Wyrok WSA w Warszawie z dnia 1 marca 2011 r., sygn. II SA/Wa 1498/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA - Anna Mierzejewska, Sędzia WSA - Sławomir Antoniuk, Sędzia WSA - Stanisław Marek Pietras (spraw.), Protokolant - starszy sekretarz sądowy Joanna Głowala, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 1 marca 2011 r. sprawy ze skargi I. M. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] lipca 2010 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia pozwolenia na posiadanie broni palnej myśliwskiej - oddala skargę -

Uzasadnienie

[...] Komendant Wojewódzki Policji decyzją z dnia [...] marca 2010 r. nr [...], działając na podstawie art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 2 i 6 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (tekst jedn. z 2004 r. Dz. U. Nr 52, poz. 525 ze zm.) oraz art. 104 i 268a k.p.a., cofnął I. M. pozwolenie na broń palną myśliwską.

W odwołaniu z dnia [...] kwietnia 2010 r. do Komendanta Głównego Policji zarzucono zaskarżonej decyzji, że organ pierwszej instancji niezasadnie nie uwzględnił wniosku dowodowego strony z dnia [...] sierpnia 2008 r., co miało wpływ na wynik sprawy, a także zarzucił temu organowi naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 7, 8, 9, 11 k.p.a. poprzez brak powiadomienia strony o odwołaniu od orzeczenia lekarskiego i bezpodstawne skierowanie strony na ponowne badania przez Instytut Medycyny Wsi w L., co naruszyło interes prawny strony. Wskazał również skarżący na sprzeczność, jaka zachodzi pomiędzy podstawą prawną wszczęcia postępowania w przedmiocie cofnięcia pozwolenia na broń, a treścią uzasadnienia decyzji organu pierwszej instancji oraz zarzucił organowi przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów poprzez nieuwzględnienie znajdujących się w aktach sprawy innych zaświadczeń, potwierdzających jego zdolność psychofizyczną do dysponowania bronią. Nie zgodził się również z treścią ostatecznego orzeczenia lekarskiego, ponieważ - jego zdaniem - w przebiegu badań popełnione zostały błędy, odwołanie organu pierwszej instancji, które spowodowało o wydanie tego orzeczenia, nie posiada uzasadnienia, a ponadto zostało złożone z uchybieniem terminu. Natomiast co do przestępstwa z art. 178a § 1 k.k., to niewątpliwie został za nie skazany, ale sprawcą wypadku była inna osoba, za co została skazana prawomocnym wyrokiem sądu, a tej okoliczności organ pierwszej instancji w ogóle nie uwzględnił, podobnie jak i tej, że wyrok skazujący z art. 207 § 1 k.k. nie potwierdził, aby groził on komukolwiek bronią palną. W tej sytuacji wniesiono o umorzenie toczącego się postępowania, bądź o uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania organowi pierwszej instancji z zaleceniem wykonania czynności dowodowych, o które wnosił.