Postanowienie WSA w Gdańsku z dnia 3 lutego 2010 r., sygn. II SA/Gd 468/09

Na mocy art. 2 par. 2 Ordynacji podatkowej do opłat pobieranych przez Inspekcję Weterynaryjną mają zastosowanie przepisy działu III tej Ordynacji.

Żądanie zwrotu nadpłaconej opłaty za graniczną kontrolę weterynaryjną jest sprawą administracyjną, którą graniczny lekarz weterynarii ma obowiązek załatwić poprzez wydanie decyzji administracyjnej, a nie w formie aktu lub czynności wymienionych w art. 3 par. 2 pkt 4 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Zdzisław Kostka (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Andrzej Przybielski Sędzia NSA Barbara Skrzycka - Pilch Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Agnieszka Szczepkowska po rozpoznaniu w dniu 3 lutego 2010 r. na rozprawie sprawy ze skargi A Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością na akt Granicznego Lekarza Weterynarii z 15 maja 2009 r. w przedmiocie zwrotu opłaty za przeprowadzenie weterynaryjnej kontroli granicznej postanawia 1/ odrzucić skargę, 2/ zwrócić skarżącemu A Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością 200 (dwieście) złotych uiszczonych tytułem wpisu sądowego.

Uzasadnienie

A Spółka z o.o. w G. (dalej zwana skarżącą) pismem z 7 maja 2009 r. zwróciła się do Granicznego Lekarza Weterynarii o zwrot nienależnie uiszczonej opłaty za przeprowadzenie weterynaryjnej kontroli granicznej w wysokości 42.448,43 zł. Z uzasadnienia żądania wynikało, że skarżąca przewoziła przez terytorium Unii Europejskiej produkty pochodzenia zwierzęcego z wykorzystaniem procedury składu celnego i w związku z tym za weterynaryjną kontrolę graniczną w posterunku weterynaryjnej kontroli granicznej uiszczała opłatę w wysokości określonej w pozycji 5 załącznika numer 1 do rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z 15 grudnia 2006 r. w sprawie sposobu ustalania i wysokości opłat za czynności wykonywane przez Inspekcję Weterynaryjną, sposobu i miejsc pobierania tych opłat oraz sposobu przekazywania informacji w tym zakresie Komisji Europejskiej (Dz.U. nr 2 z 2007 r., poz. 15), gdy powinna była, jak twierdzi, stosownie do § 7 ust. 2 pkt 1 tego rozporządzenia, uiszczać 40% tej opłaty. Żądana przez skarżącą kwota stanowi, jak wynika z pisma z 7 maja 2009 r., różnicę pomiędzy zapłaconą opłatą a, zdaniem skarżącej, należną opłatą.