Wyrok WSA w Kielcach z dnia 6 października 2010 r., sygn. II SA/Ke 384/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Anna Żak (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Jacek Kuza, Sędzia WSA Dorota Pędziwilk-Moskal, Protokolant Starszy sekretarz sądowy Małgorzata Rymarz, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 6 października 2010 r. sprawy ze skargi M.M. na postanowienie Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] znak: [...] w przedmiocie grzywny w celu przymuszenia oddala skargę

Uzasadnienie

Postanowieniem z dnia [...] znak: [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego , po rozpatrzeniu zażalenia M. M. na postanowienie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w B. z dnia [...] znak: [...] uchylił zaskarżone postanowienie w części dotyczącej wysokości grzywny w celu przymuszenia wynoszącej 3 000 zł i w tym zakresie orzekł, że grzywna ta wynosi 1000 zł, w pozostałym zakresie utrzymał zaskarżone postanowienie w mocy.

Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w następującym stanie faktycznym. Decyzją z dnia [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego (dalej zwany jako WINB ), utrzymał w mocy decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w B. (dalej zwany jako PINB w B.) z dnia [...] podjętą na podstawie art. 40 i 54 ustawy z dnia 24 października 1974r. Prawo budowlane nakazującą M. M. zamurowanie istniejących otworów okiennych w ścianie południowej budynku mieszkalnego na działce nr 386 położonej w K. gm. W.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z dnia 25 października 2006r. sygn. akt II SA/Kr 1346/02 uchylił postanowienie WINB z dnia [...] oraz poprzedzające je postanowienie PINB w B. z dnia [...] w przedmiocie nałożenia grzywny w celu przymuszenia w wysokości 4000 zł z powodu uchylania się zobowiązanej od wykonania obowiązku określonego w tytule wykonawczym tj. nakazu zamurowania otworów okiennych wynikającego z dnia 22 marca 2001r. W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że organy administracji naruszyły art. 7 kpa w zw. z art. 18 ustawy z dnia 17 czerwca 1966r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz.U. z 2005r., Nr 229, poz. 1954 ze zm.- dalej jako u.p.e.a.), ponieważ nie wyjaśniły dlaczego zastosowały środek egzekucyjny w postaci grzywny w celu przymuszenia w wysokości 4000 zł, a nie od razu wykonanie zastępcze, zwłaszcza z uwagi na niewielki zakres prac związanych z wykonaniem tego obowiązku, który w ocenie Sądu wydaje się być szybszym i mniej dolegliwym dla skarżącej środkiem egzekucyjnym. Sąd uznał stwierdzenie, iż nałożona grzywna mieści się w granicach przewidzianych w art. 121 § 2 u.p.e.a., za niewystarczające uzasadnienie podstawy faktycznej i prawnej rozstrzygnięcia, do czego organ jest zobligowany przepisem art. 107 k.p.a.