Wyrok WSA w Warszawie z dnia 8 listopada 2011 r., sygn. IV SA/Wa 1158/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Danuta Kania, Sędziowie Sędzia WSA Łukasz Krzycki, Sędzia WSA Marian Wolanin (spr.), Protokolant st. ref. Marcin Lesner, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 listopada 2011 r. sprawy ze skarg W. K. na decyzje Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia [...] maja 2011 r. nr [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...] w przedmiocie wymierzenia administracyjnej kary pieniężnej - oddala skargi

Uzasadnienie

Zaskarżonymi decyzjami z dnia [...] maja 2011 r. Nr [...], Nr [...], Nr [...], Nr [...], Nr [...], Nr [...], Nr [...], Nr [...]Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi utrzymał w mocy odpowiednio decyzje Okręgowego Inspektora Rybołówstwa Morskiego w G. z dnia [...] marca 2011 r. znak [...], znak [...], znak [...], znak [...], znak IR[...], znak [...], znak [...], znak [...] o wymierzeniu W. K. kapitanowi statku rybackiego [...] kary pieniężnej za naruszenie art. 34 ust. 4 ustawy z dnia 19 lutego 2004r o rybołówstwie (Dz.U. Nr 62 poz. 574, ze zm.) poprzez prowadzenie połowów organizmów morskich, których ogólna kwota została wyczerpana zgodnie z treścią rozporządzenia Komisji (WE) nr 804/2007 z dnia 9 lipca 2007 r. (Dz. Urz. UE L 180 z 10.07.2007, str. 3) ustanawiającego zakaz połowów dorsza w Morzu Bałtyckim (podobszary 25-32, wody WE) przez statki pływające pod banderą Polski.

W uzasadnieniu zaskarżonych decyzji przytoczono stan faktyczny spraw, w ramach którego ustalono, że podczas rejsów połowowych odpowiednio w dniach [...] września 2007 r., [...] września 2007 r. [...] października 2007 r., [...] października 2007 r., [...] października 2007 r., [...] października 2007 r., [...] października 2007 r., [...] października 2007 r. jednostka prowadziła połowy dorsza w podobszarze [...] Morza Bałtyckiego. Z kart dziennika połowowego i dokumentów sprzedaży jednostka złowiła i przywiozła do portu odpowiednio we wskazanych terminach: [...] kg dorszy w relacji pełnej ([...] skrzynek po [...] kg każda), uzyskując nielegalną korzyść w kwocie [...] zł.; [...] kg dorszy w relacji wyładunkowej, uzyskując nielegalną korzyść w kwocie [...] zł.; [...] kg dorszy w relacji pełnej ([...] skrzynek po [...] kg każda), uzyskując nielegalną korzyść w kwocie [...] zł.; [...] kg dorszy w relacji pełnej ([...] skrzynek po [...] kg każda), uzyskując nielegalną korzyść w kwocie [...] zł.; [...] kg dorszy w relacji pełnej ([...] skrzynek po [...] kg każda), uzyskując nielegalną korzyść w kwocie [...] zł.; [...] kg dorszy w relacji pełnej ([...] skrzynek po [...] kg każda), uzyskując nielegalną korzyść w kwocie [...] zł.; [...] kg dorszy w relacji pełnej ([...] skrzynek po [...] kg każda), uzyskując nielegalną korzyść w kwocie [...] zł.; [...] kg dorszy w relacji pełnej ([...] skrzynek po [...] kg każda), uzyskując nielegalną korzyść w kwocie [...] zł. Tym samym naruszony został art. 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 804/2007 z dnia 9 lipca 2007 r. ustanawiającego zakaz połowów dorsza w Morzu Bałtyckim (podobszary 25-32, wody WE) przez statki pływające pod banderą Polski. Zakaz ten wprowadzony został w związku z wyczerpaniem kwoty połowowej dorsza przyznanej Polsce na te obszary na 2007 rok. Zakaz obowiązywał w okresie od dnia 11 lipca 2007 r. do dnia 31 grudnia 2007 r. Ustanowiony w rozporządzeniu Komisji nr 804/2007, bezpośrednio obowiązującym zakaz prowadzenia połowów dorszy podyktowany był znacznym przekroczeniem przez polskich rybaków ogólnej kwoty połowowej dorszy, jaka została przyznana Polsce do odłowienia w 2007 r. w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1941/2006 i zgodnie z konstytucyjną wartością jaką jest ochrona środowiska, prawo polskich rybaków do prowadzenia