Wyrok WSA w Warszawie z dnia 22 września 2010 r., sygn. VIII SA/Wa 359/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Włodzimierz Kowalczyk, Sędziowie Sędzia WSA Artur Kot /sprawozdawca/, Sędzia WSA Leszek Kobylski, Protokolant Aleksandra Borkowska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 września 2010 r. sprawy ze skargi A.K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] marca 2010 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące lat 2004 i 2005 oddala skargę

Uzasadnienie

1.1. Zaskarżoną decyzją z [...] marca 2010 r., po rozpatrzeniu odwołania A. K. (dalej: "skarżący"), Dyrektor Izby Skarbowej w W. (dalej: "organ odwoławczy" lub "Dyrektor IS") utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w W. (dalej: "Dyrektor UKS" lub "organ I instancji") z [...] listopada 2009 r. Przedmiotem decyzji było określenie skarżącemu nadwyżki podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy (X, XI, XII/2004 r. i IV/2005 r.), a także określenie zobowiązania z tytułu podatku od towarów i usług (I, II, III, V i VI/2005 r.). Jako podstawę materialnoprawną rozstrzygnięcia Dyrektor IS powołał między innymi art. 86 ust. 1-2 i art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a) ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.; dalej: "ustawa o VAT") oraz § 14 ust. 2 pkt 4 lit. a) rozporządzenia Ministra Finansów z 24 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 97, poz. 970 ze zm.; dalej: "rozporządzenie").

1.2. Uzasadniając rozstrzygnięcie organ odwoławczy przedstawił przebieg postępowania w sprawie i powołał się na ustalenia faktyczne dokonane przez organ I instancji po przeprowadzeniu kontroli podatkowej. Z ustaleń tych wynika, że skarżący bezpodstawnie odliczał podatek naliczony wynikający z 43 faktur wystawionych przez T. K. (P. H. U. [...] T. K., [...], ul.[...], NIP[...]). Faktury te dotyczyły rzekomego obrotu olejem napędowym. Zdaniem organów, ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że przedmiotowe faktury nie odzwierciedlają rzeczywistości z przyczyn podmiotowych. T. K. faktycznie nie prowadził bowiem działalności gospodarczej w zakresie obrotu olejem napędowym. Nie wystawił spornych faktur, nie posiadał żadnego paliwa, nie dostarczał paliwa skarżącemu, nie zna skarżącego i nie otrzymywał od niego żadnych pieniędzy. Rzekomy kontrahent skarżącego nie posiadał nadto żadnych magazynów i środków transportu. Faktury zostały wystawione przez księgową (R. F.), która wystawiając sporne faktury działała na polecenie M. G.. Powyższe wnioski znajdują potwierdzenie w ocenie dowodów ze źródeł osobowych, jak też w materiałach z postępowania karnego prowadzonego przez Prokuraturę Okręgową w R..