Wyrok WSA w Łodzi z dnia 21 stycznia 2010 r., sygn. I SA/Łd 588/09

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi Wydział I w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Joanna Grzegorczyk - Drozda Sędziowie Sędzia NSA Paweł Janicki (spr.) Sędzia WSA Paweł Kowalski Protokolant Izabela Ścieszko po rozpoznaniu w Łodzi na rozprawie w dniu 21 stycznia 2010 r. przy udziale --- sprawy ze skargi P. F. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2002 r. oddala skargę.

Uzasadnienie

P.F. prowadził w 2002 r. działalność gospodarczą, której przedmiotem był skup i ubój zwierząt rzeźnych oraz sprzedaż mięsa.

Decyzją z dnia [...] Naczelnik Urzędu Skarbowego w G., po ponownym rozpoznaniu sprawy, określił stronie zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2002 r. w kwocie 5.587,10 zł. Organ pierwszej instancji ustalił, że podatnik zawyżył koszty uzyskania przychodów o kwotę 188.141,63 zł. Do kosztów tych zaliczył bowiem m.in. takie wydatki, których nie potrafił w sposób prawidłowy udokumentować. Organ pierwszej instancji zakwestionował zatem część faktur VAT RR dokumentujących zakupy dokonane u 26 kontrahentów podatnika. Kontrahenci ci, przesłuchani przez organ podatkowy, albo nie potwierdzili jakichkolwiek transakcji z podatnikiem, albo wprawdzie potwierdzili, że dokonywali na jego rzecz sprzedaży, ale innych produktów rolnych, innej ich ilości czy wartości, niż wynikająca z ww. faktur. Wprawdzie podatnik, w celu potwierdzenia rzetelności kwestionowanych faktur, złożył w trakcie postępowania świadectwa miejsca pochodzenia zwierząt, jednak organ pierwszej instancji, z uwagi na rozbieżności w danych wynikających z tych świadectw oraz z odpowiadających im faktur, odmówił uznania wspomnianych świadectw za wiarygodne. Organ pierwszej instancji wskazał w szczególności, że dokumenty te nie dotyczyły osób, z którymi podatnik zawierał transakcje, nie wskazywały przedmiotu zakupu, bądź też zachodziła duża rozbieżność czasowa między przeznaczeniem zwierząt na sprzedaż, a ich zakupem. Organ podatkowy w zakresie spornych transakcji nie dał wiary również wyjaśnieniom strony oraz zeznaniom świadka P.I., który pomagał stronie w zakupie zwierząt. Naczelnik Urzędu Skarbowego wskazał m.in., że sam podatnik przyznał w swoich wyjaśnieniach, że wystawiając część faktur, podatnik - w porozumieniu z rolnikami - umieszczał dane dotyczące ilości sprzedanych zwierząt, które nie były zgodne ze stanem faktycznym. Mając powyższe na względzie organ pierwszej instancji uznał, że przedmiotowe faktury nie stanowiły dowodu na poniesienie przez podatnika wydatków związanych z przychodami osiągniętymi z działalności gospodarczej. Podatnik nie przedstawił również innych, rzetelnych dowodów na poniesienie zakwestionowanych wydatków. W konsekwencji organ pierwszej instancji uznał, że prowadzona przez podatnika podatkowa księga przychodów i rozchodów, była prowadzona w sposób nierzetelny i wadliwy. Skoro zaś zakwestionowane wydatki przekroczyły 0,5% kosztów uzyskania przychodów, organ podatkowy uznał, że na podstawie art. 193 § 2-3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz.U. z 2005 r. nr 8, poz. 60 ze zmianami, powoływanej dalej jako "o.p.") oraz na podstawie § 11 ust. 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 grudnia 2000 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz.U. nr 116, poz. 1222 ze zmianami), zachodziła podstawa do stwierdzenia nierzetelności prowadzonej ewidencji, w części dotyczącej kwestionowanych kosztów i pominięcia w tym zakresie księgi podatkowej jako dowodu w postępowaniu. Jednocześnie na podstawie art. 23 § 2 o.p. Naczelnik Urzędu Skarbowego odstąpił od określenia podstawy opodatkowania w drodze oszacowania, uznając, że dane wynikające z księgi, uzupełnione dowodami uzyskanymi w toku postępowania, pozwoliły na określenie podstawy opodatkowania.