Wyrok WSA w Warszawie z dnia 25 marca 2010 r., sygn. I SA/Wa 1623/09

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jolanta Dargas Sędziowie WSA Iwona Kosińska (spr.) WSA Joanna Skiba Protokolant Ewa Szymańska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 marca 2010 r. sprawy ze skargi J. K. i A. K. na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] sierpnia 2009 r., nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nabycia z dniem 1 stycznia 1999 r. przez gminę nieruchomości zajętej pod drogę publiczną 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję Wojewody [...] z dnia [...] maja 2008 r. nr. [...]; 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu; 3. zasądza od Ministra Infrastruktury na rzecz skarżących J. K. i A. K. solidarnie kwotę [...] ([...]) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Minister Infrastruktury decyzją z dnia [...] sierpnia 2009 r. nr [...], po rozpatrzeniu odwołania A. K. i J. K., utrzymał w mocy decyzję Wojewody [...] z dnia [...] maja 2008 r. nr [...] stwierdzającą nabycie z mocy prawa z dniem 1 stycznia 1999 r. przez Gminę Miasto R. własności nieruchomości położonej w R. składającej się z działek nr [...] o powierzchni [...] ha i nr [...] o powierzchni [...] ha, zajętych pod ulicę [...].

Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji wynika, że Wojewoda [...], działając na podstawie art. 73 ustawy z dnia 13 października 1998 r. Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną (Dz. U. Nr 133, poz. 872, ze zm.), decyzją z dnia [...] maja 2008 r. stwierdził nabycie z mocy prawa z dniem 1 stycznia 1999 r. przez Gminę Miasto R. własności przedmiotowych nieruchomości zajętych pod ulicę [...].

Nie zgadzając się z tym rozstrzygnięciem odwołanie złożyli J. i A. K. Po jego rozpatrzeniu organ odwoławczy, przywołując treść art. 73 ustawy z dnia 13 października 1998 r. Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną, stanął na stanowisku, że nie może ono zostać uwzględnione. W uzasadnieniu zajętego stanowiska organ II instancji wyjaśnił, że z odpisu księgi wieczystej KW Nr [...] wynika, że w dniu 31 grudnia 1998 r. przedmiotowa nieruchomość, tj. działka nr [...], która powstała z podziału działki nr [...] i działka nr [...], która powstała z podziału działki nr [...], stanowiły własność [...] w R. Aktem notarialnym z dnia [...] grudnia 2001 r. (repertorium A nr [...]) [...] w R. sprzedała A. i J. małżonkom K. powyższe działki. W dniu 31 grudnia 1998 r. przedmiotowe działki były zajęte pod drogę - ulicę [...], która na podstawie rozporządzenia nr [...] Wojewody [...] z dnia [...] kwietnia 1995 r. w sprawie zaliczenia dróg publicznych do kategorii dróg lokalnych miejskich na terenie województwa [...] (Dz. Urz. Województwa [...] Nr [...], poz. [...], ze zm.) została zaliczona do kategorii dróg [...]. Zgodnie z art. 103 ust. 2 ustawy z dnia 13 października 1998 r. droga ta stała się drogą gminną z dniem 1 stycznia 1999 r. Rada Narodowa Miasta i Gminy w R. uchwałą z dnia [...] grudnia 1988 r. nr [...] zmieniła nazwę odcinka ulicy [...], na ulicę [...]. Analizując materiał dowodowy organ II instancji stwierdził, że potwierdza on, że przedmiotowe działki w dniu 31 grudnia 1998 r. znajdowały się w pasie drogi publicznej, czego dowodem jest załącznik mapowy do księgi inwentarzowej sporządzony na listopad 1981 r., bądź protokół z wizji na gruncie z dnia [...] maja 2005 r. Publicznoprawne władztwo nad tym działkami potwierdza również oświadczenie Burmistrza Miasta R. z dnia [...] lipca 2004 r. sprostowane pismem z dnia [...] kwietnia 2005 r., a także umowy na odśnieżanie ulic, w tym ulicę [...]. Skoro w stosunku do przedmiotowej nieruchomości zostały spełnione wszystkie przesłanki wynikające z art. 73, Wojewoda [...] był obowiązany wydać stosowną decyzję, potwierdzającą jedynie stan na dzień 31 grudnia 1998 r. zaistniały z mocy samego prawa. Odnosząc się do zarzutów postawionych w odwołaniu organ II instancji wyjaśnił, że z art. 73 ust. 3a ustawy z dnia 13 października 1998 r. wynika, że jeżeli istnieje konieczność określenia granic nieruchomości, które przeszły na własność Skarbu Państwa lub własność jednostek samorządu terytorialnego, wydając decyzję o stwierdzeniu nabycia własności nieruchomości z mocy prawa, nie wydaje się decyzji o podziale nieruchomości. Skoro dla potrzeb wykonania art. 73 nie wydaje się decyzji podziałowej, to należy uznać, że czynności geodezyjne zmierzające do określenia przedmiotu orzekania podejmowane są w postępowaniu przed organem wojewódzkim. Dlatego też nie przeprowadzono odrębnego postępowania podziałowego, w którym mógłby uczestniczyć właściciel nieruchomości. Natomiast dla potrzeb postępowania prowadzonego na podstawie art. 73 sporządzono projekt podziału działki nr [...] i nr [...] dla określenia granic faktycznego zajęcia terenu pod drogi publiczne. Nadto w sprawie możliwości uzyskania odszkodowania za przejęty grunt organ odwoławczy wyjaśnił, że zgodnie z art. 73 ust. 4 ustawy z dnia 13 października 1998 r. i stosownie do ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (j.t. z 2004 r. Dz. U. Nr 261, poz. 2603, ze zm.) o gospodarce nieruchomościami, organem właściwym do ustalenia odszkodowania jest starosta wykonujący zadania z zakresu administracji rządowej. Postępowanie o odszkodowanie jest odrębnym postępowaniem administracyjnym prowadzonym przez starostę i tym samym w przedmiotowym postępowaniu nie jest możliwe orzekanie w kwestiach odszkodowawczych. Mając powyższe na uwadze, organ II instancji utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.