Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 18 marca 2010 r., sygn. I SA/Ol 109/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Zofia Skrzynecka (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Włodzimierz Kędzierski Sędzia WSA Renata Kantecka Protokolant Tomasz Jary po rozpoznaniu w Olsztynie na rozprawie w dniu 18 marca 2010 r. sprawy ze skargi Marszałka Województwa na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2004r. I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu pierwszej instancji; II. określa, że zaskarżona decyzja nie może być wykonywana; III. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Olsztynie na rzecz skarżącego kwotę 786 zł ( siedemset osiemdziesiąt sześć ) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia "[...]" Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy decyzję Wójta Gminy z dnia "[...]", którą określono Marszałkowi Województwa wysokość zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2004 r. w kwocie 4.205 zł z tytułu wykonywania uprawnień właścicielskich w stosunku do jezior "[...]" i "[...]".

Zaskarżona decyzja organu odwoławczego jest kolejnym rozstrzygnięciem w niniejszej sprawie, jakie zapadło w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 18 września 2008r., sygn. akt I SA/Ol 327/08, którym uchylono decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia "[...]" i poprzedzającą ją decyzję organu I instancji z dnia "[...]". W wyroku tym Sąd wskazał, że spór w sprawie sprowadza się do zasadności obciążenia strony skarżącej podatkiem od nieruchomości z tytułu gruntów pod wodami powierzchniowymi płynącymi, które stanowią własność Skarbu Państwa, lecz nie zostały faktycznie przejęte przez Marszałka Województwa.

Odnosząc się do tej kwestii Sąd podkreślił, że na tle sformułowań obowiązującej ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. - Prawo wodne (Dz. U. z 2005 r. Nr 239, poz. 2019 ze zm.) pozostają nadal aktualne stwierdzenia zawarte w uzasadnieniu uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z 18 listopada 1971 r., sygn. akt III CZP 28/71 (opubl. OSNC 1972/3/43), której nadano moc zasady prawnej, iż Prawo wodne rozróżnia własność wód oraz własność gruntów, które są pokryte wodami powierzchniowymi. Własność wody jest kategorią prawną prawa wodnego, odmienną od własności w rozumieniu art. 140 k.c. Ustawa - Prawo wodne, która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2002 r., prawnie odłączyła wody od gruntów pokrytymi płynącymi wodami powierzchniowymi i jednocześnie rozdzieliła również kompetencje do gospodarowania tymi wodami i gruntami pod tymi wodami. Organy wymienione w art. 11 ust. 1 ustawy - Prawo wodne gospodarują zarówno wodami publicznymi stanowiącymi własność Skarbu Państwa (art. 11 ust. 1), jak i gruntami pod tymi wodami (art. 14 ust. 3), które z mocy prawa (art. 217 ust. 1), przeszły w trwały zarząd tych podmiotów. Zgodnie z treścią art. 14 ustawy - Prawo wodne grunty pokryte wodami powierzchniowymi stanowią własność właściciela tych wód w granicach określonych liniami brzegów. Grunty pokryte płynącymi wodami powierzchniowymi stanowiącymi własność publiczną nie podlegają obrotowi cywilnoprawnemu, z wyjątkiem przypadków określonych w ustawie. W art. 19 ustawy z dnia 3 czerwca 2005 r. o zmianie ustawy - Prawo wodne oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2005 r. Nr 130, poz. 1087 ), która weszła w życie z dniem 30 lipca 2005 r. określono, że z dniem wejścia w życie ustawy stanowiące własność Skarbu Państwa wody oraz grunty pokryte wodami przechodzą w trwały zarząd odpowiednio - urzędów morskich, regionalnych zarządów gospodarki wodnej, parków narodowych i marszałków województw, stosownie do art. 11 ust. 1 pkt 1 - 4 ustawy - Prawo wodne. Przejście mienia, o którym mowa w ust. 1, stwierdza, w drodze decyzji, na wniosek zainteresowanego, właściwy starosta realizujący zadanie z zakresu administracji rządowej.