanowieniem z dnia [...] października 2013r., Nr [...], znak: [...][...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego stwierdził niedopuszczalność zażalenia "[...] " Spółka komandytowa z siedzibą w [...] na postanowienie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w [...] z dnia [...] sierpnia 2013r., Nr [...] wymierzającego firmie "[...] " Spółka komandytowo-akcyjna z siedzibą w [...] karę w wysokości 12.000,00 złotych za stwierdzone nieprawidłowości w związku z rozbudową budynku biurowego o szyb windowy zlokalizowanego na posesji przy ul. [...] w [...].

Wnioskiem z dnia [...] listopada 2013r. "[...] " Spółka komandytowa z siedzibą w [...] wystąpiła o stwierdzenie nieważności postanowienia [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] października 2013r. Nr [...].

Po rozpoznaniu ww. wniosku Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego postanowieniem z dnia [...] stycznia 2014r., znak: [...] na podstawie art. 156 § 1 oraz art. 158 § 1 w zw. z art. 126 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. -Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013r. , poz. 267 ze zm.) zwanej dalej kpa odmówił stwierdzenia nieważności ww. postanowienia [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego.

W uzasadnieniu postanowienia organ w pierwszej kolejności wyjaśnił, że stwierdzenie nieważności decyzji jest wyjątkiem od zasady trwałości decyzji, wyrażonej w art. 16 kpa. Wskazał, że przedmiotem tego postępowania jest wyłącznie ocena, czy kontrolowana decyzja dotknięta jest jedną z wad enumeratywnie wymienionych w art. 156 § 1 kpa. Organ nie orzeka zatem co do istoty sprawy rozstrzygniętej w badanej decyzji, lecz jako organ kasacyjny ogranicza się tylko do badania, czy nie zachodzi jakakolwiek przesłanka z art. 156 kpa. Organ dokonując oceny czy zachodzą przesłanki z art. 156 § 1 kpa uwzględnia stan faktyczny i prawny z daty wydania kontrolowanej decyzji. Organ zaznaczył, że powyższe przepisy w myśl art. 126 kpa należy odpowiednio odnieść do postanowień. Dalej organ podkreślił, że o rażącym naruszeniu prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 kpa decydują łącznie trzy przesłanki: oczywistość naruszenia prawa, charakter przepisu, który został naruszony oraz racje ekonomiczne lub gospodarcze skutki które wywołuje decyzja.