Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 12 lipca 2012 r., sygn. IV SA/Gl 1022/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia NSA Wiesław Morys Sędziowie Sędzia WSA Andrzej Matan (spr.) Sędzia NSA Adam Mikusiński Protokolant Paulina Nowak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 lipca 2012 r. sprawy ze skargi A. D. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie świadczenia pielęgnacyjnego 1) uchyla zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję Prezydenta Miasta B. z dnia [...] r., nr [...]; 2) przyznaje adwokat I. M. kwotę 295, 20 zł (dwieście dziewięćdziesiąt pięć złotych 20/100) tytułem ponoszonych przez Skarb Państwa kosztów udzielonej pomocy prawnej świadczonej z urzędu.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. utrzymało w mocy rozstrzygnięcie Prezydenta Miasta B. z dnia [...] nr znak: [...] którym odmówiono A. D. przyznania świadczenia pielęgnacyjnego na rzecz D. D.

U podstaw podjętego rozstrzygnięcia legły następujące ustalenia:

Wnioskiem z 24 lutego 2011 r. A. D. zwrócił się do Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie w B. o przyznanie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego w związku z tym, że nie podejmował on zatrudnienia czy innej pracy zarobkowej ze względu na konieczność sprawowania opieki sprawowania opieki nad byłą żoną - D. D.

Decyzją z dnia [...] nr znak: [...] organ pierwszej instancji odmówił przyznania wnioskowanego świadczenia. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia przywołał przepis art. 17 ust. 1 pkt. 2 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (t.j. z 2006 r. , Dz.U. Nr 139, poz. 992 ze zm.). Zgodnie z tym przepisem świadczenie pielęgnacyjne przysługuje innym osobom (poza matką, ojcem dziecka i opiekunem faktycznym dziecka), na których, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. Nr 9, poz. 59, z późn. zm.), ciąży obowiązek alimentacyjny. Skarżący, jak przyjął organ, pozostawał jedynie opiekunem faktycznym byłej żony, natomiast nie ciążył na nim obowiązek alimentacyjny ze względu na brak wyroku sądowego zasądzającego alimenty. Dla uzasadnienia przyjętego stanowiska wskazał na regulacje zawarte w art. 27, 130 oraz 60 § 2 i 3 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego (dalej K.r.o.). W myśl art. 27 K.r.o. oboje małżonkowie obowiązani są, każdy według swych sił oraz swych możliwości zarobkowych i majątkowych, przyczyniać się do zaspokajania potrzeb rodziny, którą przez swój związek założyli. Wedle art. 130 obowiązek jednego małżonka do dostarczania środków utrzymania drugiemu małżonkowi po rozwiązaniu lub unieważnieniu małżeństwa albo po orzeczeniu separacji wyprzedza obowiązek alimentacyjny krewnych tego małżonka. W sytuacji kiedy jeden z małżonków został uznany za wyłącznie winnego rozkładu pożycia, a rozwód pociąga za sobą istotne pogorszenie sytuacji materialnej małżonka niewinnego, sąd na żądanie małżonka niewinnego może orzec, że małżonek wyłącznie winny obowiązany jest przyczyniać się w odpowiednim zakresie do zaspokajania usprawiedliwionych potrzeb małżonka niewinnego, chociażby ten nie znajdował się w niedostatku (art. 60 § 2 K.r.o.). Natomiast obowiązek dostarczania środków utrzymania małżonkowi rozwiedzionemu wygasa w razie zawarcia przez tego małżonka nowego małżeństwa. Jednakże gdy zobowiązanym jest małżonek rozwiedziony, który nie został uznany za winnego rozkładu pożycia, obowiązek ten wygasa także z upływem pięciu lat od orzeczenia rozwodu, chyba że ze względu na wyjątkowe okoliczności sąd, na żądanie uprawnionego, przedłuży wymieniony termin pięcioletni (art. 60 § 3 K.r.o.).