Postanowienie WSA w Lublinie z dnia 7 lutego 2013 r., sygn. II SA/Lu 16/13

Przywrócenie terminu

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Joanna Cylc-Malec po rozpoznaniu w dniu 7 lutego 2013 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi A. B.-K. na uchwałę Rady Gminy z dnia [...] r. Nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w zakresie wniosku A. B.-K. o przywrócenie terminu do wniesienia skargi p o s t a n a w i a przywrócić termin do wniesienia skargi.

Uzasadnienie

W dniu 11 grudnia 2012 r. A. B.-K wniosła za pośrednictwem organu skargę na uchwałę Rady Gminy z dnia [...] r., nr [...] w sprawie zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy .

W dniu następnym skarżąca złożyła natomiast wniosek o przywrócenie terminu do jej wniesienia. We wniosku tym wyjaśniła, że w dniu 11 października 2012 r. wezwała Radę Gminy do usunięcia naruszenia prawa zawartego w zaskarżonej uchwale. W piśmie z dnia 5 listopada 2012 r. Przewodniczący Rady Gminy poinformował stronę, że z uwagi na skomplikowany charakter sprawy, jako termin jej załatwienia wyznaczono dzień 10 grudnia 2012 r. W związku z tym skarżąca do dnia wniesienia skargi oczekiwała na odpowiedź organu na jej wezwanie, którego jednak nie otrzymała. Ponadto skarżąca wskazała, że ze względu na niejednolite stanowiska zawarte w komentarzach prawniczych była przekonana, iż w razie braku odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, skargę na uchwałę rady gminy należy wnieść najpóźniej w terminie 30 dni od dnia, w którym upłynął maksymalny dwumiesięczny termin na ustosunkowanie się przez organ do wniesionego wezwania. W tym zakresie skarżąca powołała się m.in. na Komentarz do ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym autorstwa Tomasza Bąkowskiego oraz Komentarz do ustawy o samorządzie gminnym, którego autorami są: G. Jyż, A. Pławecki i A. Szewc. W ocenie skarżącej uchybienie terminu do wniesienia skargi nastąpiło zatem bez jej winy i nie jest wynikiem nieznajomości prawa, lecz nieznajomości jego interpretacji.