Wyrok WSA w Warszawie z dnia 21 wrzenia 2011 r., sygn. II SA/Wa 543/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA - Andrzej Kołodziej Sędzia WSA - Stanisław Marek Pietras (spraw.) Sędzia WSA - Eugeniusz Wasilewski Protokolant - asystent sędziego Małgorzata Kędzielewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 września 2011 r. sprawy ze skargi J. S. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] stycznia 2011 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania pozwolenia na broń palną myśliwską - oddala skargę -

Uzasadnienie

[...] Komendant Wojewódzki Policji decyzją z dnia [...] października 2010 r. nr [...], działając na podstawie art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (tekst jednolity z 2004 r. Dz. U. Nr 52, poz. 525 ze zm.), odmówił skarżącemu J. S. wydania pozwolenia na broń palną myśliwską do celów łowieckich w ilości [...] sztuk.

W odwołaniu do Komendanta Głównego Policji z dnia [...] listopada 2010 r. skarżący wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji i wydanie pozwolenia na broń, bądź też uchylenie jej w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania organowi pierwszej instancji.

Komendant Główny Policji decyzją z dnia [....] stycznia 2011 r. nr [...], mając za podstawę art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję z dnia [...] października 2010 r. nr [...]. Uzasadniając swoje stanowisko podał, że wnioskiem z dnia [...] maja 2010 r. (uzupełnionym pismem z dnia [...] czerwca 2010 r.), skarżący J. S. zwrócił się o wydanie pozwolenia na broń palną myśliwską, uzasadniając to [...] przynależnością do Polskiego Związku Łowieckiego i potrzebą posiadania broni do wykonywania polowań, a nadto tym, iż w przeszłości posiadał już pozwolenie na broń palną i potem cofnięte z uwagi na skazanie wyrokiem Sądu Rejonowego w P. (sygn. akt [...]), a który został następnie uchylony przez Sąd Najwyższy. Podniósł również, iż w czasie posiadania pozwolenia nie naruszył przepisów regulujących kwestię broni palnej i dołączył między innymi orzeczenia lekarskie oraz psychologiczne potwierdzające zdolność do dysponowania bronią. W dalszej części podano, że w obrocie prawnym znajduje się prawomocny od dnia [...] marca 2009 r. wyrok Sądu Rejonowego w R. z dnia [...] września 2008 r. sygn. akt [...], mocą którego uznano go za winnego popełnienia między innymi przestępstwa z art. 220 § 1 k.k. i art. 156 § 2 k.k. w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., który wyrokiem Sądu Okręgowego w R. z dnia [...] marca 2009 r. sygn. akt [...] został zmieniony poprzez zmianę opisu czynu z art. 220 § 1 k.k. i art. 156 § 2 k.k. w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. oraz obniżenie okresu warunkowego zawieszenia wykonania kary dziesięciu miesięcy pozbawienia wolności z trzech lat do dwóch lat. Organ pierwszej instancji wskazał również na dwa wyroki z 2005 r. uznające skarżącego winnym popełnienia czynów z art. 278 § 1 k.k., tj. przeciwko mieniu, art. 271 § 1 k.k. i art. 273 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., tj. przeciwko wiarygodności dokumentów oraz jeden z 2005 r. warunkowo umarzający prowadzone przeciwko niemu postępowanie karne z art. 193 k.k. (przestępstwo przeciwko wolności). Ponadto organ ustalił także, iż wśród kolegów myśliwych oraz w miejscu zamieszkania skarżący posiada pozytywną opinię, niemniej w opinii z miejsca zamieszkania zostało wskazane, iż w przeszłości wobec strony prowadzonych było kilka postępowań karnych, natomiast w 2009 r. został sporządzony wniosek o jej ukaranie za przekroczenie dozwolonej prędkości powyżej 50 km/h. Z kolei z Sądu Rejonowego w P. uzyskano informację, że sprawa karna strony o sygn. akt [...], to jest ta, na którą powołuje się skarżący we wniosku o wydanie pozwolenia, na zasadzie art. 345 § 1 k.p.k. została zwrócona do Prokuratury Rejonowej w P. Na podstawie powyższego stanu faktycznego organ pierwszej instancji zaliczył skarżącego do osób, co do których istnieje uzasadniona obawa, że mogą użyć broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego. Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji, właściwy organ Policji obligatoryjnie odmawia wydania pozwolenia na broń osobom, co do których istnieje uzasadniona obawa, że mogą użyć broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego, w szczególności skazanym prawomocnym orzeczeniem sądu za przestępstw przeciwko życiu, zdrowiu lub mieniu albo wobec których toczy się postępowanie karne o popełnienie takich przestępstw. Jak zatem wynika z treści przywołanego wyżej przepisu, ustawodawca z góry wykluczył możliwość wydania pozwolenia na niebezpieczne narzędzie, jakim jest broń palna bez względu na jej rodzaj i cel przeznaczenia, w przypadku prawomocnego skazania za przestępstwo przeciwko, m.in. życiu i zdrowiu (co ma miejsce w niniejszej sprawie), a nawet, gdy przeciwko wnioskodawcy dopiero toczy się postępowanie o taki czyn. Wskazany przepis ma charakter obligatoryjny i ponieważ prawomocne skazanie za czyn wymieniony wprost w katalogu tego przepisu prawa materialnego uzasadnia bezpośrednio - z woli samego ustawodawcy - obawę użycia broni w celach sprzecznych z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego, organy Policji związane są dyspozycją tego przepisu, tj. nie mogą wydać decyzji innej, niż tylko negatywnie rozstrzygającej wniosek o wydanie pozwolenia na broń. Ustawodawca uznał bowiem, że w takich sprawach, jak niniejsza, interes strony w otrzymaniu pozwolenia na broń palną (która bez względu na jej rodzaj i cel przeznaczenia jest niebezpiecznym narzędziem), musi ustąpić na rzecz interesu społecznego. Mając na względzie argument strony dotyczący nieumyślności popełnienia przez nią przestępstwa należy zauważyć, iż ustawodawca nie uzależnia cofnięcia lub wydania pozwolenia na broń od cech strony podmiotowej popełnionego czynu, tj. od popełnienia czynu umyślnie lub nieumyślnie. Zatem do stwierdzenia istnienia uzasadnionej obawy użycia broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego, a tym samym odmowy wydania przedmiotowego pozwolenia warunkiem wystarczającym jest ustalenie, że ubiegający się o pozwolenie na broń został skazany za przestępstwo przeciwko życiu lub zdrowiu. W rozpoznawanej sprawie zebrany materiał potwierdza w sposób niebudzący wątpliwości, że prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w R z dnia [...] września 2008 r., sygn. akt [...] (prawomocny od dnia [...] marca 2009 r.) uznano skarżącego winnym popełnienia przestępstwa z art. 220 § 1 k.k. i art. 156 § 2 k.k. w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., tj. narażenia na niebezpieczeństwo i ciężki uszczerbek na zdrowiu. Wskazany wyrok przez Sąd Okręgowy w R. w dniu [...].03.2009 r., sygn. akt [...] został zmieniony poprzez zmianę opisu czynu z art. 220 § 1 k.k. i art. 156 § 2 k.k. w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. oraz obniżenie okresu warunkowego zawieszenia wykonania kary dziesięciu miesięcy pozbawienia wolności z trzech lat do dwóch lat. Zauważyć też należy, iż skarżący z racji pełnienia różnych funkcji publicznych (na co powołuje się w odwołaniu), winien mieć większą świadomość prawa niż przeciętny obywatel, a tymczasem w przeszłości niejednokrotnie popadał w konflikty z prawem. I tak, w 2005 r. uznano go winnym popełnienia czynów z art. 278 § 1 k.k. tj. przywłaszczenia przedmiotów o łącznej wartości ponad 12 tysięcy złotych, za co skazano go na karę grzywny czterech tysięcy złotych, art. 271 § 1 k.k. i art. 273 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., tj. poświadczenia nieprawdy w dokumentach, a następnie posłużenia się nimi jako autentycznymi w sądzie, za co skazano go na karę jednego roku pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono na okres trzech lat próby oraz grzywnę dwóch tysięcy złotych). W tym samym roku warunkowo umorzono prowadzone przeciwko niemu postępowanie karne z art. 193 k.k., tj. przeciwko wolności i jest to związane ze stwierdzeniem winy. Ponadto organ I instancji ustalił, że strona w przeszłości, tj. w latach [...] dopuściła się wykroczeń drogowych (w tym [...] r. i [...] r. przekroczyła dozwoloną prędkości powyżej 50 km/h), co wynika nie tylko z danych zawartych w Centralnej Bazie Krajowego Systemu Informacyjnego Policji, ale również z opinii. Zatem w powyższej sprawie wskazane okoliczności uzasadniają ocenę, że skarżący nie wyciągnął żadnych wniosków ze swojego postępowania i nadal wykazuje lekceważący stosunek do ładu prawnego, a jest to okoliczność istotna dla oceny posiadacza pozwolenia na broń z punktu widzenia interesu społecznego. Posiadanie broni stanowi dobro reglamentowane i podlega istotnym ograniczeniom, zaś osoby posiadające prawo jej posiadania winny się charakteryzować nieskazitelną postawą, czego w świetle przedstawionych faktów nie można powiedzieć o skarżącym, zaś opinia z koła myśliwskiego nie odnosi się do jego postępowania poza tym środowiskiem.