Wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 22 października 2014 r., sygn. II SA/Bd 622/14

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Leszek Tyliński Sędziowie: Sędzia WSA Grzegorz Saniewski Sędzia WSA Małgorzata Włodarska (spr.) Protokolant asystent sędziego Agnieszka Zakrzewska-Wiśniewska po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 1 października 2014 r. sprawy ze skargi Wojewody [...] na uchwałę Rady Miasta W. z dnia [...]r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego 1. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w części obejmującej § 2 ust. 1 pkt 7, § 5, § 6, § 7 i § 8, 2. w pozostałej części oddala skargę, 3. stwierdza, że zaskarżona uchwała nie podlega wykonaniu w zakresie opisanym w pkt 1.

Uzasadnienie

Pismem z dnia 30 kwietnia 2014 r. Wojewoda [...] wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy skargę na uchwałę Nr XXXIV/ 246/13 Rady Miasta [...] z dnia 30 października 2013 r. w sprawie zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta [...] dla obszaru położonego przy Jeziorze[...] oraz obszaru przy ul. [...].

Wojewoda uchwale powyższej zarzucił naruszenie art. 15 ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 2012 r., poz. 647) zwanej dalej jako "u.p.z.p." w brzmieniu obowiązującym w dacie sporządzenia zaskarżonej uchwały oraz naruszenie art. 17 w związku z art. 14 ust. 1 i 2 u.p.z.p.

W uzasadnieniu Wojewoda wskazał, że w § 2 ust. 1 pkt 7 uchwały Rada Miasta wprowadziła definicję "wysokość zabudowy - należy przez to rozumieć wysokość projektowanych budynków, nie dotyczy budowli infrastruktury technicznej". Kwestię wysokości budynku reguluje § 6 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz.U. Nr 75, poz. 690) zwanego dalej jako "rozporządzenie z dnia 12 kwietnia 2002 r.". Wojewoda zauważył, że ustawodawca definiując w akcie prawnym określone pojęcia daje temu wyraz, że zamierza przypisać definiowanym zwrotom nie tylko inne znaczenie iż w języku potocznym, ale także inne znaczenie niż powszechnie przyjmuje się w innych aktach prawnych. W przypadku powtórnie zdefiniowanego pojęcia ustawowego w planie miejscowym, istnieje realna możliwość, że jego interpretacja w oderwaniu od aktu pierwotnego spowoduje zmianę znaczeniowo - prawną danego pojęcia przyjętego w ustawie. Żaden przepis rangi ustawowej nie dał kompetencji radzie gminy, aby w ramach przepisów aktu prawa miejscowego, którym jest zaskarżona uchwała, ustalała ona dowolnie, a następnie stosowała własne przepisy definiujące, jak należy dokonywać pomiaru budynku, gdyż wynika to z powołanego powyżej rozporządzenia. Definicja zawarta w uchwale odnosi się tylko do budynków, wobec tego regulacje uchwały nie zawierają regulacji wysokości pozostałych obiektów budowlanych w rozumieniu ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz.U. z 2013 r., poz. 1409) zwanej dalej jako "Prawo budowlane". Wobec tego, pomimo że takie obiekty mogą być realizowane w granicach objętych zaskarżonym planem i będą stanowiły zabudowę w rozumieniu § 4 pkt 6 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26.08.2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz.U. Nr 164, poz. 1587), nie będzie można określić ich wysokości. Zdaniem Wojewody prowadzi to do wniosku, że w tym zakresie plan nie zawiera jednego z obligatoryjnych elementów miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wymienionego w § 4 pkt 6 ww. rozporządzenia w związku z art. 15 ust. 2 pkt 6 u.p.z.p., co stanowi naruszenie zasad sporządzania planu, o jakim mowa w art. 28 ust. 1 u.p.z.p.