połowów dorszy na obszarze 25-32 Bałtyku zostało całkowicie zakazane od dnia 11 lipca 2007 r. do dnia 31 grudnia 2007 r. W preambule rozporządzenia Komisji nr 804/2007 wyraźnie wskazano, iż "połowy stada dorsza, przez polskie statki rybackie w 2007 r. trzykrotnie przekroczyły ilości zgłoszone przez Polskę. W związku z tym wielkości dopuszczalne połowów wspomnianego stada, przyznane Polsce na 2007 r. uznaje się za wyczerpane" (akapit 3). Ponadto Komisja w akapicie 5 preambuły jednoznacznie stwierdza, że połowy dorsza dokonywane w Morzu Bałtyckim na samym tylko obszarze Bałtyku Wschodniego (podobszar 25-32) wyczerpały całą kwotę połowową przyznaną Polsce i należy bezzwłocznie zakazać połowu tego stada. W tym miejscu należy wspomnieć, że strona właśnie na tym podobszarze prowadziła połowy. Pomimo, iż w przepisach wspólnotowych mówi się o kwotach połowowych poszczególnych gatunków ryb pojęcia te są tożsame z obowiązującym w przepisach krajowych pojęciem ogólnej kwoty połowowej danego gatunku ryb, która w przypadku dorsza, zgodnie z dodatkiem do Załącznika do rozporządzenia Rady (WE) Nr 1941/2006 ustalającego wielkości dopuszczalnych połowów i inne związane z nimi warunki dla niektórych zasobów do Morza Bałtyckiego na 2007 r. (Dz.U. L 367 z dnia 22.12.2006 r.), wynosiła w 2007 r. (łącznie na podobszarach 22-24 i 25-32) 13613 ton. Taka też kwota została rozdzielona do wykorzystania między rybaków w polskiej wyłącznej strefie ekonomicznej, na morzu terytorialnym, w Zatoce P., w Zatoce G. oraz poza polskimi obszarami morskimi w obrębie Morza Bałtyckiego, zgodnie z przepisami rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 27 grudnia 2006 r. w sprawie sposobu i warunków wykorzystania ogólnej kwoty połowowej w 2007 r. (Dz.U. Nr 251, poz. 1854). Pojęcie "ogólnego dopuszczalnego połowu" oraz zasady podziału poszczególnych kwot połowowych w ramach specjalnych zezwoleń połowowych są powszechnie znane w środowisku rybackim, przynajmniej od dnia wejścia w życie ustawy z dnia 18 stycznia 1996 r. o rybołówstwie morskim. Ponadto, każdorazowo (corocznie) podziału ogólnej kwoty połowowej danego gatunku dokonuje się po zasięgnięciu opinii organizacji społeczno-zawodowych rybaków. Zgodnie z ww. rozporządzeniem Komisji został wprowadzony zakaz połowu dorsza wskutek wyłowienia przez polskich rybaków ogólnej (całej) kwoty połowowej dorsza, który przez odwołującego został po prostu zignorowany. Z danych pochodzących z Europejskiego Systemu Wymiany Danych (FIDES III) wynika, że przyznana kwota połowowa dorsza na obszarze 25-32 Morza Bałtyckiego została wykorzystana w 162,5 % przez polskie statki rybackie, co oznacza, iż została wyłowiona kwota dorsza przyznana na cały obszar Morza Bałtyckiego. W sprawie nie istnieje potrzeba uzupełnienia materiału dowodowego, ani też potrzeba powoływania biegłych, na okoliczność wyczerpania kwoty połowowej dorsza na 2007 r. Organy administracji, wydając decyzję o nałożeniu kary pieniężnej, mają obowiązek stosować obowiązujące przepisy prawa. Takim przepisem jest art. 1 i art. 2 rozporządzenia Komisji (WE) Nr 804/2007 z dnia 9 lipca 2007 r. Nie jest rolą organów administracji gromadzenie materiału dowodowego, który miałby podważać ważność tego rozporządzenia. Państwa członkowskie Unii Europejskiej nie są uprawnione do podejmowania czynności zmierzających do pozbawienia rozporządzeń waloru źródeł prawa wspólnotowego. Zasadą jest domniemanie legalności aktów prawnych wydawanych przez organy wspólnotowe. Dlatego też cechują się skutecznością prawną tak długo, dopóki nie zostaną uchylone lub Trybunał Sprawiedliwości nie stwierdzi ich nieważności. Ustalenia Komisji nie zostały dotychczas zmienione. Organy administracji mogą zbierać dowody mające wykazać, że akt prawny wydany przez Komisję Europejską jest nieważny wówczas, gdy Rząd Rzeczypospolitej