Wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 24 maja 2011 r., sygn. I SA/Bd 225/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia WSA Urszula Wiśniewska Sędziowie: sędzia WSA Teresa Liwacz sędzia WSA Mirella Łent (spr.) Protokolant: po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 24 maja 2011 r. sprawy ze skargi G. J. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w B. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za lipiec, sierpień i wrzesień 2004 r. oddala skargę

Uzasadnienie

I SA/Bd 225/11

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia [...] Naczelnik Urzędu Skarbowego w I. w określił skarżącej zobowiązanie w podatku od towarów i usług za miesiące lipiec, sierpień i wrzesień 2004 r. w łącznej wysokości 65.025 zł. Organ podatkowy I instancji uznał, iż transakcje udokumentowane fakturami VAT wystawionymi przez J. M. oraz M.S. w rzeczywistości nie miały miejsca, stąd faktury sprzedaży wystawione przez te podmioty, mające dokumentować sprzedaż złomu nie stanowią podstawy do obniżenia przez G. J. podatku należnego o podatek naliczony wskazany w tych fakturach. Wskutek wniesionego od powyższej decyzji odwołania Dyrektor Izby Skarbowej w B. decyzją z dnia [...] uchylił w całości decyzję organu I instancji i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez ten organ, gdyż rozstrzygnięcie sprawy wymagało uprzedniego przeprowadzenia postępowania dowodowego w znacznej części. Wypełniając zalecenia organu odwoławczego Naczelnik Urzędu Skarbowego ponownie przeprowadził postępowanie podatkowe i decyzją z [...] Nr [...] określił wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za miesiące od lipca do września 2004 roku w łącznej wysokości 65.025 zł.

Nie zgadzając z powyższym rozstrzygnięciem strona złożyła od niego odwołanie żądając uchylenia zaskarżonej decyzji w całości. Jednocześnie strona złożyła wniosek o zawieszenie toczącego się postępowania odwoławczego, w oparciu o przepis art. 201 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej. W uzasadnieniu strona zarzuciła, iż organ podatkowy I instancji wydając zaskarżone rozstrzygnięcie oparł się na materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie J. M. oraz M. S. oraz przesłuchaniu tych samych świadków, na podstawie których zeznań uznano za fikcyjne faktury wystawiane przez te osoby. Zdaniem podatniczki, ocena jej działalności została dokonana na podstawie zeznań innych osób, podejrzanych przez Prokuraturę Okręgową w B. i ich zeznania do czasu zakończenia postępowania karnego nie powinny być brane pod uwagę. Zdaniem strony złom od M. S. był dostarczany do jej skupu i być może, skoro zdaniem organu podatkowego wystawiała fikcyjne faktury, ktoś inny posługiwał się jej nazwiskiem. W ocenie podatniczki nie wykazano posiadania przez nią fikcyjnych faktur a jedynie świadek M. K. zeznał, iż takie faktury wystawiał jej firmie, za co otrzymywał około 300 zł za sztukę. Strona zarzuciła, że nie została skonfrontowana z M. K.. W konsekwencji w ocenie strony zgromadzone w postępowaniu dowody nie zostały należycie ocenione a rozstrzygnięcie organu podatkowego pierwszej instancji oparto na domniemaniach.