Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 2 sierpnia 2012 r., sygn. II SA/Po 300/12

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jolanta Szaniecka Sędziowie Sędzia WSA Elwira Brychcy (spr.) Sędzia WSA Tomasz Świstak Protokolant st.sekr.sąd. Mariola Kaczmarek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 02 sierpnia 2012 r. sprawy ze skargi M. M. na uchwałę Rady Miejskiej z dnia [...] listopada 2011 r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego; oddala skargę

Uzasadnienie

Rada Miejska w Kleczewie w dniu 15 listopada 2011r. podjęła uchwałę Nr XIV/91/2011 w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy i Miasta Kleczew związanego z poszerzeniem granic eksploatacji Kopalni Węgla Brunatnego "Konin" w Kleczewie SA, odkrywki Jóźwin IIB.

M. M. pismem z dnia 20 stycznia 2012r. wezwał Radę Miejską do usunięcia naruszenia prawa spowodowanego uchwałą Rady z dnia 15 listopada 2012r. Podnosił, że zaskarżona uchwała narusza jego interes prawny bowiem plan miejscowy swoim obszarem obejmuje teren, na którym znajduje się nieruchomość oznaczona numerem ewidencyjnym [...] we wsi W. S., która stanowi własność skarżącego, a nadto obejmuje nieruchomości o powierzchni około 54,74 ha znajdujące się w długoletniej dzierżawie skarżącego w ramach prowadzonego gospodarstwa rolnego. Tak uchwalony plan miejscowy uniemożliwia skorzystanie z prawa pierwokupu dzierżawionych gruntów.

Rada Miejska uchwałą z [...] lutego 2012r., Nr [...] odmówiła uwzględnienia wezwania M. M. do usunięcia naruszenia jego interesu prawnego.

W uzasadnieniu Rada Miejska wskazała, że miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego ustala przeznaczenie terenu i wraz z innymi przepisami kształtuje sposób wykonywania prawa własności. W orzecznictwie obejmującym kwestie planowania i zagospodarowania przestrzennego wskazuje się, że gmina mając kompetencję do planowania miejscowego może, pod warunkiem że działa w granicach i na podstawie prawa, samodzielnie kształtować sposób zagospodarowania obszaru podlegającego jej władztwu planistycznemu. Dalej podano, odwołując się do poglądów doktryny się, że gmina samodzielnie określa funkcje terenu, jednak samodzielność ta nie może być nadużywana. Przede wszystkim ingerencja w sposób wykonywania prawa własności będzie musiała się mieścić w granicach wyznaczonych interesem publicznym, znajdując wyraz w akcie polityki planistycznej - studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy i stosownie do wymagań ponadlokalnych aktach polityki przestrzennej.