Polskiej samodzielnie występuje do Trybunału Sprawiedliwości. Rząd z taką skargą wystąpił. Wniesiona ona została w dniu 3 października 2007 r. - sprawa T -379/07. Skarga została wycofana, w wyniku czego postanowieniem Sądu Pierwszej Instancji z dnia 11 września 2008 r. nastąpiło wykreślenie sprawy (Dz.U. C 283 z 24.11.2007). W kwestii uprawnień Komisji Europejskiej co do ustalania wielkości dopuszczalnych połowów, jak również środków zapobiegawczych przed poważnym zagrożeniem dla ochrony żywych zasobów wodnych oraz wprowadzenia zakazu działalności połowowej w przypadku, gdy została wyczerpana kwota przyznana danemu państwu członkowskiemu, wypowiedział się Trybunał Konstytucyjny, który w postanowieniu z dnia 17 grudnia 2009 r. sygn. akt U 6/08, stwierdził, iż "Ocena i kontrola stosowania zasad wspólnej polityki rybołówstwa przez państwa członkowskie należy do Komisji Europejskiej. (...) Jeśli została wyczerpana kwota połowowa, przydział lub dostępny udział państwa członkowskiego, KE może natychmiast zakazać działalności połowowej. (...) Zakaz ten został ustanowiony przez KE na podstawie informacji uzyskanych od jej inspektorów, którzy podczas kontroli ustalili, że połowy dorszy dokonane przez polskie statki w 2007 r. trzykrotnie przekroczyły ilości zgłoszone KE przez Polskę. W związku z tym KE uznała, że ogólna kwota połowowa przyznana Polsce na 2007 r. w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1941/2006 z dnia 11 grudnia 2006 r. ustalającym wielkości dopuszczalnych połowów i inne związane z nimi warunki dla niektórych zasobów rybnych i grup zasobów rybnych mających zastosowanie do Morza Bałtyckiego na 2007 r. (Dz.Urz. UE L 367 z 22.12.2006, s. 1) została przez Polskę wyczerpana. W związku z brakiem odpowiednich działań ze strony polskich władz w postaci wprowadzenia tymczasowego zakazu połowów dorsza, do czego zobowiązują Polskę przepisy wspólnotowe, KE z własnej inicjatywy określiła, że z dniem wejścia w życie rozporządzenia KE z 9 lipca 2007 r. (to jest od 11 lipca 2007 r.) do 31 grudnia 2007 r. obowiązuje zakaz połowu, przechowywania, przeładunku lub wyładunku dorsza przez statki pływające pod polską banderą. Rozporządzenie, co wynika z istoty tego aktu prawnego, w całości i bezpośrednio stało się częścią polskiego porządku prawnego z chwilą wejścia w życie." Stosownie do art. 288 akapit 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej: "Rozporządzenie ma zasięg ogólny. wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich". Zasada bezpośredniego obowiązywania rozporządzeń oznacza m.in. zakaz podejmowania działań implementacyjnych, których przedmiotem byłaby zmiana znaczenia lub uzupełnienie przepisów rozporządzenia jak również zakaz dokonywania przez państwa członkowskie wiążącej wykładni wspólnotowego rozporządzenia. Zgodnie z wyrokiem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 18 lutego 1970 r. w sprawie 40/69 Bollmann, skoro rozporządzenie "wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich, nie mogą one, chyba że co innego stanowi rozporządzenie, podejmować działań na rzecz rozporządzenia, których przedmiotem byłaby zmiana znaczenia lub uzupełnienie jego przepisów". Zastosowane przez organ pierwszej instancji przepisy prawne, tj. §3 pkt 20 rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 21 kwietnia 2005 r. w sprawie wysokości kar pieniężnych za naruszenia przepisów o rybołówstwie (Dz.U. Nr 76, poz. 671, z późn. zm.) i art. 34 ust. 4 ustawy o rybołówstwie są jak najbardziej uzasadnione. Organ pierwszej instancji, wobec wyczerpania kwoty połowowej, powinien był zastosować przepis właściwy w sprawie tj. §3 pkt 20 rozporządzenia o karach. Argument dotyczący zapewnień funkcjonariuszy publicznych o bezkarności wykonywania połowów mimo obowiązującego zakazu nie może zostać uwzględniony, bowiem źródłem powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej, zgodnie z Konstytucją RP, są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia. Źródłami powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej są na obszarze działania organów, które je ustanowiły również akty prawa miejscowego. Kwestia ewentualnego przekroczenia przez funkcjonariusza publicznego uprawnień może być podnoszona w postępowaniu przed sądem powszechnym, jednakże nie może mieć wpływu na odpowiedzialność w niniejszym postępowaniu. W niniejszej sprawie nie została naruszona ogólna zasada trwałości ostatecznych decyzji administracyjnych mimo, iż decyzja Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi - specjalne zezwolenie połowowe nie została w wyniku wydania przez KE rozporządzenia Komisji (WE) nr 804/2007 wyeliminowana z obrotu prawnego. Decyzja ta nie musiała być bowiem wyeliminowana, gdyż nastąpiła częściowa utrata uprawnień w niej określonych z mocy prawa, właśnie wskutek zaistnienia przesłanek określonych w art. 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 804/2007. Uprawnienia w zakresie kwoty połowowej dorszy, określone w tym zezwoleniu wygasły po wyłowieniu ogólnej kwoty połowowej dorszy przyznanej Polsce. W rezultacie decyzja w zakresie możliwości połowu dorszy była wiążąca dla strony tak długo jak długo istniały elementy decydujące o istnieniu określonego w decyzji stosunku prawnego. Powstanie po wydaniu decyzji czynników odbiegających od tych, które kształtowały dany stosunek prawny określony w decyzji (zmiana stanu faktycznego uniemożliwiającego wykonanie decyzji, czyli brak dorszy do odłowienia), eliminuje częściowo tę decyzję, ponieważ przestał istnieć przedmiot rozstrzygnięcia zawarty w tej decyzji - uprawnienia w zakresie połowu dorszy na danym obszarze. Specjalne zezwolenie połowowe po wprowadzeniu zakazu połowu dorszy przez Komisję Europejską czyli wskutek zmiany okoliczności, na których uregulowanie było częściowo skierowane przestało w tym zakresie odpowiadać rzeczywistemu stanowi faktycznemu, stało się bezprzedmiotowe i wygasło wskutek utraty uprawnień w nim określonych. Połowy ryb mogły być prowadzone przy spełnieniu łącznie następujących przesłanek: na statku powinna znajdować się licencja połowowa wraz z wydanym na dany rok specjalnym zezwoleniem połowowym oraz połowy mogą dotyczyć jedynie organizmów morskich, które są w nim określone i których ogólna kwota połowowa nie została wyczerpana. Podmioty wykonujące rybołówstwo mają obowiązek dokonywać tych połowów zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami krajowymi i wspólnotowymi, a więc nie wystarczy sama kwota wpisana w specjalnym zezwoleniu połowowym, ale również należy przestrzegać przy wykonywaniu tego rodzaju działalności wymiarów i okresów ochronnych określonych dla danego gatunku, używać stosownych narzędzi połowowych jak również należy zaprzestać prowadzenia połowów kiedy przepisy powszechnie obowiązujące tego wprost zakazują. Zarzut dotyczący naruszenia zasady ochrony praw nabytych jest zatem bezzasadny. Wobec faktu członkostwa Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Europejskiej krajowy porządek prawny (przepisy powszechnie obowiązujące) kształtują zarówno akty stanowione na szczeblu krajowym (ustawy, rozporządzenie) i lokalnym (akty prawa miejscowego), lecz również bezpośrednio wiążące normy prawa stanowionego przez upoważnione instytucje tej międzynarodowej organizacji. Dlatego też wobec zakazu ustanowionego rozporządzeniem Komisji (WE) Nr 804/2007 nie można mówić o utracie praw nabytych. W krajowym porządku prawnym pozostawał na dzień uzyskania przez odwołującego specjalnego zezwolenia połowowego, jak i w czasie prowadzenia połowów, jako bezpośrednio skuteczny, art. 26 ust. 4 rozporządzenia Rady (WE) Nr 2371/2002. Wobec bezpośredniego obowiązywania w polskim