Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 17 marca 2011 r., sygn. II SA/Ol 51/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Katarzyna Matczak Sędziowie Sędzia WSA Tadeusz Lipiński Sędzia WSA Beata Jezielska (spr.) Protokolant st. sekretarz sądowy Karolina Hrymowicz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 marca 2011 r. sprawy ze skargi Gminy Janowiec Kościelny na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Warmińsko-Mazurskiego z dnia 3 grudnia 2010 r., nr PN.0911-254/10 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oddala skargę.

Uzasadnienie

Rozstrzygnięciem nadzorczym z dnia 3 grudnia 2010 r. Wojewoda Warmińsko-Mazurski stwierdził nieważność uchwały nr XXXVII/217/10 Rady Gminy J. K. z dnia 28 października 2010 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla terenów położonych w rejonie miejscowości N. W uzasadnieniu organ nadzoru podniósł, iż z analizy przedmiotowej uchwały oraz przedłożonej dokumentacji prac planistycznych wynika, iż obszar opracowania uchwalonego planu miejscowego oznaczony w załączniku graficznym symbolem R wykracza poza granice określone w załączniku graficznym nr 1 do uchwały nr "[...]" Rady Gminy J. K. z dnia "[...]" w sprawie przystąpienia do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla terenów położonych w rejonie miejscowości N.. Tymczasem jak wynika z treści art. 14 ust. 1 i 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego obejmuje określony obszar gminy wyznaczony granicami uchwały o przystąpieniu do jego sporządzenia. Oznacza to, że organ, uchwalając określony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, nie ma kompetencji do ustalania przeznaczenia terenów znajdujących się poza obszarem objętym granicami tego planu, określonymi w uchwale intencyjnej. Ponadto ustalenia § 8 ust. 2 pkt 23 oraz § 16 ust. 10 pkt 5 podjętej uchwały naruszają przepis art. 46 ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych poprzez ustanowienie zakazu lokalizacji wolnostojących masztów telefonii komórkowej i innych systemów telekomunikacyjnych na wyznaczonych terenach zabudowy mieszkaniowej i zagrodowej. Jednocześnie ustalenia § 16 ust. 10 dopuszczają lokalizację nowych obiektów sieci telekomunikacyjnych i urządzeń stacji telefonii komórkowej, co powoduje pewną sprzeczność między wskazanymi zapisami uchwały. Jak wynika z akt sprawy Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej zaopiniował negatywnie projekt niniejszego planu, wskazując na sprzeczność ustaleń wskazanych zapisów z art. 46 ust. 1 ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych, zgodnie z którym miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego nie może ustanawiać zakazów, a przyjmowane w nim rozwiązania nie mogą uniemożliwiać lokalizowania inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami, jeżeli taka inwestycja jest zgodna z przepisami odrębnymi. Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad Oddział w O. postanowieniem z dnia "[...]" również nie uzgodnił przedłożonego projektu planu, wskazując jednak warunki na jakich projekt planu może zostać uzgodniony. Wójt Gminy J. K. nie skorzystał z możliwości wniesienia zażalenia na przedmiotowe rozstrzygnięcie organu uzgadniającego i postanowieniem z dnia "[...]" uznał projekt planu miejscowego za uzgodniony. Tymczasem w myśl art. 24 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wójt, burmistrz albo prezydent miasta może uznać za uzgodniony projekt planu w przypadku, w którym organy, o których mowa w ust. 1 przepisu, nie określą warunków, na jakich uzgodnienie może nastąpić albo nie powołają podstawy prawnej uzasadniającej ich określenie. W ocenie organu nadzoru w niniejszej sprawie nie zachodzi żadna z wymienionych przesłanek, gdyż w sytuacji, gdy właściwy organ w stosownym postanowieniu wskazuje na jakich warunkach uzgodnienie projektu planu byłoby możliwe to brak jest podstaw do uznania, że przedmiotowy projekt może zostać uzgodniony w myśl art. 24 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Wskazane wyżej okoliczności pozwalają na stwierdzenie, iż w przedmiotowej sprawie doszło do istotnego naruszenia zasad i trybu sporządzenia zaskarżonego aktu planistycznego, powodującego nieważność uchwały rady gminy w całości.