Wyrok WSA w Warszawie z dnia 26 października 2012 r., sygn. II SA/Wa 1471/12

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Olga Żurawska - Matusiak (spr.) Sędziowie WSA Iwona Dąbrowska Eugeniusz Wasilewski Protokolant specjalista Marek Kozłowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 października 2012 r. sprawy ze skargi B. O. na decyzję Ministra Obrony Narodowej z dnia [...] lipca 2012 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności rozkazu personalnego - oddala skargę -

Uzasadnienie

Wnioskiem z [...] grudnia 2011 r. B. O. (dalej jako skarżący) wystąpił do Ministra Obrony Narodowej o stwierdzenie nieważności m.in. rozkazu personalnego nr [...] Dowódcy [...] z [...] stycznia 2005 r. w sprawie wyznaczenia na stanowisko służbowe referenta prawnego w Dowództwie [...] w części dotyczącej zaszeregowania tego stanowiska służbowego do grupy uposażenia [...]. Skarżący zarzucił rażące naruszenie art. 224 ust. 1 w zw. z art. 8 ust. 5 i art. 75 ustawy z 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2010 r. nr 10, poz. 65 ze zm.), poprzez przyznanie radcy prawnemu będącemu żołnierzem zawodowym uposażenia w wysokości niższej niż przysługująca na stanowisku głównego specjalisty ([...]).

Decyzją z [...] kwietnia 2012 r. nr [...] Minister Obrony Narodowej, na podstawie art. 156 § 1 pkt 2, art. 157 § 1 i art. 158 § 1 K.p.a., stwierdził nieważność powyższego rozkazu personalnego we wnioskowanym zakresie.

Uzasadniając powyższe rozstrzygnięcie organ w pierwszej kolejności wskazał, że skarżący został wyznaczony na stanowisko służbowe referenta prawnego, a nie radcy prawnego. Do stanowiska tego została przypisana specjalność "radca prawny" i wymóg świadczenia pomocy prawnej, co oznacza, że skarżącemu przysługuje uposażenie na poziomie nie niższym niż wynikające z ustawy o radcach prawnych.

W dalszej kolejności organ podał, że w sprawie niniejszej doszło do kwalifikowanego naruszenia prawa, skutkującego nieważnością przedmiotowego aktu administracyjnego. Treść rozstrzygnięcia pozostaje bowiem w wyraźnej i oczywistej sprzeczności z treścią art. 224 ust. 1 ustawy o radcach prawnych, zaś charakter tego naruszenia powoduje, że rozstrzygnięcie nie może zostać zaakceptowane jako akt pochodzący od organu praworządnego państwa.