Wyrok WSA w Kielcach z dnia 19 grudnia 2013 r., sygn. II SA/Ke 937/13

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Teresa Kobylecka, Sędziowie Sędzia WSA Sylwester Miziołek, Sędzia WSA Dorota Pędziwilk-Moskal (spr.), Protokolant Starszy sekretarz sądowy Sebastian Styczeń, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 19 grudnia 2013r. sprawy ze skargi K. C. na uchwałę Rady Miasta z dnia [...] nr [...] w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego [...] w części dotyczącej § 65 oddala skargę.

Uzasadnienie

K.C. zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach uchwałę Rady Miasta Nr [...] z dnia [...] w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego terenu "KIELCE PÓŁNOC - OBSZAR II- Zalew Kielecki - Klonowa- Piaski", w części dotyczącej § 65.

Zaskarżonej uchwale zarzucił naruszenie prawa materialnego tj.:

- art. 1 ust. 2 pkt 7, art. 3 ust. 1, art.4 ust. 1 i art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym ( t.j. z 2012r., poz. 647 ze zm.) w zw. z art. 31 ust.3 i 64 ust.3 Konstytucji, poprzez arbitralne określenie parametrów drogi sąsiadującej z działką skarżącego w sposób znacznie ograniczający możliwość jej wykorzystania zgodnie z przeznaczeniem, co doprowadziło do nadużycia przysługującego gminie władztwa planistycznego;

- § 7 ust. 2 rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 43, poz. 430, ze zm.) poprzez jego niezastosowanie w sytuacji, gdy powinien i mógł być on zastosowany.

Na tej podstawie skarżący wniósł o stwierdzenie nieważności uchwały w części dotyczącej § 65.

W uzasadnieniu skargi jej autor wskazał m.in., że ingerencja planistyczna Gminy jest wyjątkiem od zasady nienaruszalności własności gruntu przez władze publiczne, więc każde wyznaczenie w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego dodatkowych ograniczeń wykonywania prawa własności musi być adekwatnie, szczegółowo, profesjonalnie i wiarygodnie uzasadnione. Konieczność stawiania uzasadnieniu planu tak wysokich wymagań jest również konsekwencją poddania tych uchwał kontroli sądowej. Rada Miasta nie dołożyła należytej staranności i uwagi dla znalezienia optymalnego kompromisu między potrzebami publicznymi - z jednej strony oraz prawnymi interesami skarżącego - z drugiej strony.