Wyrok WSA w Opolu z dnia 9 kwietnia 2013 r., sygn. II SA/Op 57/13

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Elżbieta Naumowicz Sędziowie Sędzia WSA Teresa Cisyk Sędzia WSA Grażyna Jeżewska (spr.) Protokolant St. sekretarz sądowy Joanna Szyndrowska po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 9 kwietnia 2013 r. sprawy ze skargi S. G. na decyzję Wojewody Opolskiego z dnia 13 grudnia 2012 r., nr [...] w przedmiocie wymeldowania oddala skargę.

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu jest decyzja Wojewody Opolskiego z dnia 13 grudnia 2012 r., nr [...], wydana na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. nr 98, poz. 1071 ze zm. - zwanej dalej K.p.a.) w związku z art. 15 ust. 2 ustawy z 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (Dz. U. z 2006 r. nr 139, poz. 993 ze zm. - zwanej dalej ustawą), którą utrzymał w mocy decyzję Burmistrza Strzelec Opolskich z dnia 5 października 2012 r., znak [...], w sprawie wymeldowania S. G. z miejsca pobytu stałego w [...] przy ul. [...] [...].

Zaskarżoną decyzję podjęto na podstawie następującego stanu faktycznego:

Postępowanie o wymeldowanie S. G. z miejsca pobytu stałego w [...] przy ul. [...] [...] zostało wszczęte na wniosek W. G. z dnia 24 maja 2012 r., która poinformowała organ o wyprowadzeniu się jej byłego męża z dotychczasowego miejsca pobytu stałego. Do wniosku załączyła akt notarialny stwierdzający jej własność lokalu położonego przy ul. [...] [...] w [...], jak również prawomocny wyrok Sądu Okręgowego w [...] z dnia 26 września 2011 r., sygn. akt [...], w sprawie o rozwód W. G. ze S. G..

Burmistrz Strzelec Opolskich omówioną na wstępie decyzją z dnia 5 października 2012 r., działając na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy, orzekł o wymeldowaniu S. G. z miejsca pobytu stałego w [...] przy ul. [...] [...]. W uzasadnieniu decyzji wskazał, że przedmiotowe postępowanie w sprawie wymeldowania z pobytu stałego S. G. zostało wszczęte na wniosek jego byłej żony W. G.. Organ I instancji w oparciu o ustalony w sprawie stan faktyczny, na podstawie zebranego materiału dowodowego, tj.: dwukrotnie składanych w dniu 31 maja 2012 r. i w dniu 19 czerwca 2012 r. wyjaśnień W. G., pisma pełnomocnika W. G. wzywającego S. G. do opuszczenia mieszkania z dnia 6 kwietnia 2012 r., przeprowadzonych w dniu 5 lipca 2012 r. oględzin w przedmiotowym lokalu, pism S. G. z 18, 27 czerwca, 16 lipca i 13 sierpnia 2012 r., pisma z dnia 22 czerwca 2012 r. adresowanego do byłej żony oraz sporządzonej przez siebie notatce służbowej z 7 września 2012 r., uznał że S. G. dobrowolnie opuścił miejsce stałego zameldowania. Dokonując analizy ww. materiału dowodowego ustalił, iż po otrzymaniu pisma z dnia 6 kwietnia 2012 r. od pełnomocnika W. G., S. G. dobrowolnie opuścił miejsce stałego zameldowania. Jednocześnie zwrócił uwagę, że wyprowadzając się z mieszkania S. G. zabrał z niego większość rzeczy, a co do pozostawionych, pismem z dnia 22 czerwca 2012 r. zrzekł się do nich prawa na rzecz byłej żony. Nadto organ stwierdził, iż opuszczając miejsce stałego zameldowania, S. G. wyłączył w mieszkaniu prąd, zakręcił główny zawór wody, zdemontował dekoder do anteny, telefon, a także tablicę informacyjną o prowadzonej przez niego działalności gospodarczej w spornym lokalu. Uzasadniał dalej organ, że po opuszczeniu miejsca stałego zameldowania S. G. nie podejmował prób do jego powrotu. Także po wymianie w nim zamka w drzwiach wejściowych, nie prosił on byłej małżonki o udostępnienie mu do niego klucza, w celu zamieszkania w nim. Odnosząc się do złożonego do akt sprawy prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w [...] z dnia 26 września 2011 r., sygn. akt [...] w sprawie o rozwód, który w punkcie V ustala sposób korzystania ze wspólnego mieszkania stron, organ zauważył, iż kwestia podziału mieszkania została uregulowana na czas wspólnego zamieszkiwania w nim byłych małżonków. Wobec definitywnego opuszczenia przez S. G. stałego miejsca zameldowania oraz braku podejmowanych prób powrotu do niego, należało w ocenie organu uznać, iż spełniona została przesłanka z art. 15 ust. 2 ustawy. Wskazując na rejestracyjny charakter ewidencji ludności, organ I instancji stwierdził, że w rozpatrywanej sprawie S. G. opuścił miejsce pobytu stałego i nie dokonał obowiązku wymeldowania.