Postanowienie WSA w Gdańsku z dnia 3 lutego 2010 r., sygn. II SA/Gd 469/09

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Zdzisław Kostka (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Andrzej Przybielski Sędzia NSA Barbara Skrzycka - Pilch Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Agnieszka Szczepkowska po rozpoznaniu w dniu 3 lutego 2010 r. na rozprawie sprawy ze skargi A Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością na akt Granicznego Lekarza Weterynarii z 15 maja 2009 r. w przedmiocie zwrotu opłaty za przeprowadzenie weterynaryjnej kontroli granicznej postanawia 1/ odrzucić skargę, 2/ zwrócić skarżącemu A Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością 200 (dwieście) złotych uiszczonych tytułem wpisu sądowego.

Uzasadnienie

A z o.o. w G. (dalej zwana skarżącą) pismem z 13 maja 2009 r. zwróciła się do Granicznego Lekarza Weterynarii o zwrot nienależnie uiszczonej opłaty za przeprowadzenie weterynaryjnej kontroli granicznej w wysokości 379.220,88 zł. Z uzasadnienia żądania wynikało, że skarżąca przewoziła przez terytorium Unii Europejskiej produkty pochodzenia zwierzęcego z wykorzystaniem procedury składu celnego i w związku z tym za weterynaryjną kontrolę graniczną w posterunku weterynaryjnej kontroli granicznej uiszczała opłatę w wysokości określonej w pozycji 5 załącznika numer 1 do rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z 15 grudnia 2006 r. w sprawie sposobu ustalania i wysokości opłat za czynności wykonywane przez Inspekcję Weterynaryjną, sposobu i miejsc pobierania tych opłat oraz sposobu przekazywania informacji w tym zakresie Komisji Europejskiej (Dz.U. nr 2 z 2007 r., poz. 15), gdy powinna była, jak twierdzi, stosownie do § 7 ust. 2 pkt 1 tego rozporządzenia, uiszczać 40% tej opłaty. Żądana przez skarżącą kwota stanowi, jak wynika z pisma z 13 maja 2009 r., różnicę pomiędzy zapłaconą opłatą a, zdaniem skarżącej, należną opłatą.

Graniczny Lekarz Weterynarii pismem z 15 maja 2009 r. odmówił zwrotu opłaty. Pismo to, wyraźnie skierowane do A Spółki z o.o. w G., dotyczyło także opartego na takiej samej argumentacji żądania tej firmy z 7 maja 2009 r., którą, jak wynika z odpisu z Krajowego Rejestru Sądowego, reprezentują te same osoby, co skarżącą. Podstawą odmowy były dwa argumenty. Po pierwsze, odwołując się poprzez art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z 27 sierpnia 2003 r. o weterynaryjnej kontroli granicznej (Dz.U. nr 165, poz. 1590 ze zm.) do definicji tranzytu zawartej w rozporządzeniu Rady nr 2913/92 z 12 października 1992 r., ustanawiającym Wspólnotowy Kodeks Celny, stwierdzono, że procedura składu celnego jest odrębna od tranzytu i stąd uznano, że § 7 ust. 2 powołanego przez skarżącą rozporządzenia nie ma zastosowania do jej przesyłek, które podlegały procedurze składu celnego. Po drugie wywiedziono, że opłaty za przeprowadzenie weterynaryjnej kontroli granicznej pobierane są na podstawie decyzji wydawanej po zakończeniu czynności kontrolnych i jako element tej decyzji podlegają zaskarżeniu w drodze odwołania na zasadach określonych w Kodeksie postępowania administracyjnego. W związku z tym wskazano, że od decyzji tych nie wniesiono odwołań i stały się one ostateczne.