Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 10 listopada 2010 r., sygn. II SA/Gl 496/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Maria Taniewska-Banacka, Sędziowie Sędzia WSA Elżbieta Kaznowska (spr.), Sędzia NSA Ewa Krawczyk, Protokolant Barbara Urban, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 listopada 2010 r. sprawy ze skargi Wojewody [...] na uchwałę Rady Gminy w J. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w całości

Uzasadnienie

Pismem z dnia [...] r. Wojewoda [...], działając na podstawie art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.jedn. Dz.U. z 2001, Nr 142, poz. 1591 ze zm.) wniósł o stwierdzenie nieważności uchwały Nr XXXVII/328/09 Rady Gminy J. z dnia [...] r. w sprawie zmiany fragmentu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy J. dla parcel nr [1], [2], [3] położonych w sołectwie M. jako niezgodnej z art. 15 ust. 2 pkt 12 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz.717 ze zm). W ocenie organu nadzoru podstawową wadą kwestionowanej uchwały jest naruszenie art. 15 ust. 2 pkt 12 w związku z art. 36 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Mianowicie w § 6 ust. 7 kwestionowanej uchwały Rada Gminy ustaliła stawkę procentową służącą naliczeniu jednorazowej opłaty w tytułu wzrostu wartości nieruchomości objętych planem w wysokości 0%. Zapis ten w uchwale sprzeczny jest z wymienionymi powyżej przepisami. Z analizy treści wskazanego przepisu wynika bowiem jednoznacznie, że na organie wykonawczym gminy ciąży obowiązek pobierania jednorazowych opłat od właścicieli lub użytkowników wieczystych przy zbyciu ich nieruchomości, jeżeli wzrosła ich wartość wraz z uchwaleniem albo zmianą miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Aby mieć możliwość realizacji tego obowiązku w planie miejscowym zagospodarowania przestrzennego muszą być określone obowiązkowo stawki procentowe, na podstawie których opłatę tę się ustala. Logicznym zatem staje się, że aby gmina mogła pobierać przedmiotowe opłaty i tym samym przysparzać budżetowi gminy dochodu, to musi najpierw ustalić stawki procentowe w miejscowym planie i nie mogą to być stawki procentowe zerowe (nie byłoby wtedy dochodów gmin). Ponadto dodał, iż ustalenie stawki zerowej nie tylko nie mieści się w granicach prawnych wynikających z przepisu art. 36 ust. 4 ustawy, lecz również prowadziłoby do zniweczenia woli ustawodawcy wskazującego rentę planistyczną jako jeden z elementów danin o charakterze publicznym, a także dochód budżetu gminy. Reasumując organ stwierdził, że wskutek wadliwości wymienionego powyżej § 6 ust. 7 uchwały, przyjęta regulacja nie wyczerpuje w pełni dyspozycji przepisu art. 15 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, który posiadając charakter bezwzględnie obowiązujący, kształtuje obligatoryjną treść aktu regulującego omawianą materię. Brak w uchwale dotyczącej zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wymienionej regulacji (wskazanej w art. 15 ust. 2 pkt 12 ustawy) powoduje sprzeczność z prawem całego aktu.