Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 26 kwietnia 2012 r., sygn. II SA/Po 748/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Elwira Brychcy Sędziowie Sędzia WSA Edyta Podrazik (spr.) Sędzia WSA Jakub Zieliński Protokolant St. sekretarz sądowy Katarzyna Sierszeńska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 kwietnia 2012 r. sprawy ze skargi E. M. i J. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Kaliszu z dnia [...] maja 2011 r. Nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji; oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] lutego 2011 r., znak [...], Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Poznaniu na podstawie art. 17 § 1, art. 157 § 1 i 2, art. 158 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. nr 98 poz. 1071 z późn. zm.) odmówiło stwierdzenia nieważności decyzji Prezydenta Miasta K. z dnia [...] lutego 2002 r., znak [...].

W uzasadnieniu organ wyjaśnił, iż E. i J. M. złożyli wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Prezydenta Miasta K. z dnia [...] lutego 2002 r., znak [...], zatwierdzającej projekt podziału nieruchomości położonej w K. przy ul. W. P., oznaczonej w ewidencji gruntów jako działka nr [...] i [...], obręb [...]. W toku postępowania skarżący sprecyzowali swoje żądania i wnieśli o odłączenie od działki nr [...] fragmentu terenu oznaczonego na załączniku nr 2 do pisma z dnia [...] stycznia 2011 r. kolorem pomarańczowym i przyłączenie do działki nr [...], włączenie do działki nr [...] fragmentu działki nr [...] oznaczonego kolorem zielonym na tym załączniku i wydzielenie nowej działki o nr [...] z terenu działek nr [...] i [...] oznaczonej na załączniku kolorem niebieskim oraz włączenie tej działki do drogi wewnętrznej na działce nr [...] jako drogi osiedlowej (pożarowej). Organ odwoławczy ustalił nadto, iż działki nr [...] i [...] stanowiły własność Miasta K. i oddane były w użytkowanie wieczyste S. M. B. D. J. im. M. D. w K. Nieruchomość te zgodnie z miejscowym planem ogólnym zagospodarowania przestrzennego Miasta Kalisza, zatwierdzonym uchwałą nr XIX/121/91 Rady Miejskiej Kalisza z dnia 22 października 1991 r. (Dz. Urz. Woj. Kaliskiego nr 17 poz. 163) objęte zostały jednostką bilansową E 23 MW, co znaczy, że przeznaczono je pod mieszkalnictwo rodzinne o wysokiej intensywności zabudowy. Pierwotna nieruchomość uległa przy tym podziałowi na wniosek S. M. - wieczystego użytkownika nieruchomości, gdyż miało to służyć realizacji zadań statutowych tego podmiotu w postaci przeniesieniem na poszczególnych członków własności domów z działkami zajętymi pod budowę. W myśl art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2000 r. nr 46 poz. 543), podział nieruchomości mógł nastąpić, jeżeli był on zgodny z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz z przepisami szczególnymi. Zgodność z ustaleniami planu dotyczy przy tym zarówno przeznaczenia terenu, jak i możliwości zagospodarowania wydzielonych działek. W toku postępowania skarżący podnosili, iż decyzja o podziale narusza w ich ocenie pozwolenie na budowę z dnia [...] listopada 1987 r. oraz dokumentację techniczną stanowiącą integralną część tego pozwolenia. W przywołanym pozwoleniu na budowę organ wyraźnie określił, iż udziela pozwolenia na kontynuację samowolnie rozpoczętej budowy domów nr [...] i [...] (dom nr [...] to działka nr [...]). Powołane przepisy nie odsyłają jednak do badania zgodności projektu podziału nieruchomości z pozwoleniem na budowę, które jako decyzja administracyjna, jest indywidualnym aktem wydanym na podstawie obowiązujących przepisów prawa, w konkretnej sprawie. Podział działki dokonywany był na wniosek S. już po zrealizowaniu wszystkich budynków, a dokumentacja podziałowa została sporządzona przez uprawnionego geodetę. Przed wydaniem decyzji z dnia [...] lutego 2002 r. Prezydent Miasta K. postanowieniem z dnia [...] grudnia 2011 r. zaopiniował pozytywnie przedłożony projekt podziału. Samorządowe Kolegium Odwoławcze zauważyło ponadto, iż podział nieruchomości może nastąpić, jeżeli projektowane działki mają dostęp do drogi publicznej. W niniejszej sprawie wszystkie działki mają dostęp do drogi publicznej przez drogę wewnętrzną. Żądanie skarżących dotyczące zwiększenia działki nr [...] o fragment działki nr [...] (droga wewnętrzna), zakłóci korzystanie z drogi pozostałym właścicielom oraz praktycznie pozbawi działkę nr [...] dostępu do drogi wewnętrznej. Brak zarazem podstaw do wyznaczania dodatkowej drogi o szerokości 2,5 m, skoro wszystkie działki mają już dostęp do drogi wewnętrznej. Ponadto, według § 14 ust. 2 rozporządzenia Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 14 grudnia 1994 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 1999 r. nr 15 poz. 140 z późn. zm.) w zespole budynków jednorodzinnych dopuszczało się zastosowanie dojścia i dojazdu w postaci ciągu pieszo-jezdnego pod warunkiem, że ma ona szerokość nie mniejszą niż 5 m. Zaskarżony podział dokonywany był po zakończeniu budowy domów i miał na celu uregulowanie kwestii własnościowych poszczególnych obiektów. Tym samym podział ten sankcjonował istniejący na gruncie stan zabudowy. Z przedłożonych dokumentów wynika, że pas terenu o powierzchni 16 m2 w 1991 r. oddany został w dzierżawę G. G., a nie poprzednikowi skarżących - J. M., o czym świadczy pismo Urzędu Miejskiego w K. z dnia [...] sierpnia 1991 r. Skarżący podnoszą zarazem, że zmiana decyzji podziałowej w części obejmującej włączenie do działki nr [...] fragmentu działki nr [...] jest konieczna z uwagi na to, że ściana ich budynku z otworem okiennym usytuowana jest w odległości ok. 2 m od granicy działki nr [...], a według projektu budowlanego odległość ta wynosiła 4,3 m. Pozwolenie na budowę pozwalało jednak na kontynuację robót samowolnie rozpoczętych. Pomijając nawet fakt usankcjonowania w decyzji o pozwoleniu na budowę samowoli budowlanej, decyzja taka nie jest podstawą wydania decyzji zatwierdzającej projekt podziału nieruchomości. Wobec tego Kolegium uznało, że decyzja Prezydenta Miasta K. z dnia [...] lutego 2002 r. nie jest dotknięta żadną z wad wymienionych w art. 156 § 1 kpa.