Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 24 lutego 2012 r., sygn. II SA/Po 1003/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Edyta Podrazik Sędziowie Sędzia WSA Aleksandra Łaskarzewska Sędzia WSA Elwira Brychcy (spr.) Protokolant Starszy sekretarz sądowy Monika Pancewicz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 lutego 2012 r. sprawy ze skargi Spółki A na uchwałę Rady Miasta Poznania z dnia 7 czerwca 2011r. nr XII/127/VI/2011 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oddala skargę.

Uzasadnienie

Rada Miasta Poznania uchwałą z dnia 7 czerwca 2011r. Nr XII/127/VI/2011 uchwaliła miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego "Osiedla Tysiąclecia" w Poznaniu.

Pismem z dnia 5 sierpnia 2011r. Spółka A z siedzibą w G. wezwała Radę Miasta do usunięcia naruszenia prawa polegającego na przeznaczeniu al. K. M. R. oznaczonego w przedmiotowym planie symbolem KDWxr, jako drogi dla pieszych i rowerzystów. Spółka argumentowała, że takie przeznaczenie alei narusza interes prawny Spółki, w tym prawa podmiotowe nabyte, wynikające z udzielonych przez Miasto służebności przejazdu przez działki nr [...] i [...] położone w P. na Osiedlu T. Służebność ta zapewnia dostęp nieruchomości stanowiącej własność Spółki o numerze [...]i [...] położnych w P. na Osiedlu T. do drogi publicznej. Nadto wskazano, że zgodnie z regulacją art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985r. o drogach publicznych drogą wewnętrzną jest droga niezaliczona do żadnej z kategorii dróg publicznych, ale przeznaczona do ruchu pojazdów. Dokonując zatem zdefiniowania przedmiotowej alei, jako drogi wewnętrznej dla pieszych i rowerzystów naruszono przepisy ustawy o drogach publicznych. Nadto wskazano, że powyższe uchybienie zostało wskazane w uwagach do projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

W odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenie prawa Prezydent Miasta wyjaśnił, ze zarzuty Spółki sprowadzają się do kwestionowania uprawnień gminy do decydowania o przeznaczeniu i zasadach zagospodarowania terenu w drodze aktu prawa miejscowego, jakim jest miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Gminie z mocy ustawy przysługuje władztwo planistyczne, które upoważnia organy do stosowania konkretnych rozwiązań planistycznych.