Wyrok WSA w Białymstoku z dnia 1 lutego 2011 r., sygn. II SA/Bk 766/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Małgorzata Roleder, Sędziowie sędzia NSA Anna Sobolewska-Nazarczyk,, sędzia WSA Mirosław Wincenciak (spr.), Protokolant Anna Makal, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 18 stycznia 2011 r. sprawy ze skargi M. G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. z dnia [...] września 2010 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia należności dłużnika alimentacyjnego z tytułu wypłaconych świadczeń z funduszu alimentacyjnego. oddala skargę

Uzasadnienie

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w B. decyzją dnia [...] września 2009 r., znak: [...], utrzymało w mocy decyzję Prezydenta B. z dnia [...] lipca 2010 r. znak: [...], w sprawie umorzenia należności dłużnika alimentacyjnego z tytułu wypłaconych A. G. świadczeń z funduszu alimentacyjnego z ustawowymi odsetkami. U podstawy rozstrzygnięcia legły następujące ustalenia organu.

Pan M. G. wnioskiem z dnia 31 maja 2010r. zwrócił się do Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie w B. o umorzenie, wypłaconych A. G., świadczeń z funduszu alimentacyjnego, w kwocie 1.320,00 wraz z ustawowymi odsetkami w kwocie 84,39zł. za okres od 1.10.2009r do 1.01.2010r. Żądanie uzasadnił trudną sytuacją materialną. Decyzją z dnia [...] lipca 2010r. znak: [...] organ I instancji, po rozpatrzeniu powyższego wniosku, działając w oparciu o regulację art 30 ust. 2 ustawy, odmówił stronie zastosowania wnioskowanego umorzenia. Wskazano, że Wnioskodawca jest kawalerem, prowadzi jednoosobowe gospodarstwo domowe w mieszkaniu matki, a jego dochód po dokonaniu potrąceń komorniczych wynosi 516,97zł (maj). Pan G. jest zobowiązany do alimentacji na rzecz A. G. Fakt, że odwołujący nie wywiązywał się ze swojego obowiązku na rzecz wyżej wymienionego spowodował, że stał się on uprawniony do pobierania świadczeń z funduszu alimentacyjnego. Organ wskazał, że Pan G. jest osobą aktywną zawodowo, posiada stałe źródło dochodu, a stan zdrowia nie ogranicza go w pełnieniu ról społecznych. W ocenie organu I instancji, sytuacja życiowa strony nie stanowi przesłanki do zastosowania wnioskowanego umorzenia. Organ podał, że Pan G. nie wywiązywał się z obowiązku alimentacyjnego i winien mieć świadomość, że zadłużenie będzie wzrastać, wobec tego musi liczyć się z koniecznością zwrotu tych należności. W interesie społecznym nie jest uzasadnione, aby z budżetu publicznego pokrywać należności obarczające dłużnika alimentacyjnego. Od decyzji tej Pan G. złożył odwołanie, kwestionując zapadłe w sprawie rozstrzygnięcie. Szeroko opisał swoją sytuację materialną oraz dochody w poszczególnych miesiącach roku 2010 (maj-lipiec). Podał, że średnie miesięczne dochody pozostające w jego dyspozycji to kwota 365,08zł. Wskazał na miesięczne wydatki w łącznej wysokości 144,45zł. Odwołujący podkreśla, że po uregulowaniu opłat pozostaje mu kwota 212,34zł., która winna wystarczyć na leki i żywność związaną z dietą, środki czystości, odzież. Pomimo faktu, iż jest osobą aktywną zawodowo, nie jest w stanie - po zaspokojeniu niezbędnych potrzeb, spłacić należności wynikających z wypłaty świadczeń osobie uprawnionej. Rozpoznając odwołanie organ odwoławczy wskazał, że zaskarżona decyzja organu I instancji, została wydana w oparciu o art. 30 ust. 2 ustawy. Stanowi on, że organ właściwy wierzyciela może na wniosek dłużnika alimentacyjnego umorzyć jego należności z tytułu wypłaconych świadczeń z funduszu alimentacyjnego łącznie z odsetkami w całości lub w części, odroczyć termin płatności albo rozłożyć na raty, uwzględniając sytuację dochodową i rodzinną. Cytowany przepis formułuje uprawnienie dla właściwego organu administracji do umorzenia świadczeń z funduszu alimentacyjnego. Rozstrzygniecie w tym przedmiocie ma charakter uznaniowy i jest uzależnione od stwierdzenia przez organ przesłanki występowania szczególnych okoliczności opartych na sytuacji dochodowej i rodzinnej. Uznaniowy charakter takiej decyzji nie oznacza, że organ administracji może podjąć ją w sposób całkowicie dowolny. Musi zatem organ wszechstronnie wyjaśnić okoliczności faktyczne po to, aby na tej podstawie stwierdzić, czy w sprawie zachodzi przesłanka o której mowa w art. 30 ust. 2 ustawy. Następnie w ramach pozostawionego mu uznania, ma zadecydować o uwzględnieniu wniosku lub nie.