Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 6 września 2012 r., sygn. II SA/Po 526/12

Ustawodawca odsyłając w art. 49 ust. 2 ustawy - Prawo budowlane do odpowiedniego stosowania do opłaty legalizacyjnej przepisów dotyczących kar, o których mowa w art. 59f ust. 1 tej samej ustawy, nie miał zamiaru odesłaniem tym objąć również kolejnego odesłania do odpowiedniego stosowania do tych opłat przepisów działu III Ordynacji podatkowej

Teza urzędowa

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Barbara Drzazga Sędziowie Sędzia WSA Jakub Zieliński Sędzia WSA Tomasz Świstak (spr.) Protokolant st.sekr.sąd. Mariola Kaczmarek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 06 września 2012 r. sprawy ze skargi "A" Spółki z o.o. z siedzibą w W. na postanowienie Wielkopolskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] 2012 r. nr [...] w przedmiocie opłaty legalizacyjnej; oddala skargę

Uzasadnienie

Postanowieniem z dnia [...] 2012 r., nr [...] , znak: [...]wydanym na podstawie art. 49 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane oraz art. 123 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w P. ustalił dla "A" Spółka z o.o. w W. opłatę legalizacyjną za samowolną budowę wiaty gospodarczej zlokalizowanej w M. [...], na działkach o numerach geodezyjnych [...] i [...], w wysokości 25 000,- zł.

W uzasadnieniu postanowienia organ wyjaśnił, iż zostało ono wydane w następującym stanie faktycznym:

W wyniku kontroli przeprowadzonej w dniu 21 kwietnia 2010 r. oraz dalszych czynności wyjaśniających ustalono, iż na działkach o numerach geodezyjnych 13 i 14 zlokalizowanych na nieruchomości w M. [...] znajduje się wiata drewniana o pow. 259,8 m2 służąca jako grill. Właściciel terenu nie przedstawił jakichkolwiek dokumentów świadczących o legalności budowy tego obiektu - dowodzących prawidłowości lokalizacji obiektu, jego zaprojektowania, istnienia pozwolenia na budowę, prawidłowości technicznej procesu inwestycyjnego i przekazania obiektu do użytkowania. Nie okazał się też dokumentem potwierdzającym zgodność aktualnej funkcji budynku z miejscowym planem zagospodarowania terenu i wymaganymi prawem dokumentami dotyczącymi stanu technicznego utrzymania użytkowanego obiektu budowlanego.