Wyrok WSA w Krakowie z dnia 14 września 2010 r., sygn. III SA/Kr 337/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bożenna Blitek (spr.) Sędziowie NSA Grażyna Danielec WSA Elżbieta Kremer Protokolant Ewelina Kalita po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 września 2010 r. sprawy ze skargi T. G. na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego z dnia 16 lutego 2010 r. nr [...] w przedmiocie choroby zawodowej uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu pierwszej instancji.

Uzasadnienie

I.

T. G. od dnia 21 sierpnia 1972 r. do chwili obecnej zatrudniony jest w Firmie [...] "A" S.A. (obecnie B SP. z o.o.) w C kolejno na stanowiskach: suszarkowy (Z IV) - od dnia 21.08.1972 r. do dnia 04.08.1973 r., ślusarz elektrolizerowy (Z III) - od dnia 19.09.1973 r. do dnia 30.06.1980 r., monter aparatury i urządzeń chemicznych (Z III) - od dnia 01.07.1980 r. do dnia 31.05.1998 r., mistrz remontowy (Z III) - od dnia 01.06.1998r. do dnia 31.10.2007r. i magazynier (Dz. Logistyki) - od dnia 01.11.2007 r. do nadal. T. G. jako suszarkowy prowadził nadzór nad pracą urządzeń i aparatów procesu polimeryzacji i w tym okresie nie był narażony na rtęć. Pracując natomiast jako ślusarz elektrolizerowy wykonywał prace remontowe na hali elektrolizy w narażeniu na rtęć w granicach od 0,0043-0,064 mg/m3 przy NDS=0,02 m/m3. Jako monter aparatury i urządzeń chemicznych wykonywał prace związane z eksploatacją, konserwacją i remontami elektrolizerów do produkcji chloru, wodorotlenku sodu i wodoru i prace te odbywały się również w narażeniu na pary rtęci. Wielkość tego narażenia kształtowała się w granicach od 0,003-0,077 mg/m3 przy NDS=0,02 mg/m3. Jako mistrz remontowy prowadząc nadzór nad pracami remontowymi elektrolizerów również pracował w ekspozycji na rtęć. Badania środowiskowe nie wykazały przekroczeń dopuszczalnego normatywu higienicznego dla par rtęci na tym stanowisku, wskazując stężenia w granicach od p.o.m. (poniżej oznaczalności metody) do 0,013 mg/m3. Pracując obecnie na stanowisku magazyniera T. G. nie jest narażony na rtęć i jej związki. T. G. był badany w jednostkach orzeczniczych I i II szczebla diagnostyczno-orzeczniczego. Ośrodek Medycyny Pracy w uzasadnieniu wydanego w dniu [...] 2006 r. orzeczenia lekarskiego Nr [...] o braku podstaw do rozpoznania choroby zawodowej podał, że biorąc pod uwagę wyniki aktualnie przeprowadzonych badań i konsultacji, w tym konsultacji neurologicznej, psychologicznej, laryngologicznej, badanie EEG, wyniki morfologii krwi obwodowej oraz badania biochemiczne i toksykologiczne - nie znaleziono podstaw do rozpoznania u T. G. zatrucia ostrego albo przewlekłego lub ich następstw wywołanych przez rtęć lub jej związki (poz. 1/11 wykazu chorób zawodowych określonych w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 lipca 2002 r. w sprawie chorób zawodowych, szczegółowych zasad postępowania w sprawach zgłaszania podejrzenia, rozpoznawania i stwierdzania chorób zawodowych oraz podmiotów właściwych w tych sprawach - Dz. U. nr 132, poz. 1115). Instytut Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego, biorąc pod uwagę wyniki badań przeprowadzonych w czasie hospitalizacji T. G. w okresie od 19.10.2006 r. do 25.10.2006 r., wydał w dniu [...] 2006 r. orzeczenie lekarskie nr [...] również o braku podstaw do rozpoznania u T. G. choroby zawodowej w postaci zatrucia ostrego albo przewlekłego lub ich następstw wywołanych przez rtęć i jej związki. W uzasadnieniu swojego orzeczenia Instytut stwierdził, iż w prowadzonym badaniu neurologicznym nie stwierdzono istotnych zmian w ośrodkowym i obwodowym układzie nerwowym świadczących o uszkodzeniu układu nerwowego spowodowanym zatruciem rtęcią metaliczną. Zapis EEG był prawidłowy. Wyniki badania psychologicznego wskazały na osłabiony poziom większości funkcji poznawczych i niektórych intelektualnych. Konsultujący psychiatra rozpoznał u T. G. zaburzenia procesów poznawczych. W badaniach laboratoryjnych nie stwierdzono biochemicznych cech uszkodzenia narządów miąższowych, które byłyby wynikiem narażenia zawodowego na rtęć. Oznaczony poziom rtęci w moczu wynosił 45,4 ug/kreatyniny przy dopuszczalnym stężeniu biologicznym (DSB) do 35 ug/kreatyniny. Biorąc pod uwagę analizę narażenia zawodowego, dostarczoną dokumentację lekarską oraz całokształt obserwacji klinicznej (w tym wyniki przeprowadzonych badań i konsultacji) Instytut nie znalazł podstaw do rozpoznania u T. G. zatrucia ostrego albo przewlekłego lub ich następstw wywołanych przez rtęć lub jej związki. Instytut nadmienił również, iż w związku z obserwowanym okresowo wzmożonym wydalaniem rtęci w moczu pacjent był wielokrotnie odstawiany od pracy w kontakcie z rtęcią. W okresie zatrudnienia był również wielokrotnie badany: w 1978 r. i 1980 r. w Klinice Toksykologicznej, a w 1983 r., 1985 r., 1990 r., 1993 r., 1999 r. i 2002 r. w Instytucie Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego. W wyniku tych badań nie stwierdzono u T. G. objawów uszkodzenia OUN i objawów zatrucia rtęcią.