Wyrok WSA w Warszawie z dnia 22 listopada 2011 r., sygn. I SA/Wa 634/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marta Kołtun - Kulik Sędziowie WSA Agnieszka Jędrzejewska - Jaroszewicz WSA Iwona Kosińska (spr.) Protokolant starszy sekretarz sądowy Artur Dobrowolski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 listopada 2011 r. sprawy ze skargi T. K. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] lutego 2011 r. nr [...] w przedmiocie odmowy ustalenia odszkodowania za nieruchomość oddala skargę.

Uzasadnienie

Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] lutego 2011 r. nr [...], po rozpatrzeniu odwołania T. K., utrzymał w mocy decyzję Starosty Powiatu [...] z dnia [...] listopada 2010 r. nr [...] odmawiającą ustalenia odszkodowania za nieruchomość zajętą pod drogi publiczne gminne w S., oznaczoną w ewidencji gruntów jako działka ewidencyjna nr [...] o powierzchni [...] m2 i działka ewidencyjna nr [...] o powierzchni [...] m2 w obrębie ewidencyjnym [...].

Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji wynika, że Starosta Powiatu [...] decyzją z dnia [...] listopada 2010 r. odmówił ustalenia odszkodowania na rzecz T. K. za opisaną nieruchomość stwierdzając, że sporna nieruchomość nie przeszła na podstawie art. 98 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651, ze zm.) na rzecz Gminy S., a tym samym brak jest podstaw do wydania stosownej decyzji ustalającej odszkodowanie w tym trybie.

Nie zgadzając się z tym rozstrzygnięciem T. K. złożyła odwołanie. W jego uzasadnieniu odwołująca się wniosła o uchylenie decyzji organu I instancji i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez ten organ celem dokładnego przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego na okoliczność, na jakiej podstawie prawnej strona postępowania została pozbawiona własności przedmiotowych działek i czy rzeczywiście do pozbawienia tej własności doszło i w jakim okresie.

