Wyrok WSA w Warszawie z dnia 11 stycznia 2010 r., sygn. III SA/Wa 1090/09

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jerzy Płusa (sprawozdawca), Sędziowie Sędzia WSA Izabela Głowacka-Klimas, Sędzia WSA Hieronim Sęk, Protokolant Robert Powojski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 stycznia 2010 r. sprawy ze skargi "K." S.A. z siedzibą w W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] kwietnia 2009 r. nr [...] w przedmiocie określenia podatku dochodowego od osób prawnych za 2004 rok oddala skargę

Uzasadnienie

Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w W. (dalej - "Dyrektor UKS") decyzją z dnia [...] września 2008 r. określił spółce K. S.A. z siedzibą w W. - zwanej dalej "Spółką", wysokość zobowiązania w podatku dochodowym od osób prawnych za 2004 r. w wysokości 184.697 zł.

W uzasadnieniu decyzji wskazał, iż w wyniku przeprowadzonej kontroli stwierdzono, że w 2004 r. Spółka zawyżyła koszty uzyskania przychodów o łączną kwotę 645.044,67 zł, na którą złożyły się następujące pozycje:

- wydatki za usługi transportowe w kwocie 198.843,20 zł poniesione na podstawie faktur VAT wystawionych przez firmę G. D. S.;

- wydatki za usługi serwisowe w kwocie 113.000 zł w zakresie centralnych stacji mycia (dalej także "csm") poniesione na podstawie faktur VAT wystawionych przez T. sp. z o.o. z siedzibą w W. oraz PPHU S. sp. z o.o. z siedzibą w R. w kwocie 120.000 zł;

- koszt własny w kwocie 213.201,47 zł sprzedanych towarów handlowych, których nabycie udokumentowane zostało fakturami VAT wystawionymi przez Gospodarstwo Rolne Fermę Trzody Chlewnej - I. O. (dalej - "Gospodarstwo Rolne - I. O.").

W dalszej części uzasadnienia organ kontroli skarbowej szczegółowo omówił dokonane w trakcie postępowania ustalenia faktyczne oraz w związku z tymi ustaleniami podał powody zakwestionowania powyższych wydatków, jako kosztów uzyskania przychodów.

W odwołaniu od powyższej decyzji Spółka zarzuciła naruszenie przepisów postępowania, tj.:

- art. 122, art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej, poprzez niepodjęcie wszelkich niezbędnych działań w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, brak wyczerpującego rozpoznania całego materiału dowodowego i w rezultacie jego dowolną ocenę, co w konsekwencji doprowadziło do naruszenia zasady prawdy obiektywnej;