Wyrok WSA w Opolu z dnia 22 kwietnia 2013 r., sygn. II SA/Op 80/13

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Elżbieta Kmiecik Sędziowie Sędzia WSA Krzysztof Bogusz Sędzia WSA Daria Sachanbińska (spr.) Protokolant Sekretarz sądowy Mariola Krzywda po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 11 kwietnia 2013 r. sprawy ze skargi B. S. na decyzję Opolskiego Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego z dnia 21 grudnia 2012 r., nr [...] w przedmiocie choroby zawodowej 1) uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą decyzję Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Opolu z dnia 7 września 2010 r., nr [...], 2) określa, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości.

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu przez B. S. jest decyzja Opolskiego Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego z dnia 21 grudnia 2012 r., nr [...], którą utrzymano w mocy decyzję Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Opolu z dnia 7 września 2010 r., nr [...], o niestwierdzeniu u skarżącej choroby zawodowej wymienionej w pozycji 17.9 wykazu chorób zawodowych, stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych.

Wydanie zaskarżonej decyzji poprzedziło postępowanie o następującym przebiegu:

Decyzją z dnia 2 lutego 2007 r., nr [...], po rozpoznaniu odwołania B. S., Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w Opolu utrzymał w mocy decyzję Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Opolu z dnia 21 listopada 2005 r., nr [...], odmawiającą stwierdzenia u B. S. występowania choroby zawodowej wymienionej w pozycji 16.6 wykazu chorób zawodowych, będącego załącznikiem do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 lipca 2002 r. w sprawie wykazu chorób zawodowych, szczegółowych zasad postępowania w sprawach zgłaszania podejrzenia, rozpoznawania i stwierdzania chorób zawodowych oraz podmiotów właściwych w tych sprawach (Dz. U. nr 132, poz. 1115), zwane dalej rozporządzeniem z 2002 r. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ wskazał, że po przeanalizowaniu zebranej w sprawie dokumentacji uznał, iż w sprawie orzekły dwie niezależne od siebie jednostki: tj. WOMP w Opolu i Instytut Medycyny Pracy w Łodzi. Wydały one bowiem odrębne, niezależne od siebie orzeczenia lekarskie: orzeczenie lekarskie z dnia 14 września 2004 r., nr [...] - jednostki I szczebla diagnostycznego oraz orzeczenie lekarskie z dnia 3 listopada 2004 r., nr [...], - jednostki II szczebla diagnostycznego. W ocenie organu odwoławczego, "treść orzeczeń Instytutu w Łodzi dowodzi, że jednostka ta dokonała ponownej analizy całej sprawy i dokonała jej odrębnej, dużo szerszej oceny". Zdaniem organu, dokonanie obliczenia prawdopodobieństwa indukcji raka tarczycy przez inną jednostkę niż Instytut w Łodzi nie będzie miało takiego wpływu na jego wynik, aby mogło spowodować zmianę prawdopodobieństwa z wielkości rzędu 1% na wielkość dziesięciokrotnie większą, przekraczającą 10%. Głównym czynnikiem wpływającym na wielkość tego prawdopodobieństwa jest bowiem wielkość narażenia zawodowego. Organ podniósł również, że w wykazie chorób zawodowych wymienione są nowotwory złośliwe z prawdopodobieństwem indukcji przekraczającym 10%, zaś wyliczone dla skarżącej prawdopodobieństwo indukcji wynosi w zaokrągleniu 1%. Ten wynik nie upoważnia do uznania nowotworu rozpoznanego u B. S. za chorobę, która mieści się w pojęciu choroby zawodowej wywołanej działaniem promieniowania jonizującego w rozumieniu przepisów, pomimo że niezaprzeczalnym jest, iż strona przez 22 lata pracowała w narażeniu na promieniowanie jonizujące. W związku z tym objęta była kontrolą dawek indywidualnych promieniowania jonizującego metodą błon dozymetrycznych, która wykazała, że sumaryczna ekspozycja na to promieniowanie w jej przypadku była śladowa, wyniosła sumarycznie 43 mSv w ciągu 22 lat pracy. W ocenie organu, mając na uwadze wielkość dawek, na jakie była narażona skarżąca w trakcie wykonywania obowiązków zawodowych, należało uznać, że ryzyko zachorowania wynikające z ekspozycji zawodowej było prawie żadne.