Wyrok WSA w Warszawie z dnia 29 kwietnia 2011 r., sygn. III SA/Wa 3241/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jolanta Sokołowska, Sędziowie Sędzia WSA Jerzy Płusa, Sędzia WSA Jarosław Trelka (sprawozdawca), Protokolant ref. staż. Patrycja Kęcik, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 kwietnia 2011 r. sprawy ze skargi H. D. na interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia [...] lipca 2010 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług 1) uchyla zaskarżoną interpretację indywidualną w części uznającej stanowisko skarżącej za nieprawidłowe, 2) stwierdza, że zaskarżona interpretacja indywidualna w zakresie wskazanym w punkcie 1 nie podlega wykonaniu, 3) zasądza od Ministra Finansów na rzecz H. D. kwotę 457 zł (słownie: czterysta pięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

H. D. (dalej "Strona skarżąca") zwróciła się do Ministra Finansów o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie powstania obowiązku podatkowego z tytułu sprzedaży współwłasności nieruchomości.

W treści wniosku wskazała, iż na podstawie dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 279) nabyła w drodze dziedziczenia roszczeń udziały w położonych w Warszawie nieruchomościach. Na nieruchomościach tych ustanowiono m.in. na jej rzecz użytkowanie wieczyste, które następnie przekształcono w prawo własności. Działki wchodzące w skład tych nieruchomości są niezabudowane. Dla przedmiotowych nieruchomości nie ma obecnie uchwalonego planu zagospodarowania przestrzennego. Strona skarżąca podała, że nie jest zarejestrowana jako podatnik VAT, nie prowadzi działalności gospodarczej w żadnym zakresie, a w szczególności w zakresie obrotu nieruchomościami. Wskazała, że dokonała już sprzedaży części nieruchomości w 2000 r., a także zbyła na rzecz Miasta W. swój udział w części nieruchomości z przeznaczeniem tego zbytego udziału na cel publiczny, tj. drogę publiczną. W 2006 r. sprzedała część posiadanych nieruchomości osobie trzeciej. Ponadto wyjaśniła, że 1/12 przedmiotowych gruntów była w przeszłości w posiadaniu osoby nieznanej z miejsca pobytu, która działała za zezwoleniem sądu przez kuratora. Strona skarżąca odkupiła część udziału osoby nieznanej z miejsca pobytu celem sprzedaży całości udziałów w gruncie. Działki będące przedmiotem sprzedaży nie były w przeszłości wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej przez Stronę skarżącą. Jej działania w odniesieniu do przedmiotowej nieruchomości polegały na doprowadzenia do stanu, który istniałby, gdyby nieruchomość nie została odebrana w przeszłości na podstawie przepisów dekretu warszawskiego. W dniu 28 stycznia 2010 r. przed notariuszem zawarła z osobą prawną będąca cudzoziemcem w rozumieniu art. 1 § 2 pkt 4 ustawy z dnia 24 marca 1920 r. o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców (Dz. U. 2004 r. Nr 196 poz. 1758) przedwstępną umowę sprzedaży powyższych nieruchomości.