Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 27 kwietnia 2010 r., sygn. II SA/Gd 84/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Mariola Jaroszewska (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Dorota Jadwiszczok Sędzia NSA Krzysztof Ziółkowski Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Małgorzata Kuba po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 kwietnia 2010 r. sprawy ze skargi Spółki Akcyjnej A. na uchwałę Rady Miasta Gdynia z dnia 25 czerwca 2008 r., nr XXI/507/08 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oddala skargę.

Uzasadnienie

A Spółka Akcyjna w G. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego skargę na uchwałę Rady Miasta z dnia 25 czerwca 2008 r. w sprawie uchwalenia Miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego części dzielnicy W. w G., rejon ulic W. i E., opublikowaną w Dzienniku Urzędowym Województwa Pomorskiego dnia 13 sierpnia 2008 r. (Dz. Urz. Woj. Pom. z dnia 13 sierpnia 2008 r. Nr 90, poz. 2319). Przedmiotową uchwałę zaskarżono w następującej części: § 5 ust. 1 pkt 4) lit. a, litera i) przedmiotowego planu "dom, ul. E. [...], willa Ś.", pkt 5) lit. b) i pkt 5) lit. c) Karty terenu do Miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego nr 1302, numer terenu 33, § 5 ust. 1 pkt 3 lit c) przedmiotowego planu.

Uchwale zarzucono:

- naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy tj. art. 19 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami poprzez jego błędne zastosowanie przez objęcie ochroną konserwatorską budynku willi "Ś." w sytuacji gdy brak było podstaw do zastosowania przedmiotowego przepisu prawa jako podstawy objęcia ochroną konserwatorską obiektu wymienionego powyżej;

- naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy tj. art. 22 ust. 2 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami w zw. z § 8 ust. 1 rozporządzenia Ministra Kultury z dnia 14 maja 2004 r. w sprawie prowadzenia rejestru zabytków, krajowej, wojewódzkiej i gminnej ewidencji zabytków oraz krajowego wykazu zabytków skradzionych lub wywiezionych za granicę niezgodnie z prawem, poprzez jego błędne zastosowanie przez przyjęcie, że karta adresowa przedmiotowego budynku stanowi kartę ewidencyjną w rozumieniu tego przepisu, a w konsekwencji przyjęcie, iż obiekt o którym mowa w punkcie 1 powyżej jest ujęty w wojewódzkiej ewidencji zabytków.