Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 20 sierpnia 2014 r., sygn. II SA/Gd 304/14

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Janina Guść, Sędziowie Sędzia WSA Wanda Antończyk, Sędzia WSA Katarzyna Krzysztofowicz (spr.), Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Diana Wojtowicz, po rozpoznaniu w dniu 20 sierpnia 2014 r. w Gdańsku na rozprawie sprawy ze skargi T. L. i H. L. na postanowienie Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 26 marca 2014 r., nr [...] w przedmiocie nałożenia grzywny w celu przymuszenia do rozbiórki obiektu budowlanego oddala skargę.

Uzasadnienie

Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego postanowieniem z dnia 12 listopada 2013 roku, nr [...], wydanym na podstawie art. 20 § 1 pkt 4, art. 119 i art. 121 § 1, § 2 i § 4 oraz art. 122 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 roku o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz.U. z 2012 roku, poz. 1015 ze zm.) - dalej w skrócie jako "p.e.a.", nałożył na T. i H. L. grzywnę w wysokości 5.000 zł w celu przymuszenia do wykonania obowiązku rozbiórki dwóch samowolnie wybudowanych obiektów budowlanych, pełniących funkcję sanitariatu, znajdujących się na terenie działek o numerach: [...] i [...] w K., gmina K., nałożonego decyzją Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 30 grudnia 2008 roku, nr [...].

W uzasadnieniu postanowienia organ wskazał, że wobec niewykonania nałożonego obowiązku - upomnieniem z dnia 15 września 2009 roku - wezwano zobowiązanych do wykonania obowiązku z zagrożeniem wszczęcia postępowania egzekucyjnego. Po upływie siedmiodniowego terminu od daty doręczenia upomnienia, tytułem wykonawczym nr [...] z dnia 24 lutego 2011 roku, wszczęto postępowanie egzekucyjne. Wskutek dalszego niewykonania obowiązku rozbiórki nałożono grzywnę w celu przymuszenia. Wysokość nałożonej grzywny w celu przymuszenia ustalono na podstawie art. 121 § 1, § 2 i § 4 p.e.a. na kwotę 5.000 zł, chcąc uniknąć dalszego uchylania się zobowiązanych od wykonania nałożonego obowiązku rozbiórki. Z zasad określonych w art. 7 § 2 i 3 p.e.a. wynika obowiązek organu zastosowania wobec zobowiązanego takiej dolegliwości, która jest niezbędna do realizacji ciążącego na nich obowiązku i zaprzestania stosowania tej dolegliwości, jeżeli obowiązek zostanie spełniony. W ocenie organu środek egzekucyjny, jakim jest nałożenie grzywny w celu przymuszenia do wykonania obowiązku jest celowy, jeżeli obowiązek nie jest wykonywany. Zgodnie z art. 6 § 1 p.e.a. w razie uchylania się zobowiązanego od wykonania obowiązku wierzyciel powinien podjąć czynności zmierzające do zastosowania środka egzekucyjnego. Wymierzona grzywna jest zasadna, gdyż zobowiązani uporczywie uchylają się od wykonania rozbiórki i nie okazują woli rzeczywistego i dobrowolnego wykonania tego obowiązku.