Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 18 padziernika 2011 r., sygn. II SA/Ol 671/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Janina Kosowska Sędziowie Sędzia WSA Beata Jezielska (spr.) Sędzia WSA Alicja Jaszczak - Sikora Protokolant st. sekretarz sądowy Jakub Borowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 października 2011r. sprawy ze skargi D. K. na decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie choroby zawodowej oddala skargę

Uzasadnienie

Decyzją z dnia "[...]" Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w O. po rozpoznaniu zgłoszenia choroby zawodowej u D. K. nie stwierdził przewlekłej choroby zawodowej obwodowego układu nerwowego wywołanej sposobem wykonywania pracy - zespół cieśni w obrębie nadgarstka wymienionej w poz. 20 pkt 1 wykazu chorób zawodowych określonych rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych. W uzasadnieniu wskazano, na jakich kolejno stanowiskach pracowała strona. Przeprowadzając ocenę narażenia zawodowego ustalono, że podczas zatrudnienia na stanowisku kolektora w Totalizatorze Sportowym sp. z o.o. Oddział w O. strona wykonywała różnorodne czynności obciążające kończyny górne. Na podstawie analizy całości zebranej dokumentacji medycznej oraz w oparciu o wyniki przeprowadzonych badań konsultacyjnych i badań dodatkowych Poradnia Chorób Zawodowych przy Wojewódzkim Zespole Medycyny Przemysłowej w O. rozpoznała u D. K. zespół cieśni obu nadgarstków. Jednakże w ocenie jednostki orzeczniczej charakter pracy, jaką wykonywała zainteresowana - zróżnicowane czynności rozłożone w czasie obciążające różne grupy mięśniowe, brak znamiennej monotypowości i powtarzalności w sposobie wykonywania pracy w długich przedziałach czasowych, możliwość dostosowania czynności na stanowisku pracy do indywidualnego tempa pracy - nie stwarzał ryzyka powstania choroby wymienionej w pozycji 20 pkt 1 wykazu chorób zawodowych i tym samym orzeczono o braku podstaw do rozpoznania choroby zawodowej. D. K., nie zgadzając się z treścią orzeczenia Wojewódzkiego Zespołu Medycyny Przemysłowej w O., złożyła wniosek o ponowne badanie. Instytut Medycyny Pracy w Ł. jako jednostka orzecznicza II stopnia potwierdził u badanej elektroneurofizjologiczne cechy obustronnego zespołu cieśni nadgarstka, jednocześnie stwierdzając brak podstaw do rozpoznania w tym przypadku choroby zawodowej. W uzasadnieniu wskazano, iż po przeanalizowaniu czynności zawodowych ustalono, że D. K. w trakcie pracy nie wykonywała długotrwale monotypowych czynności, wielokrotnie powtarzanych w czasie zmiany roboczej, pod postacią ruchów dłoni w maksymalnym zginaniu i prostowaniu nadgarstka, zwłaszcza połączonych z dużym naciskiem i w długim okresie czasu, które stwarzałyby możliwość ucisku na pnie nerwów pośrodkowych. Nie można zatem bezspornie lub z dużym prawdopodobieństwem stwierdzić, że choroba została spowodowana sposobem wykonywania pracy, co jest warunkiem koniecznym do uznania etiologii zawodowej przedmiotowego schorzenia. Ponadto podniesiono, że na charakter samoistny omawianej choroby wskazują występujące u badanej zaburzenia metaboliczne (zaburzenia gospodarki węglowodanowej), które są niezależnym czynnikiem ryzyka powstania zespołu cieśni nadgarstka. Ustalono, że Instytut Medycyny Pracy w Ł. wydając przedmiotowe orzeczenie lekarskie wziął pod uwagę charakterystykę wykonywanej przez zainteresowaną pracy, zawartą w karcie oceny narażenia zawodowego z dnia 21 lipca 2010 r. sporządzonej przez Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w O. Informacje dotyczące warunków pracy oraz rodzaju i sposobu wykonywanych czynności zawarte w karcie odpowiadają charakterystyce pracy przedstawionej przez D. K. Stwierdzono, iż Instytut Medycyny Pracy w Ł., wydając orzeczenie lekarskie o braku podstaw do rozpoznania u zainteresowanej choroby zawodowej w postaci zespołu cieśni w obrębie nadgarstka, dysponował pełnym obrazem charakteru pracy wykonywanej przez zainteresowaną i nie znalazł podstaw do uznania etiologii zawodowej przedmiotowego schorzenia. Zgodnie zaś z art. 235¹ Kodeksu pracy za chorobę zawodową uważa się chorobę, wymienioną w wykazie chorób zawodowych, jeżeli w wyniku oceny warunków pracy można stwierdzić bezspornie lub z wysokim prawdopodobieństwem, że została ona spowodowana działaniem czynników szkodliwych dla zdrowia, występujących w środowisku pracy albo w związku ze sposobem wykonywania pracy, zwanym narażeniem zawodowym. W niniejszej sprawie ten warunek nie został spełniony.