Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 29 marca 2012 r., sygn. II SA/Wr 5/12

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Julia Szczygielska (spr.) Sędzia NSA Halina Kremis Sędzia WSA Anna Siedlecka Protokolant Małgorzata Boaro po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 15 marca 2012 r. sprawy ze skargi I. sp. z o.o. z/s w R. na decyzję Wojewody D. z dnia [...]r., nr [...] w przedmiocie odmowy zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę elektrowni wiatrowej oddala skargę

Uzasadnienie

Zaskarżoną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu decyzją z dnia [...]r., Nr [...], wydaną na podstawie art. 138 § 2 k.p.a. , po rozpatrzeniu odwołania I. Sp.z o.o. z siedziba w R. od decyzji Starosty J. z dnia [...]r., Nr [...] odmawiającej zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę zamierzenia budowlanego pod nazwa: "Budowa elektrowni wiatrowej o wysokości wieży H=80m, łopat, fundamentu, drogi dojazdowej oraz placów montażowych na nieruchomości o nr ewid.180 w miejscowości S., w gminie M., Wojewoda D. uchylił w/w decyzję w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ pierwszej instancji.

W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji podkreślono, że organ I instancji stwierdzając, iż inwestycja może potencjalnie naruszać dopuszczalny poziom hałasu na otaczających ją terenach, posiłkował się także opiniami mieszkańców, Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska, opracowaniem "Studia nad rozwojem D.Ś." wskazującymi na potencjalne zagrożenia inwestycji dla ptactwa i nietoperzy czy też ich wpływu na obniżenie wartości rynkowej pobliskiej ziemi.

Odwołanie od tej decyzji wniosła I. Spółka z o.o., zarzucając naruszenie art. 35 Prawa budowlanego poprzez wyjście poza jego kognicję oraz art.114, 115 ustawy Prawo ochrony środowiska. Odwołująca się Spółka wskazywała, że organ pierwszej instancji przyjął bez przekonującego uzasadnienia, że w wyniku realizacji inwestycji przekroczone zostaną normy hałasu. Podnosiła, że projektowana inwestycja jest zgodna z decyzją o warunkach zabudowy i miejscowym planem zagospodarowaniu terenu. Ponadto Spółka zarzuciła, że "Studia nad rozwojem D.Ś." oraz opinia Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska na której oparł się organ pierwszej instancji przy wydaniu odmownej decyzji nie jest wymagana przepisami "ustaw środowiskowych". W ocenie Spółki uzależnianie wydania decyzji od tego rodzaju opinii i opracowań jest nieuzasadnione z uwagi na fakt, iż w obrocie prawnym funkcjonuje ostateczna decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach.