Wyrok WSA w Warszawie z dnia 7 wrzenia 2011 r., sygn. VIII SA/Wa 447/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Iwona Owsińska-Gwiazda /sprawozdawca/, Sędziowie Sędzia WSA Artur Kot, Sędzia WSA Włodzimierz Kowalczyk, Protokolant Referent Małgorzata Domagalska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 września 2011 r. sprawy ze skargi S. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w R. z dnia [...] lutego 2011 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie ustalenia opłaty adiacenckiej oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z [...] lutego 2011 r. wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w związku z art. 127 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tj. Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.; dalej: "k.p.a.") Samorządowe Kolegium Odwoławcze w R. utrzymało w mocy ostateczną decyzję własną z [...] grudnia 2010 r. znak: [...] odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji z [...] czerwca 2010 r. znak: [...] wydanej z upoważnienia Prezydenta Miasta R. o ustaleniu S. K. (dalej: "skarżący") opłaty adiacenckiej z tytułu wybudowania drogi w ulicy [...] w R. w kwocie [...] zł.

U podstaw podjętego rozstrzygnięcia legły następujące ustalenia.

SKO decyzją z [...] grudnia 2010 r. odmówiło stwierdzenia nieważności decyzji

z [...] czerwca 2010 r. o ustaleniu skarżącemu wskazanej wyżej opłaty adiacenckiej.

W uzasadnieniu wskazało, iż postępowanie o stwierdzenie nieważności decyzji

z [...] czerwca 2010 r. wszczęto na wniosek pełnomocnika skarżącego w którym zarzucono, że decyzja ta w stopniu rażącym narusza przepis art. 145 ust. 2, art. 146 ust. 1 i 1a oraz art. 153 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. Nr 46, poz. 543 z późn. zm.; dalej: "ugn"), art. 77 § 1 i art. 80 kpa. Kolegium nie zgodziło się z powyższymi zarzutami. Wskazało, iż

w postępowaniu o stwierdzenie nieważności decyzji organ nadzoru bada, czy decyzja jest dotknięta jedną z wad wymienionych w art. 156 § 1 kpa. Za rażące naruszenie prawa uważa się takie naruszenie, gdy treść decyzji pozostaje w wyraźnej i oczywistej sprzeczności z treścią przepisu prawa i gdy charakter tego naruszenia powoduje, że decyzja nie może być zaakceptowana jako akt wydany przez organ praworządnego państwa. SKO uznało, iż decyzji z [...] czerwca 2010 r. nie można zarzucić rażącego naruszenia art. 145 ust. 2 ugn. Materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie potwierdza, że odbiór końcowy robót polegających na budowie ulicy [...] w R. nastąpił [...] czerwca 2007 r. Natomiast decyzja ustalająca opłatę adiacencką została wydana w ostatnim dniu upływu terminu do jej wydania tj. [...] czerwca 2010 r. i w tym dniu doręczona stronie. Kolegium nie podzieliło także zarzutu naruszenia art. 146 ust. 1 i 1a ugn wskazując, iż wzrost wartości nieruchomości został określony w uzyskanej przez organ opinii rzeczoznawcy majątkowego określającej wartość nieruchomości przed wybudowaniem drogi i po jej wybudowaniu. Podniosło, iż art. 153 ust. 1 ugn definiuje metodę szacowania nieruchomości, jaką jest podejście porównawcze. Wysokość cen nieruchomości na rynku, cech tych nieruchomości są dla organu wiadomościami specjalnymi. Ustawodawca zobligował organy do korzystania z opinii rzeczoznawcy majątkowego. Żądanie weryfikacji operatu szacunkowego w postępowaniu o stwierdzenie nieważności prowadziłoby do ponownego rozpoznania sprawy i wykracza poza ramy postępowania nadzorczego. Dlatego też wydanej decyzji nie można zarzucić rażącego naruszenia art. 153 ust. 1 ugn. Kolegium uznało, iż organ zgromadził niezbędny materiał dowodowy, natomiast postępowanie w przedmiocie ustalenia opłaty adiacenckiej prowadzono zgodnie z przepisami kodeksu postępowania administracyjnego. Dlatego też - w ocenie SKO - nie stwierdzono, aby przepisy art. 77 § 1 i art. 80 kpa zostały naruszone w stopniu dającym podstawę do stwierdzenia nieważności decyzji.