Wyrok WSA w Białymstoku z dnia 14 listopada 2013 r., sygn. II SA/Bk 568/13

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Małgorzata Roleder, sędzia WSA Marek Leszczyński, sędzia NSA Elżbieta Trykoszko (spr.), Protokolant sekretarz sądowy Anna Makal, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 7 listopada 2013 r. sprawy ze skargi W. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia [...] lipca 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej o ustaleniu warunków zabudowy oddala skargę.

Uzasadnienie

Skarga została wywiedziona na tle następujących okoliczności.

Decyzją z dnia [...].04.2011r. Nr [...] wydaną przez Prezydenta Miasta Ł. na wniosek J. i J. S. zostały ustalone warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku usługowo - produkcyjnego wraz z niezbędną infrastrukturą techniczną na działce nr [...] położonej w Ł. Pismem z 26.04.2013r. skarżący W. S., będący właścicielem sąsiadującej z terenem inwestycji działki o numerze [...] i stroną postępowania o ustalenie warunków zabudowy, wniósł o stwierdzenie nieważności wyżej opisanej decyzji. Zarzucił decyzji:

- naruszenie art. 156 par. 1 pkt 1 K.p.a. poprzez wydanie decyzji przez Urząd Miasta Ł. a nie przez Prezydenta Miasta Ł.,

- stanowiące rażące naruszenie prawa, naruszenie zasady dobrego sąsiedztwa poprzez niezachowanie kontynuacji zabudowy sąsiedniej, a konkretnie kontynuacji cech zabudowy znajdującej się na jego nieruchomości.

Decyzją z dnia [...].06.2013r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. odmówiło stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej z dnia [...].04.2011r. Nr [...]. W uzasadnieniu decyzji Kolegium przypomniało granice i charakter nadzwyczajnego postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej oraz przytoczyło brzmienie ustawowych przesłanek stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej. Następnie Kolegium stwierdziło bezzasadność zarzutu wydania kwestionowanej decyzji przez niewłaściwy organ. Zwróciło uwagę, że decyzja o warunkach zabudowy została podpisana z upoważnienia Prezydenta Miasta Ł. przez jego zastępcę B. D., przy czym uprawnienie prezydenta do udzielenia swemu zastępcy upoważnienia do wydawania decyzji administracyjnych wynika z treści art. 39 ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym. Za niezasadny kolegium uznało także zarzut rażącego naruszenia prawa. SKO wskazało, że przez rażące naruszenia prawa uważa się sytuację gdy treść decyzji pozostaje w wyraźniej i oczywistej sprzeczności z treścią przepisu i gdy charakter naruszenia powoduje, że decyzja nie może być akceptowana jako akt wydany przez organ praworządnego państwa. Jako rażąco naruszającego prawo nie można traktować takiego rozstrzygnięcia, które wynika z odmiennej interpretacji danej normy. Rażące naruszenie prawa jest z reguły wyrazem ewidentnego i jasno uchwytnego błędu w interpretowaniu prawa. O takim naruszeniu prawa można móc jedynie wtedy, gdy stwierdzone naruszenie ma znacznie większą wagę aniżeli stabilność ostatecznej decyzji administracyjnej. Kolegium przytoczyło orzeczenia sądów administracyjnych odnoszące się do interpretacji pojęcia "rażącego naruszenia prawa" (IISA 1249/97, IIISA 1425/96, VSA 1970/98, IISA/Gd 333/12). Odnosząc przytoczone rozumienie pojęcia do stanu faktycznego i prawnego ocenianej sprawy, organ nadzoru stwierdził, że analiza akt nie pozwala na wyprowadzenie wniosku, że decyzja o warunkach zabudowy zawiera wady uzasadniające stwierdzenie jej nieważności poprzez zastosowanie art. 156 par. 1 K.p.a. Decyzja została wydana przez właściwy organ, skierowano ja do właściwej strony postępowania, opiera się na istniejącej podstawie prawnej, przy jej wydaniu nie doszło do rażącego naruszenia prawa, nadaje się do wykonania, jej wykonalność nie powoduje czynu zagrożonego karą, nie zawiera także wad powodujących jej nieważność z mocy przepisów prawa. Strony postępowania brały czynny udział na każdym etapie postępowania i miały możliwość wnoszenia uwag i zastrzeżeń.