Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 17 maja 2011 r., sygn. I SA/Wr 311/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Katarzyna Radom (sprawozdawca), Sędziowie Sędzia WSA Anetta Chołuj, Sędzia WSA Jadwiga Danuta Mróz, Protokolant Małgorzata Jakubiak, po rozpoznaniu w dniu 17 maja 2011 r. w Wydziale I na rozprawie sprawy ze skargi A s.c. I. S., B. O. z siedzibą w M. na decyzję Dyrektora Izby Celnej we W. z dnia [...] lutego 2008 r. nr [...] w przedmiocie podatku akcyzowego za marzec 2003 r. oddala skargę

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi A s.c. I. S., B. O. jest wskazana w sentencji wyroku decyzja Dyrektora Izby Celnej we W., utrzymująca w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Celnego w W. z dnia [...] listopada 2007 r. nr [...], określającą skarżącej spółce kwotę zobowiązania w podatku akcyzowym marzec 2003 r.

Powołana decyzja została wydana w oparciu o następujący stan faktyczny.

W toku czynności kontrolnych ujawniono, że skarżąca prowadząca działalność gospodarczą m.in. w zakresie obrotu paliwami w 2003 r. dokonywała sprzedaży oleju opałowego na stacji paliw w S. przy użyciu odmierzacza paliw ciekłych, ponadto nie zaewidencjonowała i nie opodatkowała całości sprzedaży gazu propan-butan. Stwierdzone nieprawidłowości zostały opisane w decyzji z dnia [...] września 2005 r., określającej spółce zobowiązania w podatku akcyzowym za poszczególne miesiące 2003 r., które zostały utrzymane w mocy przez organ odwoławczy tj. Dyrektora Izby Celnej we W..

Rozpoznając skargi na opisane akty Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wyrokiem z dnia 30 stycznia 2007 r. sygn. akt. I SA/Wr 328-339/06 uchylił rozstrzygnięcia obu instancji. W uzasadnieniu dokonując wykładni art. 35 ust. 6 pkt 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11 poz. 50 ze zm. - dalej: ptu) oraz § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 marca 2002 r. w sprawie podatku akcyzowego (Dz. U. Nr 27, poz. 269 ze zm.- dalej: rozporządzenie) zwrócił uwagę, że ustawodawca w treści powołanej wyżej ustawy nie określił, aby kiedykolwiek miał powstać obowiązek podatkowy po stronie sprzedającego olej opałowy na stacji paliw przy użyciu odmierzacza paliw ciekłych jeśli sprzedaż następuje zgodnie z jego przeznaczeniem, to jest na cele opałowe. Skoro tak istotny element stosunku daninowego w podatku akcyzowym nie został określony w ustawie to nie mógł tego uczynić Minister Finansów w rozporządzeniu wykonawczym do ustawy. Przyjęcie, że w każdym przypadku sprzedaży oleju opałowego przy użyciu odmierzacza paliw ciekłych będzie on przeznaczony na cele inne niż opałowe, prowadziłoby do rozszerzenia obowiązku podatkowego ponad jego zakres, który został określony w ustawie. Zdaniem Sądu, zawarte w § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia określenie, że za sprzedaż dla celów inne niż opałowe uważa się sprzedaż wyrobów akcyzowych na stacjach paliw przy użyciu odmierzaczy paliw ciekłych, należy rozumieć jedynie jako przypomnienie, że taka sprzedaż olejów opałowych na cele inne niż opałowe podlega opodatkowaniu zgodnie z art. 35 ust. 6 pkt 1 lit. a) ptu niezależnie od tego, że w konkretnej sytuacji brak jest pozytywnego stwierdzenia, iż podatnik na stacji paliw posiada oleje opałowe na cele inne niż opałowe, o czym mowa w art. 35 ust. 6 pkt 1 lit. b) ptu. W konsekwencji odstąpienie od badania i oceny oświadczeń, które w znacznej części zebrano w toku postępowania i dołączono do akt sprawy, było wadliwe. W zaleceniach Sąd nakazał pogłębienie ustaleń faktycznych w tym zakresie, w oparciu o przedstawioną wyżej wykładnię danych przepisów. Natomiast co do zarzutów dotyczących niezadeklarowanej sprzedaży gazu propan-butan, Sąd uznał je za zbyt ogólnikowe aby podważyć poprawności działania organów podatkowych, podkreślając dokładność rozliczeń zakupu i sprzedaży tego produktu oraz brak dowodów, że spółka gaz wykorzystała na własne cele.