Wyrok WSA w Warszawie z dnia 17 września 2010 r., sygn. II SA/Wa 529/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA - Adam Lipiński, Sędzia WSA - Stanisław Marek Pietras (spraw.), Sędzia WSA - Przemysław Szustakiewicz, , Protokolant - Beata Gibzińska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 września 2010 r. sprawy ze skargi M. D. na decyzję Prezesa Rady Ministrów z dnia [...] stycznia 2010 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania emerytury specjalnej - oddala skargę

Uzasadnienie

Prezes Rady Ministrów po rozpatrzeniu wniosku M. D. z dnia [...] lipca 2009 r., decyzją z dnia [...] grudnia 2009 r. nr [...], działając na podstawie art. 82 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. z 2004 r. Dz. U. Nr 39, poz. 353 ze zm.), odmówił przyznania dla wyżej wymienionej świadczenia specjalnego. W uzasadnieniu podał, że świadczenie owo, w formie emerytury lub renty, Prezes Rady Ministrów może przyznać w szczególnie uzasadnionych przypadkach i w wysokości innej niż określone w ustawie, zaś decyzja ta ma charakter uznaniowy. Przy rozpatrywaniu takich wniosków, brana jest pod uwagę sytuacja bytowa wnioskodawcy, jednak nie stanowi ona jedynego kryterium przyznania świadczenia, bowiem może być ono przyznane osobie znajdującej się w trudnej sytuacji bytowej, niezdolnej do pracy z uwagi na wiek lub stan zdrowia, o ile w sprawie występują też inne okoliczności, wskazujące na jej szczególny charakter, tzn. wnioskodawca posiada wybitne zasługi w jakiejś dziedzinie działalności np. naukowej, kultury czy sportu na rzecz kraju albo szczególne, nadzwyczajne zdarzenie losowe. Zgodnie bowiem z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 17 października 2006 r. sygn. akt P 38/05, celu ustanowienia renty lub emerytury specjalnej przyznawanej przez Prezesa Rady Ministrów należy szukać w sferze uhonorowania osób szczególnie zasłużonych dla kraju. Tymczasem w rozpoznawanej sprawie nie ma podstaw do przyznania skarżącej świadczenia specjalnego, bo chociaż działalność wymienionej jest szlachetna i godna pochwały, to jednak nie posiada znamion wybitnej. Analizując z kolei zdarzenie losowe uznać należy, że nie ma ono znamion wyjątkowości, zaś świadczenie specjalne przyznawane przez organ nie stanowi ani odszkodowania, ani też zadośćuczynienia i nie jest świadczeniem zastępczym w sytuacji, kiedy Prezes ZUS odmówił przyznania świadczeń z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych lub gdy wysokość otrzymywanych świadczeń jest niezadowalająca.