Wyrok WSA w Białymstoku z dnia 29 wrzenia 2011 r., sygn. II SA/Bk 457/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Elżbieta Trykoszko, Sędziowie sędzia NSA Stanisław Prutis,, sędzia WSA Małgorzata Roleder (spr.), Protokolant Anna Makal, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 29 września 2011 r. sprawy ze skargi A. K. na decyzję Wojewody P. z dnia [...] maja 2011 r. nr [...] w przedmiocie uznania za osobę bezrobotną oraz odmowy przyznania prawa do zasiłku dla bezrobotnych 1. oddala skargę; 2. przyznaje radcy prawnemu A. I. od Skarbu Państwa (Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku) kwotę 295,20 zł (dwieście dziewięćdziesiąt pięć złotych dwadzieścia groszy) tytułem wynagrodzenia za zastępstwo prawne skarżącej A. K. wykonane na zasadzie prawa pomocy.-

Uzasadnienie

Starosta B. na podstawie art. 9 ust. 1 pkt 14 lit. a i lit. b, art. 2 ust. 1 pkt 2 i art. 71 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2008 r. Nr 69, poz. 415 ze zm., dalej powoływana w skrócie jako: "ustawa o promocji zatrudnienia"), decyzją z dnia [...] kwietnia 2011 r. Nr [...] uznał Panią A. K. (dalej powoływana także jako: "Skarżąca") za osobę bezrobotną i jednocześnie orzekł o odmowie przyznania prawa do zasiłku. Organ swoje rozstrzygnięcie uzasadnił tym, że Skarżąca spełniła ustawowe warunki do uzyskania statusu osoby bezrobotnej, nie spełniła natomiast przesłanek warunkujących uzyskanie prawa do zasiłku, gdyż suma okresów,

o których mowa w art. 71 ust. 1 i ust. 2 ustawy o promocji zatrudnienia, przypadających w okresie 18 miesięcy poprzedzających dzień rejestracji, jest krótsza niż 365 dni.

Z powyższą decyzją nie zgodziła się Skarżąca i w złożonym odwołaniu wniosła o przyznanie jej prawa do zasiłku. Wskazała, iż pozostawała w stosunku pracy od dnia 1 marca 2007 r. do dnia 15 września 2009 r. i od dnia 1 października 2009 r. do 31 marca 2011 r. Z tytułu zatrudnienia były odprowadzane składki na Fundusz Pracy, a zatem w świetle obowiązujących przepisów otrzymywała wynagrodzenie w kwocie, co najmniej minimalnego wynagrodzenia za pracę. Skarżąca wskazała także, że w okresie od 1 października 2009 r. do 31 marca