Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 20 czerwca 2011 r., sygn. II SA/Gl 222/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Ewa Krawczyk, Sędziowie Sędzia WSA Iwona Bogucka,, Sędzia WSA Andrzej Matan (spr.), Protokolant st. sekretarz sądowy Ewa Jędrasik, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 czerwca 2011 r. sprawy ze skargi [...] Sp. z o.o. w W. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie sprzeciwu wobec zgłoszenia robót budowlanych oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] r. znak : [...] Prezydent Miasta M. wniósł sprzeciw w sprawie zgłoszenia przez pełnomocnika inwestora [...] sp. z o.o. - T. L. zamiaru budowy na dachu budynku w M. przy ul. [...], działka nr [...], dwóch konstrukcji wsporczych o wysokości 8 metrów wraz z antenami sektorowymi i radiolinii oraz urządzeń sterujących. W podstawie prawnej podał przepis art. 30 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. . Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r., Nr 156, poz. 1118 ze zm., dalej: pr. bud.) . W uzasadnieniu decyzji organ pierwszej instancji wskazał , iż inwestor w wyznaczonym terminie nie przedłożył prawomocnej decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego. Decyzja taka został wydana na wniosek inwestora , jendakowoż ze względu na wniesione odwołanie stała się przedmiotem postępowania prowadzonego przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. Organ administracji architektoniczno-budowlanej , zgodnie z art., 30 ust. 6 pkt. 2 pr. bud. , był zobowiązany sprawdzić zgodność zamierzenia inwestycyjnego z obowiązującym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego , a w braku planu z decyzją o warunkach zabudowy lub decyzją o lokalizacji inwestycji celu publicznego. W ocenie tego organu , w odniesieniu do wymogu uzyskania decyzji lokalizacyjnej , nie mają znaczenia pisma przedstawione przez inwestora , w tym stanowisko Głównego Urzędu Nadzoru Budowlanego z dnia 6 sierpnia 2010 r.

W odwołaniu od tej decyzji pełnomocnik inwestora zarzuca organowi pierwszej instancji naruszenie szeregu przepisów postępowania oraz prawa materialnego , które miały wpływ na wynik sprawy. Jeśli chodzi o zarzuty natury procesowej (art. 7 , 77 oraz 80 k.p.a.) , to skupiają się one na wadach postępowania wyjaśniającego polegających na naruszeniu zasady prawdy obiektywnej ze względu na niewłaściwe ustalenie stanu faktycznego sprawy oraz przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów i dowolne przyjęcie , iż inwestor nie wykonał obowiązku w zakresie uzupełnienia wymaganej dokumentacji. Zdaniem pełnomocnika , w sytuacji , w której brak było podstaw prawnych do żądania przedłożenia decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego inwestor mógł uchylić się od spełnienia tego żądania. Wskazuje także na naruszenie art. 107 § 3 k.p.a. z uwagi na nieprzytoczenie podstawy prawnej wydanej decyzji oraz brak wskazania faktów , które organ uznał za udowodnione i niewskazanie na podstawie jakich dowodów poczyniono ustalenia faktyczne. W tej grupie mieszczą się zarzuty naruszenia art. 7 w zw. z art. 6 i 8 Konstytucji RP poprzez niedziałanie organu w granicach prawa i w formach przez prawo wskazanych. Polegało to , jego zdaniem , na nieprawidłowym ustaleniu charakteru inwestycji , a co za tym idzie wadliwym dokonaniem subsumcji normy prawnej do stanu faktycznego sprawy.