Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 13 grudnia 2012 r., sygn. IV SA/Gl 276/12

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia NSA Tadeusz Michalik Sędziowie Sędzia WSA Beata Kalaga - Gajewska (spr.) Sędzia WSA Stanisław Nitecki Protokolant Paulina Nowak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 grudnia 2012 r. sprawy ze skargi J. W. na decyzję [...] Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w K. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie choroby zawodowej oddala skargę.

Uzasadnienie

Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w J. decyzją z dnia [...] r., Nr [...], wydaną na podstawie art. 104 Kodeksu postępowania administracyjnego, art. 5 pkt 4a ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (t.j. Dz. U. z 2006 r. nr 122, poz. 851 z późn. zm.) oraz art. 235¹ i art. 235 ² ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (tj. Dz. U. z 1998 r. nr 21, poz. 94 z późn. zm.), nie stwierdził u J.W. choroby zawodowej układu ruchu wywołanej sposobem wykonywania pracy w postaci przewlekłego uszkodzenia łąkotki u osób wykonujących pracę w pozycji klęczącej lub kucznej, wymienionej w pozycji 19/3 wykazu chorób zawodowych rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych (Dz. U. Nr 105, poz. 869).

W uzasadnieniu decyzji organ administracyjny ustalił, iż J.W. podczas zatrudnienia w okresie: 1966-1968 i 1976-1977 w A jako tancerz koryfej, w latach 1968-1969 i 1971-1972 w Teatrze [...] w G. jako artysta baletu, w latach 1969-1971 i 1973-1976 w Zespole B w K. jako tancerz, w roku 1971 w C w G. jako członek zespołu baletowego, w roku 1976 w Teatrze [...] w W. jako koryfej, wykonując pracę w pozycji klęczącej lub kucznej, był narażony na możliwość powstania choroby zawodowej układu ruchu. W dniu 23.02.2011 r. organ skierował J.W. na badanie lekarskie w celu rozpoznania choroby zawodowej do Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy w K. Poradnia Chorób Zawodowych w S. (wskazanego dalej w skrócie WOMP w S.), załączając kserokopie dostarczonej dokumentacji medycznej. W odpowiedzi, z dnia [...]r. Kierownik Działu Konsultacyjno - Diagnostycznego WOMP w S. poinformował, że zgodnie z obowiązującymi przepisami rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych, chorobę zawodową narządu ruchu wymienionej w poz. 19/3 wykazu chorób zawodowych można rozpatrywać w przypadku, jeżeli w trakcie pracy lub do jednego roku od jej ustania stwierdza się objawy przewlekłego uszkodzenia łąkotki u osoby wykonującej pracę w pozycji klęczącej lub kucznej. J.W. pracował jako tancerz do roku 1977 i był badany w kierunku zawodowego uszkodzenia łąkotki w Instytucie Medycyny Pracy w Przemyśle Węglowym i Hutniczym w S. w sierpniu 1977 roku. W wyniku badania stwierdzono pourazowe uszkodzenie łąkotki prawego stawu kolanowego w następstwie wypadku w pracy, który miał miejsce w 1970 r. Przebyty uraz kolana prawego w myśl obowiązującego rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych wyklucza możliwość rozpatrywania zawodowej etiologii choroby. Ponadto, w opinii stwierdzono, iż upłynęły 34 lata od zakończenia pracy zawodowej na stanowisku tancerza baletu, co dodatkowo nie uzasadnia przeprowadzenia ponownych badań narządu ruchu u J.W. W następnej opinii, WOMP w S. z dnia [...]r. poinformowano, iż rozpoznanie postawione w roku 1977 w Instytucie Medycyny Pracy w Przemyśle Węglowym i Hutniczym w S. nie może być podstawą do rozpoznania przewlekłej choroby układu ruchu wywołanej sposobem wykonywania pracy (przewlekłe uszkodzenie łąkotki), gdyż informuje o przebytym urazowym a nie przewlekłym uszkodzeniu kolana prawego oraz następstwach tego urazu. Następstw urazowego uszkodzenia kolana nie można traktować jako uszkodzenie przewlekłe przy rozpatrywaniu zawodowej etiologii schorzenia. W oparciu o ocenę narażenia zawodowego i opinie lekarskie Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy w K. - Poradnia Chorób Zawodowych w S. z dnia [...]r., znak [...] i z dnia [...]r., znak [...] organ uznał, iż brak jest dokumentacji z której wynikałoby, iż w okresie zatrudnienia, albo po roku od ustania zatrudnienia, wystąpiły objawy chorobowe skutkujące uznaniem ich za chorobę zawodową. Natomiast udokumentowanie tych objawów jest niezbędną przesłanką do orzekania o chorobie zawodowej przez powołane do tego jednostki orzecznicze.