Wyrok WSA w Kielcach z dnia 17 padziernika 2006 r., sygn. I SA/Ke 219/06

Faktura wystawiona przez podmiot , wobec którego zastosowano środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkiej działalności gospodarczej nie daje prawa do odliczenia podatku naliczonego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Rojek (spr.), Sędziowie Sędzia NSA Grażyna Jarmasz,, Asesor WSA Mirosław Surma, Protokolant Michał Gajda, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 27 września 2006 r. sprawy ze skargi J. S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...]nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiąc VIII 2004 r. oddala skargę

Uzasadnienie

ISA/Ke 219/06

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] nr. [...]Dyrektor Izby Skarbowej utrzymał w mocy decyzję nr. [...] wydaną dnia [...]przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w sprawie określenia dla J. S. zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za miesiąc sierpień 2004 w kwocie [...].

W uzasadnieniu wskazał, że w trakcie postępowania kontrolnego w zakresie prawidłowości rozliczenia podatku VAT za okres od stycznia do sierpnia 2004r. ustalono, że J. S. w miesiącu sierpniu 2004r. zaewidencjonował i odliczył podatek naliczony wynikający faktur VAT na zakup oleju napędowego, wystawionych przez podmiot nieuprawniony do ich wystawienia tj. . A. - A.P. wobec, którego zastosowano środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkiej działalności gospodarczej na okres 2 lat. Prawomocne orzeczenie o zakazie prowadzenia działalności gospodarczej jest formą odpowiedzialności prawnej stwarzająca sytuację, w której osoba objęta zakazem zostaje wyeliminowana na pewien czas z udziału w życiu gospodarczym. Skoro prawomocne orzeczenie sądu jest wiążące dla wszystkich to A. P. od 19.IX.2003r. nie należał do kręgu podmiotów uprawnionych do wystawiania faktur , wymienionych w § 11 rozporządzenia Min. Fin. z dnia 27.IV.2004r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, zasad wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz.U.Nr. 97 poz. 971). Zgodnie z § 14 ust. 2 pkt 1 lit. a rozporządzenia Min.Fin. z dnia 27.IV.2004r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadku gdy sprzedaż towarów lub usług została udokumentowania fakturami lub fakturami korygującymi wystawionymi przez podmiot nieistniejący lub nieuprawniony do wystawienia faktur lub faktur korygujących, faktury te nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego. Skoro więc A. P. w dacie wystawienia przedmiotowych faktur nie był podmiotem uprawnionym do ich wystawienia, J. S. nie przysługiwało prawo obniżenia podatku należnego o podatek naliczony zawarty w tych fakturach. Organ wskazał nadto, że konstrukcja podatku VAT polega na tym, że nabywca towarów i usług może ze swojego podatku potrącić podatek uiszczony przez zbywcę. Z materiału dowodowego zebranego w sprawie wynika zaś jednoznacznie, że wystawca zakwestionowanych faktur nie rozliczył wynikającej z nich kwot podatku VAT. Wskazał też, że wyrok ETS z dnia 12.I.2006r. w połączonych sprawach C- 354/03, C-355/03 i C 484/03 na który powoływał się podatnik tyczy innego stanu faktycznego. Orzeczenie to mówi bowiem, iż prawo podatnika do odliczenia podatku naliczonego VAT nie może ucierpieć wskutek okoliczności, że w łańcuchu dostaw, którego część stanowią owe transakcje, o czym podatnik ten nie wie lub nie może wiedzieć, inna transakcja, wcześniejsza lub późniejsza w stosunku do tej, która została dokonana przez niego, stanowi oszustwo w podatku VAT. W przedmiotowej sprawie podatnik był bezpośrednim uczestnikiem nieprawidłowej transakcji nie zaś transakcji wcześniejszych czy późniejszych w stosunku do zakwestionowanej. Organ podniósł nadto, że nie mógł dopuścić jako dowodu zawnioskowanych przez skarżącego orzeczeń sądowych albowiem orzecznictwo sądowe nie może stanowić dowodu w sprawie zgodnie z dyspozycja art.181 Ordynacji podatkowej.