Wyrok WSA w Opolu z dnia 28 października 2013 r., sygn. II SA/Op 160/13

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Grażyna Jeżewska - spr. Sędziowie WSA Elżbieta Kmiecik WSA Ewa Janowska Protokolant St. inspektor sądowy Katarzyna Stec po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 8 października 2013 r. przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Opolu Izabeli Mikłuszki sprawy ze skargi B. K. i J. K. na uchwałę Rady Gminy Komprachcice z dnia 18 października 2012 r., Nr XVI/93/12 w przedmiocie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy 1) stwierdza, że zaskarżona uchwała w części obejmującej w całości działki nr A, B, C, D,E, F oraz w części działki nr G i H jest niezgodna z prawem, 2) określa, że zaskarżona uchwała w części, w jakiej w punkcie 1 wyroku stwierdzono jej niezgodność z prawem nie podlega wykonaniu, 3) zasądza od Gminy Komprachcice na rzecz skarżących B. K. i J. K. solidarnie kwotę 500 (pięćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu przez B. i J. K. jest uchwała Rady Gminy w Komprachcicach z dnia 18 października 2012 r., nr XIV/93/12 w sprawie zmiany studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy Komprachcice.

Przedmiotowa uchwała zapadła w następującym stanie faktycznym.

Rada Gminy w Komprachcicach w dniu 25 kwietnia 2008 r., podjęła uchwałę nr XIII/84/08 w sprawie zmiany studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy Komprachcice. W wyniku zaskarżenia ww. uchwały przez B. i J. K. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu wyrokiem z dnia 23 lipca 2009 r., sygn. akt II SA/Op 66/09, stwierdził jej niezgodność z prawem. Sąd uznał, że skarżący posiadają interes prawny w zaskarżeniu tej uchwały. Następnie, wskazując na naruszenia procedury planistycznej w trakcie podejmowania uchwały stwierdził, że wprowadzone zmiany do projektu Studium wynikające z rozpatrzenia uwag wymagały ponowienia uzgodnień. Sąd podkreślił, że studium jako akt kreujący politykę przestrzenną winien być formułowany w sposób bardziej ogólny i nie powinno ustalać to co jest zastrzeżone dla rozwiązań miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. We wskazaniach m.in. odnotował, że w przy ponownym opracowywaniu i uchwalaniu projektu Studium ustaleń nie powinno mieć miejsca sankcjonowanie, a przynajmniej traktowanie jako priorytetu, istniejącego stanu zagospodarowania terenu, jeżeli doszło do niego w sposób sprzeczny z istniejącymi planami oraz innymi powszechnie obowiązującymi przepisami prawa.