porządku prawnym także regulacji ustanawianych przez instytucje Unii Europejskiej - istnienie w porządku prawnym normy, która jednoznacznie upoważniała Komisję Europejską do wprowadzenia bezpośrednio skutecznego natychmiastowego zakazu kontynuowania połowów przez wszystkie statki pływające pod banderą określonego państwa (gdy wystąpią określone przesłanki - wyczerpanie ogólnej kwoty połowowej dla konkretnego państwa ), powoduje, iż decyzja w przedmiocie specjalnego zezwolenia połowowego dla konkretnego podmiotu przysparzała prawo połowu jedynie w granicach wyznaczonych obowiązującym porządkiem prawnym, a więc do czasu ustanowienia stosownego zakazu o charakterze ogólnym. Dlatego też bez znaczenia jest kwestia pozostawania w obrocie decyzji uprawniającej do prowadzenia połowów - specjalnego zezwolenia połowowego, z którego wynikający limit indywidualny nie był wyczerpany, w czasie gdy wymierzono administracyjną karę pieniężną za prowadzenie działalności ujętej w zezwoleniu. Po wprowadzeniu zakazu, organ mógł z urzędu lub na wniosek strony wygasić decyzję w zakresie niewykorzystanych kwot połowu dorsza (art. 162 §1 pkt 1 kpa ). Jednakże, ewentualne wygaszenie byłoby jedynie pośrednim następstwem prawnym ustanowienia zakazu, bowiem sama utrata uprawnień do połowu wynika z mocy stosownego rozporządzenia Komisji (WE) Nr 804/2007 nie jest zaś skutkiem ewentualnej decyzji o wygaszeniu. Gdyby polski prawodawca wprowadził konstrukcję opartą na zasadzie, iż zakaz ustanowiony w drodze rozporządzenia przez upoważnioną instytucję Unii Europejskiej jest skuteczny dopiero po wydaniu stosownego orzeczenia administracyjnego przez organ władzy publicznej, rozwiązanie takie, jako faktycznie ograniczające zasadę bezpośredniej skuteczności rozporządzeń, pozostawałoby w sprzeczności z porządkiem prawnym Unii Europejskiej (prawem pierwotnym z wyrażoną w nim zasadą bezpośredniej skuteczności rozporządzeń i prawem wtórnym, którym upoważniono wskazaną instytucję UE do wprowadzenia bezpośrednio skutecznego zakazu) i musiałoby zostać pominięte przy dokonywaniu wykładni regulacji, zarówno z uwagi na wcześniej wskazaną konstytucyjną zasadę pierwszeństwa norm umów międzynarodowych, jak i pierwszeństwo norm stanowionych na podstawie umów międzynarodowych (art. 91 ust. 2 i 3 Konstytucji RP). Sankcje administracyjne nie są tożsame z karami przewidzianymi w prawie karnym. Dlatego też zasady nakładania sankcji administracyjnych różnią się od zasad wymiaru kar przewidzianych w kodeksie karnym. Gdy chodzi o zasady wymierzania administracyjnych kar pieniężnych, to z treści art. 63 ust. 1 ustawy o rybołówstwie wynika wprost, iż ich nakładanie jest obligatoryjne, a więc kwestia winy nie może mieć w tej sytuacji znaczenia. W niniejszej sprawie nie może być przesłanką negatywną wymierzenia kary błędne mniemanie strony, iż w związku z treścią zezwolenia połowowego (i licencji) może ona kontynuować działalność, pomimo wprowadzenia stosownego zakazu. Kodeks postępowania administracyjnego nie przewiduje łączenia różnych spraw chociażby o podobnym stanie faktycznym. Możliwości łącznego wymierzenia kary nie przewiduje również ani ustawa o rybołówstwie ani rozporządzenie dotyczące kar. Każde z dokonanych przez stronę naruszeń było odrębnym czynem zabronionym, który podlega osobnemu ukaraniu, przy wzięciu przez organ pod uwagę okoliczności dotyczących poszczególnych czynów i ich społecznej szkodliwości. W przypadku stosowania sankcji administracyjnych, nie można stosować zasad wymiaru kar przewidzianych w kodeksie karnym, który stanowi, że dwa lub więcej zachowań, podjętych w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, uważa się za jeden czyn zabroniony. Przy wymiarze kar administracyjnych nie może być mowy w żadnym przypadku o zastosowaniu jakiejkolwiek analogii, gdyż przepisy te nie mogą być