Wyrok WSA w Kielcach z dnia 29 czerwca 2010 r., sygn. I SA/Ke 314/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dorota Pędziwilk-Moskal (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Dorota Chobian, Sędzia NSA Anna Żak, Protokolant Starszy sekretarz sądowy Małgorzata Rymarz, po rozpoznaniu w Wydziale I Ke na rozprawie w dniu 29 czerwca 2010 r. sprawy ze skarg KK na decyzje Dyrektora Izby Skarbowej: z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za marzec 2002 r., z dnia [...]nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za kwiecień 2002 r., z dnia [...]nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za maj 2002 r., z dnia [...]nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za czerwiec 2002 r. I. uchyla zaskarżone decyzje oraz poprzedzające je decyzje organu I instancji; II. stwierdza, że zaskarżone decyzje nie podlegają wykonaniu do chwili uprawomocnienia się wyroku; III. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej na rzecz K K kwotę 14834 (czternaście tysięcy osiemset trzydzieści cztery) złote tytułem kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Decyzjami z dnia [...]. nr [...]., nr [...]., nr [...].oraz nr [...]., Dyrektor Izby Skarbowej w K. utrzymał w mocy decyzje Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w K. z dnia [...].nr [...]., nr [...]., nr [...].oraz nr [...]., określające K. K. zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług, odpowiednio za marzec 2002r. w kwocie 38.828 zł, kwiecień 2002r. w kwocie 45.978 zł, maj 2002r. w kwocie 47.448 zł, oraz czerwiec 2002r. w kwocie 44.229 zł.

W uzasadnieniu decyzji organ podał, że powodem ich wydania było ustalenie w toku postępowania kontrolnego obejmującego działalność gospodarczą strony, iż podatniczka zaniżyła zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za wskazane miesiące wskutek nie wykazania obrotu ze sprzedaży towarów i usług uzyskanego z działalności gospodarczej prowadzonej wspólnie z A. M. i firmowanej przez osoby trzecie tj. G. S., Z. B., D.G., W. B., J. . T. P., J. L., T. P., W. D., P. W. i K. - Spółkę z o.o. w P.. Z ustaleń organu pierwszej instancji wynika, że prowadzona przez stronę wraz z A. M. produkcja i sprzedaż "denturaxu" odbywała się w ramach jednego przedsięwzięcia a zatem przychody i koszty wynikające z zawartych transakcji wewnętrznych pomiędzy podmiotami firmującymi ich działalność, nie mogły stanowić przychodów i kosztów. Stwierdzono także, iż sprzedaż w postaci transakcji zawartych pomiędzy podmiotami firmującymi działalność K. K. i A. M. nie podlega opodatkowaniu, o którym mowa w art. 2 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym. Wzajemne operacje gospodarcze dokonane przez podmioty firmujące, mimo, że formalnie potwierdzone zostały wystawionymi fakturami VAT, nie są bowiem umowami sprzedaży. Ponieważ jednak oprócz fikcyjnych transakcji dokonywanych w ramach tego samego przedsięwzięcia dokonywali oni sprzedaży towarów i usług na rzecz innych podmiotów, zatem ta sprzedaż, zgodnie z przepisem art. 2 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, podlega opodatkowaniu. Organ wyliczył obrót oraz podatek należny w poszczególnych miesiącach 2002 r. według stawki 22%. Przyjęto, że udziały K. K. we wspólnym przedsięwzięciu gospodarczym prowadzonym z A. M. były równe i wynosiły po 50%. Powyższe ustalenia wynikały z materiału dowodowego zebranego w toku postępowania przygotowawczego prowadzonego przez Prokuraturę Rejonową w Jędrzejowie i Prokuraturę Okręgową w K., postępowania kontrolnego obejmującego firmy: "K." K. K. w S., "G." D.G. w S., "A." G. S. w K., "G. - B." Z. B. w S., "K." - Sp. z o.o. w P., Przedsiębiorstwo Usługowe T.P. w M., Firma Usługowa J. S. w T., Przedsiębiorstwo Usługowo- Handlowe P. W. w S., B. W. D. w M. oraz Przedsiębiorstwo Usługowe T. P.w Ł., dokumentacji podatkowo-księgowej oraz finansowej wszystkich firm, obejmującej: pieczątki firmowe oraz imienne podmiotów firmujących, przelewy, polecenia przelewów in blanco podpisane nazwiskiem m.in. S., C., P. S., faktury VAT, ewidencje zakupów i sprzedaży, podatkowe księgi przychodów i rozchodów, deklaracje podatkowe i ZUS, obroty kont syntetycznych, wyciągi bankowe, listy płac, kartoteki osobowe, rozliczenia kierowców, akta osobowe pracowników, karty wzorów podpisów akwizytorów, dokumenty rejestracyjne akwizytorów, polisy ubezpieczeniowe, zestawienia kontrahentów. Dowodami, na których oparł się organ były również oświadczenia złożone podczas zwolnienia z zabezpieczenia przedmiotów wchodzących w skład majątku i środków firmowych, z których wynika, że K. K. i A. M. byli właścicielami zwalnianych przedmiotów: spirytusu, opakowań, samochodów, środków pieniężnych i denturaxu, a także ustalenia dotyczące miejsca położenia linii do produkcji denturaxu. Odnosząc się do zeznań strony i świadków (firmujących działalność jej i A. M., organ wyjaśnił, którym zeznaniom dał wiarę i z jakich powodów. Wskazał, że dał wiarę zeznaniom świadków złożonym w czasie przesłuchań w 2003 r. w Komendzie Wojewódzkiej Policji w K., a następnie w Prokuraturze Rejonowej w J., w których świadkowie ci przyznali się do firmowania działalności K. K. i A. M.. Również oni sami potwierdzili, że prowadzili działalność posługując się firmami innych osób. Nie dał natomiast wiary ich zmienionym zeznaniom, złożonym później w Prokuraturze Okręgowej i w toku postępowania podatkowego (w latach 2004, 2006 i 2007), wykazując, że są sprzeczne nie tylko z wcześniejszymi zeznaniami, ale również z innymi dowodami istotnymi w sprawie. Dyrektor Izby Skarbowej wskazał, że wobec odmowy udzielenia wyjaśnień w tej kwestii, ustalając podstawę opodatkowania należało uznać, iż podatniczka miała 50% udział w obrocie uzyskanym z działalności prowadzonej wspólnie z A. M.. Ponadto organ podatkowy wskazał, iż skoro przepis art. 113 Ordynacji podatkowej nie wprowadza ograniczenia co do kręgu osób mogących zostać uznanych za firmujące cudzą działalność, prawidłowe jest uznanie za osoby firmujące nie tylko osób fizycznych ale i spółki kapitałowej - "K." Sp. z o.o. Stwierdził również, że w niniejszej sprawie nie było podstaw do zastosowania regulacji określonej w art. 199a § 1 i 3 Ordynacji podatkowej.