Po jego rozpatrzeniu organ odwoławczy stwierdził, że nie może ono zostać uwzględnione. W uzasadnieniu zajętego stanowiska organ odwoławczy wyjaśnił, że dokonana przez organ I instancji ocena stanu prawnego i faktycznego nie budzi zastrzeżeń. Niniejsza sprawa była już przedmiotem rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, który wyrokiem z dnia 17 lutego 2010 r. sygn. akt I SA/Wa 1495/09 uchylił decyzję Wojewody [...] z dnia [...] lipca 2009 r. nr [...] oraz poprzedzającą ją decyzję Starosty Powiatu [...] z dnia [...] grudnia 2008 r. odmawiającą ustalenia odszkodowania za nieruchomość będącą przedmiotem tego postępowania, ponieważ w ocenie organów wniosek T. K. złożony został z uchybieniem terminu wskazanego w art. 73 ustawy z dnia 13 października 1998 r. Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną (Dz. U. Nr 133, poz. 872, ze zm.). W orzeczeniu tym Sąd wskazał, że organy naruszyły art. 7, art. 8, art. 9 i art. 107 kpa, bowiem rozpatrzyły sprawę bez należytego wyjaśnienia żądania strony, bezpodstawnie kwalifikując wystąpienie T. K. z dnia [...] kwietnia 2006 r. jako złożone w trybie art. 73 powołanej ustawy Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną, a zgromadzony materiał dowodowy jednoznacznie tej kwestii nie rozstrzygał. Ponadto w zapadłych rozstrzygnięciach nie wskazano jakie działki i o jakiej powierzchni są przedmiotem prowadzonego posterowania. Organ odwoławczy przywołał treść art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270, ze zm.) i wyjaśnił, że z przepisu tego wynika, że organ administracji jest obowiązany rozpatrzyć sprawę ponownie, stosując się do oceny prawnej zawartej w uzasadnieniu wyroku, bez względu na poglądy prawne wyrażone w orzeczeniach sądowych w innych sprawach, a tym bardziej w orzeczeniach organów administracyjnych wydanych w innych sprawach. Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpatrywanej sprawy Wojewoda [...] stwierdził, że Starosta Powiatu [...] ponownie orzekając w sprawie uwzględnił ocenę prawną, jak i wskazania co do dalszego postępowania, zawarte w powołanym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Organ I instancji wystąpił do T. K. o jednoznacznie sprecyzowanie wniosku z dnia [...] kwietnia 2006 r. z pouczeniem, że nieuzupełnienie braków podania powoduje pozostawienie wniosku bez rozpoznania. W odpowiedzi, w piśmie z dnia 13 lipca 2010 r. T. K. wskazała, że jej wniosek dotyczy roszczenia o odszkodowanie za działki wydzielone pod drogi publiczne, w trybie art. 98 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce gruntami, położone w S. przy ulicy [...], oznaczone w ewidencji gruntów jako działka ewidencyjna nr [...] o powierzchni [...] m2 i działka ewidencyjna nr [...] o powierzchni [...] m2, które są obecnie we władaniu Gminy Miasta S. Jednocześnie podała, że sporne działki zostały zajęte pod drogi publiczne ponad [...] lat temu, a dokładnie ustalenie stanu faktycznego i podstawy prawnej ich zajęcia przez gminę nie jest możliwe z uwagi na znaczny upływ czasu oraz fakt, że T. K. nie mieszka na stałe w S. Organ I instancji zwrócił się zarówno do T. K., jak i do Burmistrza Miasta S. o przesłanie oryginału lub poświadczonej za zgodność z oryginałem kopii decyzji zatwierdzającej podział przedmiotowej nieruchomości, w wyniku którego powstały wskazane przez stronę postępowania działki ewidencyjne: [...]. Pismem z dnia 9 września 2010 r. pełnomocnik T. K. powiadomił organ, że taka decyzja nie jest w posiadaniu jego mocodawczyni i ponowił argumenty sprecyzowane w piśmie z dnia 13 lipca 2010 r. Z kolei pismami: z dnia 4 sierpnia 2010 r. i z dnia 5 października 2010 r. Burmistrz Miasta S. poinformował, że sporne działki nie powstały w wyniku decyzji podziałowej, a jedynie zostały wprowadzone do ewidencji gruntów i budynków na podstawie mapy sytuacyjnej dla celów prawnych wykonanej na cele podatkowe, tj. wydzielenia powierzchni znajdującej się w liniach rozgraniczających ulicy [...] w S., na dowód czego załączono stosowne dokumenty. Przedstawione wyżej okoliczności stały się podstawą wydania przez Starostę Powiatu [...] decyzji z dnia [...] listopada 2010 r. orzekającej o odmowie ustalenia odszkodowania za opisaną nieruchomość zajętą pod drogi publiczne gminne w S., z uwagi na fakt, że sporna nieruchomość nie podlega uregulowaniu zawartemu w art. 98 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Organ odwoławczy przywołał treść art. 98 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami i wyjaśnił, że zgodnie z ust. 3 tego artykułu za działki gruntu, wydzielonych w czasie podziału nieruchomości pod drogi publiczne, przysługuje odszkodowanie w wysokości uzgodnionej między właścicielem lub użytkownikiem wieczystym działki, a właściwym organem. Jeżeli do takiego uzgodnienia nie dojdzie, odszkodowanie ustala się i wypłaca według zasad i trybu obowiązujących przy wywłaszczaniu nieruchomości. Ustawowy obowiązek wypłaty odszkodowania powstaje zatem z chwilą, kiedy decyzja o zatwierdzeniu projektu podziału dokonanego na wniosek właściciela albo użytkownika wieczystego stanie się ostateczna, a w decyzji tej postanowi się o wydzieleniu działek gruntu pod drogę publiczną w zgodzie z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Organ odwoławczy zważył, że w niniejszej sprawie przedmiotowe przesłanki nie zostały spełnione, ponieważ z przeprowadzonego przed organem I instancji postępowania wyjaśniającego nie wynika, by kiedykolwiek zarówno w trybie przepisów ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości, jak i w trybie art. 98 ustawy o gospodarce nieruchomościami działki ewidencyjne: nr [...] zostały wydzielone pod drogi publiczne. Jednocześnie podniesiony przez T. K. w odwołaniu zarzut naruszenia art. 7 i art. 77 kpa poprzez brak wnikliwego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy w ocenie organu odwoławczego nie zasługuje na uwzględnienie. Reasumując organ II instancji podkreślił, że w toku postępowania Starosta Powiatu [...] wywiązał się z obowiązków nałożonych na niego przepisami art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 kpa, bowiem podjął wszelkie kroki niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli. Ponadto organ stwierdził, że nie nastąpiło przejście z mocy prawa własności przedmiotowej nieruchomości na rzecz podmiotu publicznoprawnego na podstawie art. 98 ustawy o gospodarce nieruchomościami, a zatem odmowa ustalenia odszkodowania za sporną nieruchomość w tym trybie była prawidłowa. Mając powyższe na uwadze, utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję Starosty Powiatu [...] z dnia [...] listopada 2010 r.