Wyrok WSA w Warszawie z dnia 19 stycznia 2012 r., sygn. I SA/Wa 870/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Iwona Kosińska (spr.) Sędziowie WSA Jolanta Dargas WSA Dariusz Pirogowicz Protokolant Zbigniew Dzierzęcki po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 stycznia 2012 r. sprawy ze skargi A. P. na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] lutego 2011 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania nieważnościowego 1. uchyla zaskarżoną decyzję; 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu; 3. zasądza od Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej na rzecz skarżącego A. P. kwotę [...] złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego

Uzasadnienie

Minister Infrastruktury decyzją z dnia [...] lutego 2011 r. nr [...], po rozpatrzeniu wniosku A. P. o ponowne rozpatrzenie sprawy, uchylił własną decyzję z dnia [...] listopada 2010 r. nr [...] o odmowie stwierdzenia nieważności decyzji Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej Urzędu Spraw Wewnętrznych w G. z dnia [...] października 1963 r. i umorzył postępowanie nadzorcze.

Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji wynika, że Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej Urząd Spraw Wewnętrznych w G. decyzją z dnia [...] października 1963 . nr [...] orzekło o wywłaszczeniu za odszkodowaniem nieruchomości położonych w G. przy ul. [...], zapisanych w księdze wieczystej Sądu Powiatowego w G. KW Nr [...] oznaczonych katastralnie jako parcele nr [...] o powierzchni [....] m2, [...] o powierzchni [...] m2 i [...] o powierzchni [...] m2, stanowiących własność A. P.

A. P. jako spadkobierca właściciela wywłaszczonej nieruchomości A. P. wnioskiem z dnia 18 września 2009 r. wystąpił o stwierdzenie nieważności opisanej decyzji Prezydium podnosząc, że decyzja ta została wydana z rażącym naruszeniem prawa, tj. art. 6 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości w związku z art. 39 § 1 kpa, bowiem wszelkie pisma kierowane do właściciela powinny być wysyłane bezpośrednio do aresztu jako miejsca jego ówczesnego zamieszkania. Zatem niewskazanie w trakcie postępowania wywłaszczeniowego, że zostały spełnione przesłanki wynikające z art. 6 ust. 4 powołanej ustawy wywłaszczeniowej powoduje konieczność stwierdzenia nieważności decyzji. Ponadto wnioskodawca wskazał na rażące naruszenie art. 21 tej ustawy, gdyż nie powołano biegłych, których obecność na rozprawie wywłaszczeniowo-odszkodowawczej była obowiązkowa. Nadto wnioskodawca podniósł, że kwestionowana decyzja wywłaszczeniowa została wydana na podstawie nieważnego zaświadczenia lokalizacyjnego z dnia [...] lutego 1953 r.