Wyrok WSA w Warszawie z dnia 5 lipca 2011 r., sygn. II SA/Wa 469/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Ewa Pisula - Dąbrowska Sędzia WSA Ewa Grochowska - Jung (spr.) Sędzia WSA Olga Żurawska - Matusiak Protokolant Referent - stażysta Eliza Kusy po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 lipca 2011 r. sprawy ze skargi R.M. na decyzję Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia [...] grudnia 2010 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia w drodze wyjątku 1. uchyla zaskarżoną decyzję 2. zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości

Uzasadnienie

Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych decyzją z dnia [...] grudnia 2010 r. nr [...] wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.), po ponownym rozpatrzeniu sprawy, utrzymał w mocy własną decyzję z dnia [...] listopada 2010 r. nr [...], którą odmówił R.M. przyznania renty w drodze wyjątku.

W uzasadnieniu organ wskazał, że R.M. nie spełnia wymogów ustawowych do przyznania przedmiotowego świadczenia, tj. nie znaleziono w sprawie szczególnych okoliczności, na skutek których nie nabyła uprawnień do świadczenia w trybie zwykłym. Organ wyjaśnił, że przyznanie świadczenia w drodze wyjątku jest możliwe tylko wtedy, gdy do wymaganego okresu ubezpieczenia brakuje niewielki okres, który dodatkowo muszą usprawiedliwiać szczególne okoliczności. Natomiast z dokumentacji zawartej w aktach rentowych wynika, że w okresie od [...] stycznia 1988 r. do [...] czerwca 1992 r., od [...] kwietnia 1993 r. do [...] października 1998 r., od [...] lutego 2002 r. do [...] czerwca 2006 r. i od [...] sierpnia 2006 r. do [...] listopada 2009 r., tj. do dnia powstania całkowitej niezdolności do pracy R.M. nie wykonywała zatrudnienia lub innej działalności objętej ubezpieczeniem społecznym oraz ubezpieczeniem emerytalnym i rentowym, natomiast w tym okresie nie była w stosunku do niej orzeczona przez lekarza orzecznika ZUS całkowita niezdolność do pracy, zatem nie istniały przeciwwskazania ze względu na stan zdrowia, które uniemożliwiałyby skarżącej kontynuowanie zatrudnienia w celu zapewnienia w przyszłości uprawnień do świadczenia w trybie zwykłym. Fakt, iż R.M. w okresie od [...] stycznia 1988 r. do [...] stycznia 2001 r. miała przyznaną rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy w trybie zwykłym, nie oznacza, że renta ta jest przyznawana dożywotnio, ale na okres, w którym występują okoliczności, dla których przyznano to świadczenie. Ponadto orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia [...] lutego 2001 r. ustalono, że skarżąca nie jest niezdolna do pracy. Nadto, zdaniem organu, fakt pobierania przez skarżącą zasiłku stałego z Ośrodka Pomocy Społecznej w kwocie 444 zł nie pozwala na uznanie, że pozostaje ona bez niezbędnych środków utrzymania.