Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 11 marca 2010 r., sygn. I SA/Gl 826/09

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Eugeniusz Christ (spr.), Sędziowie WSA Wojciech Organiściak, Edyta Żarkiewicz, Protokolant Izabela Maj, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 marca 2010 r. sprawy ze skargi E. i A.S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych 1) uchyla zaskarżoną decyzję, 2) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w K. na rzecz strony skarżącej kwotę [...] ([...]) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] r. Nr [...], działając na podstawie art. 233 § 1 pkt 1, art. 247 § 1 pkt 3, 4 i 8 oraz art. 248 § 1, § 2 pkt 2 i

§ 3 ustawy z dnia 2 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w K. - po rozpatrzeniu odwołania państwa E. i A. S. od decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia [...] 2009 r. Nr [...] odmawiającej stwierdzenia nieważności decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia

[...] r. Nr [...] , którą utrzymano w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w B. z dnia [...] r. Nr [...] w sprawie określenia państwu E. i A. S. wysokości zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2000 r. w kwocie [...] zł - utrzymał w mocy decyzję organu podatkowego I instancji.

Uzasadniając rozstrzygnięcie organ odwoławczy wskazał, że w decyzji wymiarowej z dnia [...] 2003 r. organ podatkowy pierwszej instancji określając podatnikom przedmiotowe zobowiązanie podatkowe uznał, iż dokonane przez podatników odliczenia z tytułu rent ustanowionych umowami z dnia [...] 2000 r. na rzecz pani A. S. oraz z dnia [...] 2000 r. na rzecz pana G. S. były nieprawidłowe, gdyż przedmiotowe umowy nie spełniały warunków określonych przepisami art. 903 i następne kodeksu cywilnego, zostały zawarte na z góry ustalony okres roku 2000, co przemawia przeciwko możliwości uznania świadczeń określonych tymi umowami za świadczenia o charakterze trwałym, zaś fakt wskazania w umowach pełnej kwoty obiecanego przysporzenia stoi w sprzeczności z zasadą okresowości świadczenia, co pozbawia umowy cech umowy renty.