interpretowane rozszerzająco, zwłaszcza, że kodeks karny odnosi się do odpowiedzialności karnej, a kary pieniężne za naruszenia przepisów o rybołówstwie są nakładane w drodze decyzji administracyjnej. Wymierzenie jednej kary obejmującej czyny z kilku rejsów, gdzie dokonywano połowów, prowadziłoby do nieuprawnionego różnicowania sytuacji prawnej podmiotów, bowiem od dnia wszczęcia postępowania i jego zakończenia uzależniona byłaby ilość wykroczeń, za które wymierzanoby jedną karę, której maksymalna łączna wysokość została określona normatywnie. Mogłoby to również prowadzić do sytuacji wymierzania jednej kary za stosunkowo wiele połowów prowadzonych nawet w różnych latach, o ile ponownie wprowadzanoby zakaz połowów w związku z wyczerpaniem ogólnej kwoty połowowej. Mogłoby to prowadzić do sytuacji, że osoba, w stosunku do której prowadzone byłoby postępowanie o wymierzenie kary w maksymalnej wysokości, w czasie jego trwania mogłaby bez groźby dalszych sankcji dokonywać dalszych połowów, gdyż czyny tego rodzaju byłyby objęte jedną karą administracyjną. Dlatego też wykładnia, zgodnie z którą sankcję wiąże się z zachowaniami w trakcie poszczególnych rejsów, jest prawidłowa. Rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 14 września 2004 r. w sprawie warunków i trybu udzielania pomocy finansowej w ramach Sektorowego Programu Operacyjnego "Rybołówstwo i przetwórstwo ryb 2004-2006" (Dz.U. Nr 213, poz. 2163, ze zm.) przewidziało pomoc finansową dla rybaków z tytułu zawieszenia działalności połowowej dorsza w 2007 r. Zgodnie z §132aa ww. rozporządzenia, pomocy finansowej za czasowe zawieszenie działalności połowowej dorsza w 2007 r. udziela się armatorowi statku rybackiego o polskiej przynależności, który posiadał przyznaną kwotę połowową dorsza na 2007 r., nie prowadził połowów w okresie dodatkowych 26 dni kalendarzowych na podobszarach 22-24 albo 24 dni kalendarzowych na podobszarach 25-27, udokumentował brak działalności połowowej statku rybackiego w dniach, określonych w pkt 2 § 132aa oraz przestrzegał zakazu połowów dorsza określonego w art. 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 804 z dnia 9 lipca 2007 r. ustanawiającego zakaz połowów dorsza w Morzu Bałtyckim (podobszary 25-32, wody WE) przez statki pływające pod banderą Polski (Dz.Urz. UE L 180 z 10.07.2007, str. 3). Określenie wysokości kary powinno nastąpić w taki sposób, by zadbać o skuteczne pozbawienie podmiotów odpowiedzialnych za dane naruszenie korzyści ekonomicznych uzyskanych w wyniku dopuszczenia się naruszenia, bez uszczerbku dla prawa do wykonywania zawodu. Kary mają być proporcjonalne do wagi naruszenia i mają skutecznie odstraszać od dopuszczania się tego rodzaju naruszeń w przyszłości. Rażące lekceważenie przepisów o rybołówstwie prowadzi do zbyt intensywnej eksploatacji zasobów Morza Bałtyckiego, a w efekcie do ich zaniku. Dlatego też sprawca naruszenia powinien zwrócić Skarbowi Państwa wartość nielegalnie złowionych i sprzedanych ryb. Kara powinna mieć również działanie prewencyjne na potencjalnych sprawców naruszeń. Zgodnie z §3 pkt 20 rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 21 kwietnia 2005 r. w sprawie wysokości kar pieniężnych z naruszenia przepisów o rybołówstwie, wysokość kary pieniężnej, która może być wymierzona kapitanowi statku rybackiego o długości całkowitej równej albo większej niż 10 m za prowadzenie połowów organizmów morskich, których ogólna kwota połowowa została wyczerpana - wynosi od 10 000 zł do 44 000 zł. Z zebranego materiału dowodowego wynika, że wymierzona przez organ pierwszej instancji kara jest zasadna, mając na uwadze powyższe kryteria. Będzie ona nie tylko pozbawiać odwołującego korzyści płynących z nielegalnego połowu, lecz także mieć działanie prewencyjne, skutecznie zniechęcające do popełnienia w przyszłości podobnych naruszeń.