Wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 5 czerwca 2013 r., sygn. II SA/Bd 351/13

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Elżbieta Piechowiak (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Małgorzata Włodarska Sędzia WSA Jarosław Wichrowski Protokolant Dominika Znaniecka po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 5 czerwca 2013 r. sprawy ze skargi M. D. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] stycznia 2013 r. nr [...] w przedmiocie wymeldowania z miejsca pobytu stałego 1. uchyla zaskarżoną decyzję, 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu, 3. zasądza od Wojewody [...] na rzecz skarżącej M.D. kwotę 100zł (sto złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowaniasądowego.

Uzasadnienie

Wnioskiem z dnia [....] J. D. ponownie wystąpiła o wymeldowanie skarżącej M. D. - byłej żony jej syna J. D. oraz M. i A. D. - pełnoletnich dzieci skarżącej i J. D., z będącego jej własnością mieszkania przy ul. [...] w B. Wnioskodawczyni podniosła, że ww. osoby nie zamieszkują pod wskazanym adresem, że od 7 miesięcy nie płacą czynszu i opłat za media oraz, że od 1,5 roku M. D. nie odbiera od wnioskodawczyni wysłanej do niej korespondencji, w związku z czym posiada ona kilka potwierdzeń odesłanych zwrotnie przesyłek.

Decyzją z dnia [...] znak [...] Prezydent Miasta B. na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (t.j. Dz.U. z 2006 r. Nr 139, poz. 993 ze zm.), orzekł o odmówił wymeldowania M. D. oraz M. D. i A. D. z dotychczasowego miejsca pobytu stałego, z uwagi na brak podstaw w chwili orzekania do podjęcia wnioskowanej decyzji o wymeldowaniu.

W uzasadnieniu pojętej decyzji organ I instancji wskazał, że z zebranego materiału dowodowego nie wynika w sposób jednoznaczny i nie budzący wątpliwości, że nastąpiło trwałe i dobrowolne opuszczenie lokalu. Podkreślił, że przejściowa nieobecność lokatorów, czy nawet regularne okresy fizycznej nieobecności w miejscu stałego zamieszkania nie upoważniają automatycznie do podjęcia decyzji o wymeldowaniu. Omawiając materiał dowodowy sprawy organ wyjaśnił, że wnioskodawczyni wskazała, iż jej była synowa oraz dwójka jej dzieci nie zamieszkują w spornym lokalu od około 2 lat, że twierdzeniom tym zaprzeczyli ci ostatni wskazując, iż nie opuścili oni spornego lokalu, w związku z czym stanowi on ich centrum życiowe. Z zeznań stron wynika, iż od czasu przeprowadzenia ostatnich oględzin w sporym lokalu tj. od [...] nic się nie zmieniło, w mieszkaniu tym, składającym się z trzech pokoi, z których dwa są zajmowane przez M .D. i jej dzieci znajdują się meble, sprzęty gospodarstwa domowego oraz rzeczy osobiste tych osób, a w drzwiach ich pokoi zamontowane są zamki patentowe, dlatego też wnioskodawczyni nie ma do nich dostępu. Między stronami istnieje poważny konflikt rodzinny, który powoduje dużą uciążliwość we wspólnym zamieszkiwaniu. Wskazani przez M. D. świadkowie tj. K. R., D. W. i A. R. zgodnie zeznali, iż widują państwa D. w miejscu stałego zameldowania, natomiast faktu stałego zamieszkiwania w spornym lokalu M. D. i jej dzieci nie potwierdzili świadkowie wnioskodawczyni tj. E. W. i J. D.