Wyrok WSA w Warszawie z dnia 14 sierpnia 2014 r., sygn. VI SA/Wa 3495/13

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Sławomir Kozik Sędziowie Sędzia WSA Pamela Kuraś-Dębecka Sędzia WSA Ewa Frąckiewicz (spr.) Protokolant st. ref. Katarzyna Zielińska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 sierpnia 2014 r. sprawy ze skargi E. W. na uchwałę Komisji Egzaminacyjnej II stopnia przy Ministrze Sprawiedliwości do spraw odwołań od wyników egzaminu radcowskiego z dnia [...] października 2013 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia wyniku egzaminu radcowskiego oddala skargę

Uzasadnienie

Uchwałą z dnia [...] października 2013 r. znak [...] Komisja Egzaminacyjna II Stopnia Przy Ministrze Sprawiedliwości do spraw odwołań od wyników egzaminu radcowskiego po rozpatrzeniu odwołania E. W., zwanej dalej także "skarżącą" od uchwały nr [...] z dnia [...] kwietnia 2013 r. Komisji Egzaminacyjnej do przeprowadzenia egzaminu radcowskiego z siedzibą w L. w sprawie ustalenia wyniku egzaminu radcowskiego utrzymała w mocy zaskarżoną uchwałę.

Powyższe rozstrzygnięcia zapadły w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy.

Pani E. W. w dniach od [...] do [...] marca 2013 r. przystąpiła do egzaminu radcowskiego na podstawie art. 361 ust. 1 ustawy o radcach prawnych przed Komisją Egzaminacyjną nr [...] do przeprowadzenia egzaminu radcowskiego z siedzibą w L.

Uchwałą nr [...] tejże Komisji z dnia [...] kwietnia 2013 r. ustalone zostało, że uzyskała ona wynik negatywny z tego egzaminu, albowiem z drugiej części egzaminu (tj. z prawa karnego) otrzymała ocenę niedostateczną, co w świetle art. 366 ust. 1 przesądziło o całym wyniku egzaminu.

Odwołanie od wyżej wskazanej uchwały wniosła zdająca E. W., która wprawdzie w petitum odwołania nie zarzuciła wydanemu rozstrzygnięciu żadnych uchybień, ale w uzasadnieniu podała, że w jej przekonaniu oskarżycielce posiłkowej chodziło o uniknięcie kontaktów z oskarżonym, zatem starała się uniknąć orzeczenia o charakterze kasatoryjnym. Dlatego też w apelacji nie podniesiono ani zarzutów procesowych ani błędu w ustaleniach faktycznych. Zdaniem skarżącej, zarzuty rażącej niewspółmierności kary zostały prawidłowo uzasadnione zaś praca jest staranna a stwierdzenie zawarte w uzasadnieniu oceny r. pr. M. W. wskazują, że zdająca zasłużyła na ocenę dostateczną.